Αυτό που φαίνεται να κυριαρχεί ως ιδέα, μετά την δολοφονία των γάλλων
δημοσιογράφων από ακραίους ισλαμιστές, είναι η υπεράσπιση της
ελευθερίας της έκφρασης και η σύγκρουση με τον ρατσισμό και τη βία.
Πρόκειται όμως για μια ιδεολογική- ηθική θέση, που αποκρύπτει την
πραγματικότητα.
Οι ακραίοι ισλαμιστές δεν είναι ρατσιστές. Είναι εκπρόσωποι μιας
βασικής θέσης του μουσουλμανισμού, ο οποίος καλεί τους πιστούς να τον
διαδώσουν δια των όπλων. Φυσικά, το ισλάμ γενικά, δεν είναι μόνον
τζιχάντ, αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζεται αυτό το θεμελιώδες ζήτημα,
δηλαδή ο πολεμικός χαρακτήρας του.
Η ενίσχυση του ακραίου ισλαμισμού προήλθε κυρίως από την επίθεση της
Δύσης στα στρατιωτικά καθεστώτα των μουσουλμανικών χωρών. Ταυτόχρονα, η
Δύση προκειμένου να αποδυναμώσει αυτά τα φιλοσοβιετικά κυρίως καθεστώτα,
χρησιμοποίησε και ενίσχυσε τους φανατικούς ισλαμιστές, εξοπλίζοντάς
τους.
Τώρα, με την διεθνή οικονομική κρίση να διαρκεί και να εξαπλώνεται
στην Ευρώπη και με την τεράστια μετακίνηση πληθυσμών εξαιτίας των
συνεπειών της παγκοσμιοποίησης, είναι προφανές ότι έχουν δημιουργηθεί οι
κοινωνικές προϋποθέσεις για την δράση των ακραίων ισλαμιστών στην
καρδιά της Δύσης.
Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι η πλήρης αφομοίωση μουσουλμανικών
πληθυσμών από τις δυτικές κοινωνίες είναι εντελώς αδύνατη, καθώς
πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους πολιτισμικά.
Επομένως, όταν ισλαμιστές σκοτώνουν δημοσιογράφους, δεν το κάνουν για
να πλήξουν την ελευθερία της έκφρασης. Αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν
τζιχαντιστή. Ούτε το κάνουν διότι είναι ρατσιστές. Ρατσισμός και
φασισμός είναι ιδεολογίες που αφορούν αποκλειστικά τον δυτικό πολιτισμό,
πρόκειται δηλαδή για πολιτικές στάσεις αποκλεισμού με βάση τη φυλή, τη
θρησκεία ή τις απόψεις. Κανένας ισλαμιστής δεν διεκδικεί κάτι ανάλογο.
Απλώς, δια της νόμιμης κατά τη γνώμη του βίας, θέλει να δώσει
αποφασιστικό χτύπημα στους εχθρούς της πίστης του και σ’ αυτούς που
καταπιέζουν μουσουλμάνους.
Το να μεταθέτεις το ζήτημα από την πραγματική του πολιτική και
κοινωνική βάση και να το παρουσιάζεις ως ιδεολογική διαμάχη, είναι το
πρώτο βήμα για την διαιώνιση του προβλήματος. Όταν έχεις μέσα στην
Ευρώπη 20 εκατομμύρια μουσουλμάνους, οι οποίοι δεν ανέχονται επ ουδενί
να σκιτσάρεις τον προφήτη, επί ποινή θανάτου, τότε λύση δεν υπάρχει με
διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις αλληλεγγύης. Μ’ αυτές πιθανόν να
εκτονώνεις ένα καταθλιπτικό συναίσθημα, αλλά το πρόβλημα δεν πρόκειται
να το λύσεις.
Δυστυχώς, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν υπάρχει ορατή λύση.
Είναι σίγουρο ότι η δολοφονία των γάλλων δημοσιογράφων θα ενισχύσει
ακόμη περισσότερο τις δυνάμεις του γαλλικού ρεπουμπλικανισμού, που τώρα
εκφράζονται κυρίως από το Εθνικό Μέτωπο.
Αυτό σημαίνει ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα θα έχουμε ενίσχυση των
αντιευρωπαϊκών κομμάτων και φυσικά ενίσχυση των αρχών του
προστατευτισμού, οικονομικού και κοινωνικού. Το εθνικό πλαίσιο θα
ενισχυθεί έναντι του κοινοτικού.
Τέλος, εάν οι εξελίξεις αυτές σταθεροποιηθούν και οδηγήσουν την Μαρίν
Λεπέν στην προεδρία, είναι επίσης προφανές ότι η ζώνη του ευρώ θα
διαλυθεί, καθώς η Γαλλία θα επιστρέψει στο φράγκο.
Κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητος ότι έτσι θα πάνε τα
πράγματα, διότι η δράση των ακραίων ισλαμιστών εξαρτάται κυρίως από τη
στάση των ΗΠΑ στο χώρο της Μέσης Ανατολής. Αλλά εάν έχουμε έξαρση του
φαινομένου της ισλαμικής βίας- και αυτό είναι το πιθανότερο- τότε είναι
βέβαιον ότι οδηγούμαστε προς την ενίσχυση του εθνικού κράτους στην
Ευρώπη.
Η Γαλλία θα είναι και πάλι αυτή που θα καθορίσει τις εξελίξεις.
(του Απόστολου Διαμαντή, πανεπιστημιακού και συγγραφέα, www.protagon.gr)