Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να «ζυγιάσει» κάποιος την
εξωτερική πολιτική μιας χώρας σε κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά αξίζει να
εστιάσουμε στο ενεργειακό σκέλος για να αξιολογήσουμε την πολιτική που ασκούν
οι ΗΠΑ στην Ουκρανία διότι φαίνεται πως προκύπτουν πολύτιμα συμπεράσματα, τα
οποία αφορούν ιδιαίτερα και την Ευρώπη. Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, έχουν αποφασίσει εδώ και πολλά χρόνια
να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ και την σφαίρα της επιρροής τους προς την ανατολική
Ευρώπη, αποσπώντας πολλές από τις παλιές σοβιετικές δημοκρατίες και θορυβώντας
στην πορεία την Μόσχα, η οποία πασχίζει να διατηρήσει την δική της επιρροή και
να εμποδίσει τον γεωπολιτικό της «στραγγαλισμό».
Στα πλαίσια αυτού του νέου πολιτικοοικονομικού, αλλά και σε
ένα βαθμό στρατιωτικού
containment,
οι ΗΠΑ εμφανίστηκαν θετικές απέναντι στο ενδεχόμενο να ξεκινήσει η Ουκρανία
συζητήσεις με την Ε.Ε. ώστε να γίνει κάποια μέρα μέλος της. Η κίνηση αυτή
οδήγησε στο σημερινό χάος, με μεγάλα τμήματα της διαιρεμένης χώρας να τελούν
υπό τον έλεγχο φιλορωσικών δυνάμεων και με το δίκτυο φυσικού αερίου να χάνει
την όποια αξιοπιστία είχε στο παρελθόν για τους καταναλωτές της κεντρικής και
νότιας Ευρώπης.
Όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις από αυτή τη στήλη, οι
συνέπειες αναμένεται να είναι ιδιαίτερα δυσμενείς για τον ενεργειακό τομέα των
χωρών στην Κεντρική και Νότια Ευρώπη, καθώς μόλις αρχίσει η φετινή χειμερινή
περίοδος, αν οι Ρώσοι αρνηθούν να προμηθεύσουν αέριο μέσω της Ουκρανίας, θα
σημειωθούν ελλείψεις. Σε αντίστοιχα οικονομικά προβλήματα οδηγεί, όπως είναι
φυσικό, και το εμπάργκο των Ρώσων στις εισαγωγές τροφίμων.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι οι ΗΠΑ ουσιαστικά παίζουν το παιχνίδι
τους στην Ουκρανία και το κόστος το επωμίζεται όλο η Ευρώπη και όχι εκείνες. Η
Ουάσιγκτον όχι μόνο δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο οικονομικό κόστος από όλη αυτή
την υπόθεση, αλλά απεναντίας δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να αυξήσει τις
δικές της εξαγωγές προς την Γηραιά Ήπειρο, ιδίως σε ότι αφορά την ενέργεια.
Ήδη, στις ανακοινώσεις της, η Ε.Ε. συμπεριέλαβε τις εισαγωγές αμερικανικού
αερίου ως μια από τις πιθανές λύσεις που θα περιορίσουν την εξάρτηση από το
ρωσικό αέριο, γεγονός που επιταχύνει ακόμα περισσότερο τα σχέδια για σταθμούς
LNG
στην
άλλη πλευρά του Ατλαντικού, καθώς οι εταιρείες αναγνωρίζουν ότι υπάρχει πλέον ένα
στερεό έδαφος και μια μακροπρόθεσμη στρατηγική πάνω στην οποία μπορούν να
«πατήσουν». Επίσης, η Ε.Ε. παροτρύνει την Ουάσιγκτον να επιτρέψει και τις
εξαγωγές αργού πετρελαίου προς την Ευρώπη, οι οποίες απαγορεύονται εδώ και πάρα
πολλά χρόνια.
Όλα αυτά είναι πολύ καλά για τους Αμερικανούς, αλλά τι
γίνεται με τους Ευρωπαίους; Ποιο είναι το τόσο σημαντικό ζητούμενο που έχουν να
πετύχουν στην Ουκρανία ώστε να αξίζει να υποστούν όλα αυτά τα πλήγματα και να
πρέπει να επανασχεδιάσουν την ενεργειακή τους πολιτική με μια αίσθηση
επείγοντος; Η απεξάρτηση από το ρωσικό αέριο αποτελούσε ήδη προτεραιότητα για
την κοινοτική ενεργειακή στρατηγική εδώ και χρόνια, αλλά πλέον έχει γίνει
«καραμέλα» που μάλλον βλάπτει τον δημόσιο διάλογο από τη στιγμή που κάτι τέτοιο
δεν είναι εφικτό από τη μια μέρα στην άλλη.
Το να βρει η Ε.Ε. νέες πηγές εισαγωγής αερίου αποτελεί ευχής
έργον, αλλά είναι να απορεί κανείς με όσα συμβαίνουν για το αν η κοινοτική
πολιτική είναι ανεξάρτητη ή αν τελικά επηρεάζεται άμεσα από την Ουάσιγκτον με
ένα τρόπο που θυμίζει έντονα Ψυχρό Πόλεμο.