Αν κάτι συνιστά κυριολεκτικά «πληγή» για τη μεταπολιτευτική διακυβέρνηση της χώρας αυτό είναι το περιβόητο πολιτικό κόστος. Έχει αποτελέσει αμέτρητες φορές το άλλοθι, αλλά και την πραγματική αιτία για να μην αλλάζουν καθεστηκυίες συνθήκες, να μην θίγονται συμφέροντα, να μην αγγίζονται κεκτημένα. Έστω κι αν εξόφθαλμα είναι σε βάρος της εθνικής οικονομίας. Σε αυτή τη λογική εμπίπτει χρόνια τώρα η ΔΕΗ, το ιερό τέμενος των πάσης φύσεως συνδικαλιστών που ανδρώθηκαν μέσα από την Επιχείρηση, αλλά και των διαφόρων καρεκλοκενταύρων, που έβρισκαν ένα ασφαλές και προσοδοφόρο καταφύγιο, όταν τους εξόριζε η πολιτική.
Καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να προχωρήσει σε ρηξικέλευθες αλλαγές για τη ΔΕΗ, γιατί ήταν πολύ εύκολη η οργάνωση της «αντίστασης». Αρκεί να εκτοξευόταν η απειλή με το κατέβασμα του διακόπτη. Ή και να υλοποιούταν κιόλας. Ευθύς αμέσως τα πράγματα έμεναν ανέπαφα. Όμως, η κατάσταση της ίδιας της χώρας έχει αλλάξει δραματικά. Συν τοις άλλοις η ίδια η Ε.Ε. πιέζει ώστε το μικρό γαλατικό χωριό που λέγεται Ελλάδα να υιοθετήσει κοινοτικές επιταγές, κανονισμούς και οδηγίες, για την απελευθέρωση του ανταγωνισμού στην ενεργειακή αγορά και το άνοιγμα της σε περισσότερους παίκτες, με έναν τρόπο ισότιμο. Με άλλα λόγια, να μπορούν όλοι να αποκτήσουν πρόσβαση στα φθηνά καύσιμα, όπως έχει και η ΔΕΗ, για να ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις στην παραγωγή και την προμήθεια ηλεκτρισμού, με τελικό όφελος για τον καταναλωτή.
Φθάσαμε λοιπόν στη «μικρή ΔΕΗ» και την απόφαση της παρούσας κυβέρνησης να προχωρήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτή η εβδομάδα είναι και η πιο κρίσιμη. Γιατί θα καταδείξει τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης, κατά πόσο είναι αποφασισμένη αλλά και διατεθειμένη να κάνει ουσιαστικά βήματα προς τα εμπρός. Η συζήτηση του νομοσχεδίου που περιλαμβάνει τις σχετικές ρυθμίσεις ξεκινά αύριο, Τετάρτη, απόγευμα από την Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής. Θα υπάρξουν αλλαγές στο περιεχόμενο του σχεδίου νόμου; Θα παραμείνει ως έχει; Θα προωθηθεί προς ψήφιση από το Α’ Θερινό Τμήμα της Βουλής; Ή η κυβέρνηση θα υποκύψει στις εσωτερικές πιέσεις, της αντιπολίτευσης, αλλά και των συνδικαλιστών της Επιχείρησης, που έχουν εξαγγείλει γενικό black out μία ημέρα μετά;
Πολύ σύντομα θα γνωρίζουμε τις απαντήσεις. Θα θέλαμε, όμως, να καταθέσουμε ορισμένες σκέψεις ενόψει των γεγονότων που έρχονται με ταχύ βήμα. Αν η κυβέρνηση δεν είναι έτοιμη να υποστηρίξει με κάθε κόστος την απόφαση της για τη δημιουργία και την πώληση της «μικρής ΔΕΗ» είναι προτιμότερο να αφήσει τα πράγματα όπως είναι. Μα θα πείτε, τι λέτε τώρα; Και η πολιτική είναι ένας είδος συμβιβασμού. Όχι πάντως για θέματα όπως αυτό. Μια στρεβλή, κουτσουρεμένη και με εκπτώσεις κίνηση όπως αυτή δεν θα οδηγήσει στην ουσιαστική απελευθέρωση της αγοράς. Αντίθετα, θα την μπλοκάρει κι άλλο.
Αν φοβάται η κυβέρνηση το όποιο πολιτικό κόστος, δεδομένου ότι είναι κοινό μυστικό ότι οι εκλογές δεν είναι μακριά, να αφήσει την απόφαση αυτή σε μια κυβέρνηση με νωπή την εκλογική ετυμηγορία. Διότι άλλως κινδυνεύει να χαρακτηριστεί από ατολμία και να μην καταφέρει να προσελκύσει πραγματικό επενδυτικό ενδιαφέρον. Και επειδή είναι γνωστή η ως τώρα προετοιμασία που έχει γίνει σε κρίσιμες ιδιωτικοποιήσεις του ενεργειακού τομέα, οι οποίες έχουν αποτύχει παταγωδώς, είναι κρίμα να προστεθεί άλλη μία.
Ή θα υπάρξει θαρραλέα βούληση, ή να μην γίνει τίποτε. Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά που η όποια απόπειρα για παρεμβάσεις στο θέμα ΔΕΗ θα μείνει στα χαρτιά. Ή τώρα λοιπόν ή τίποτε. Τόλμη και αποφασιστικότητα απαιτείται αν θέλουμε να έχουμε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Με τη χώρα να παρουσιάζει ήδη πληγωμένη εικόνα σε ό,τι έχει να κάνει με την αξιόπιστη προετοιμασία και προώθηση των ενεργειακών αποκρατικοποιήσεων θα ήταν λάθος να στείλει παρόμοια μηνύματα προς το ξένο, αλλά και το εγχώριο επενδυτικό κοινό για τη «μικρή ΔΕΗ». Ας αποφασίσει συνεπώς η κυβέρνηση καταρχήν αν θέλει να υλοποιήσει το σχέδιο αυτό. Έτσι θα κάνει και το βασικότερο βήμα. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν de facto.