Ενός κακού μύρια έπονται. Η
κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, η αδυναμία διαχείρισης της κρίσης κατά τα
τελευταία τέσσερα χρόνια και η εικόνα του απείθαρχου κράτους στα μάτια των
Βρυξελλών οδηγούν σταδιακά στην απαξίωση του. Η οικονομική κρίση μετατράπηκε σε
κρίση εμπιστοσύνης, σε επιφυλακτικότητα και καχυποψία απέναντι σε κάθε πρόταση
που εκπορεύεται από την πολιτική ηγεσία. Και το αποτέλεσμα είναι το ιερατείο
των Βρυξελλών να μπλοκάρει κάθε προσπάθεια που έχει στόχο την ενίσχυση ενός
τομέα, την εισροή κεφαλαίων, την ανάκαμψη της ρευστότητας της οικονομίας.
Τα παραδείγματα που έχουν
συσσωρευτεί είναι πολλά, ειδικά στον ενεργειακό τομέα, για να είναι τυχαία.
Κεφάλαιο ένα, αποκρατικοποιήσεις. Καμιά δεν περπατάει. Είτε γιατί δεν έγινε η
σωστή προετοιμασία -εδώ κολλάει η κακή διαχείριση- είτε γιατί δεν έγινε με τους
όρους που θέλει η Ε.Ε., η κατάληξη είναι μία. Ακυρώνονται ή μπλοκάρονται. Το
πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό του ΔΕΣΦΑ. Υποτίθεται ότι η διαδικασία της πώλησης
υπάκουσε στις επιταγές των δανειστών μας. Καμία αντίρρηση. Έτσι έγινε. Στο παρά
πέντε της ολοκλήρωσης της εξαγοράς από την αζέρικη
Socar έρχεται η Ε.Ε. και βάζει φρένο. Πάνω που
πιστεύαμε ότι θα γινόταν, επιτέλους, μια καλή αρχή στον ενεργειακό τομέα,
κάνουμε βήματα πίσω και είναι άγνωστο αν θα ολοκληρωθεί. Η αμηχανία στο
κυβερνητικό στρατόπεδο είναι εμφανής. Αλλά και η αδυναμία αντίδρασης. Υπάρχει
περίπτωση να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι και να απαιτήσουμε να τηρηθούν τα
συμφωνηθέντα; Καμία. Είμαστε πλήρως απαξιωμένοι ως κράτος, ως χώρα, ως
κυβέρνηση. Γιατί δεν πείσαμε ως τώρα ότι οι προσπάθειες που κάνουμε είναι
έντιμες και έχουν αντίκρισμα. Ας μην αναζητούμε συνωμοσιολογίες και κακούς
λύκους. Η ευθύνη είναι δική μας.
Γιατί γίνονται περισσότερο σεβαστές
οι απαιτήσεις των άλλων κρατών-μελών της Ε.Ε. που βρέθηκαν στην ίδια θέση με τη
δική μας; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση του. Το ζήτημα είναι ότι έχουμε
μηδενική δυνατότητα να διαπραγματευθούμε οτιδήποτε. Και γιατί αποδειχθήκαμε
λίγοι στη διαχείριση της κρίσης και γιατί ουδέποτε τολμήσαμε να σηκώσουμε το
ανάστημα μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, για να ακουστεί και η δική μας φωνή.
Από τη στιγμή που λέμε συνεχώς ναι σε όλα -άσχετα αν μετά κάνουμε το δικό μας,
πράγμα που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη θέση μας- η πορεία είναι
προδιαγεγραμμένη.
Κεφάλαιο δύο, ενίσχυση
ενεργοβόρας βιομηχανίας. Σχεδιάσαμε ωραιότατα μέτρα, τα ανακοινώσαμε στην
εσωτερική σκηνή και μετά ιδρώσαμε να πείσουμε μόνον για τη διακοψιμότητα. Όταν
άλλα κράτη-μέλη, συμπεριλαμβανομένων πάντα και αυτών που ξεκίνησαν από τη δική
μας αφετηρία, εφαρμόζουν σωρεία μέτρων, σαν αυτά που σχεδιάσαμε κι εμείς, για
την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας τους και κανείς δεν τους
ακουμπά. Δεν θα αναφερθούμε στη Γερμανία της κυρίας Μέρκελ. Που έχει δική της
πολιτική στον τομέα αυτό, ανεξάρτητη από την κοινοτική. Ποιος θα τολμήσει,
όμως, να σηκώσει ανάστημα στην κυρία Μέρκελ;
Δεν γίνεται, όμως, έτσι
δουλειά. Οι αποκρατικοποιήσεις στον ενεργειακό τομέα οδηγούνται σε πλήρη
αποτυχία, η βιομηχανία μας στενάζει απέναντι στους ανταγωνιστές της και άκρη
δεν βρίσκεται. Προφανώς, οποιαδήποτε μεταρρύθμιση στην ενεργειακή αγορά θα
περάσει από σαράντα κόσκινα των Βρυξελλών, μέχρι να τη δούμε να προχωρά.
Κάτι, λοιπόν, δεν κάνουμε καλά.
Φταίνε οι κατά καιρούς άσφαιροι λεονταρισμοί μας; Φταίει το γεγονός ότι έχουμε
αποδειχθεί αφερέγγυοι στις υποσχέσεις μας; Φταίει ότι το μόνον που μας νοιάζει
είναι η διατήρηση των ψηφοφόρων μας, σε βάρος των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων; Φταίει
η αδυναμία πολιτικής διαχείρισης; Ο κατάλογος μοιάζει ατέλειωτος. Και όσο περνά
ο καιρός η κατάσταση θα δυσκολεύει. Κάτι πρέπει να γίνει επειγόντως. Όχι τόσο
σε επίπεδο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, όσο σε επίπεδο αποκατάστασης
της αξιοπιστίας της χώρας. Αν πετύχουμε το τελευταίο, τα υπόλοιπα θα έρθουν από
μόνα τους. Το πώς είναι στην απόλυτη ευθύνη των κυβερνώντων. Σε κανέναν άλλον.