Η
μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου
αναμφισβήτητα δημιουργεί νέα δεδομένα τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό
επίπεδο. Η πολιτική διάσταση της νίκης οδηγεί σε μία ισχυρή κυβέρνηση
συνεργασίας- με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει προγραμματική συμφωνία με
ορισμένα από τα μικρά κόμματα-που της δίδει προσδόκιμο ζωής μία τετραετία. Σε
οικονομικό επίπεδο η νέα κυβέρνηση εκ των πραγμάτων και βάσει των
χθεσινοβραδινών δηλώσεων του Αλέξη Τσίπρα, και μέλλοντος πρωθυπουργού, είναι
υποχρεωμένη να κινηθεί με σύνεση και ρεαλισμό έχοντας να αντιμετωπίσει μία
εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση τόσο στο εσωτερικό και κυρίως στο εξωτερικό.
Οι
δανειστές της χώρας κάθε άλλο παρά ευχαριστημένοι δείχνουν με την ανάδειξη του
ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία γιατί αναπόφευκτα αυτό δημιουργεί νέα δεδομένα στην
διαπραγμάτευση και ενδεχομένως σηματοδοτεί την έναρξη μίας ευρύτερης αλλαγής σε
Ευρωπαϊκό επίπεδο. Παρ’ όλα αυτά δείχνουν διατεθειμένοι να κάνουν μερικές
διακοσμητικές παραχωρήσεις στο διαπραγματευτικό πλαίσιο προκειμένου να
προσφέρουν στην νέα κυβέρνηση ένα αίσθημα επιβράβευσης (λ.χ. χρονική επιμήκυνση
χρέους,
grace
period για ορισμένα ομόλογα κλπ.). Πλην όμως έχουν διαμηνύσει ότι δεν πρόκειται
να υποχωρήσουν στις ήδη συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις και αυτό ίσως αποδειχθεί
το σημείο ρωγμής στις σχέσεις ΕΕ και Ελλάδος. Μάλιστα η Τρόικα περιμένει μία κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνήσει και να δεσμευθεί σε ένα ευρύτερο μεταρρυθμιστικό πλαίσιο
που θα συμπεριλαμβάνει την πάταξη της φοροδιαφυγής και διεύρυνση της
φορολογικής βάσης, πλήρη αναδιάρθρωση της κρατικής διοικητικής δομής, περαιτέρω
εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος, εκσυγχρονισμό των εργασιακών σχέσεων,
πλήρη απελευθέρωση των επαγγελμάτων και τόνωση της επιχειρηματικότητας.
Ενώ ο
ΣΥΡΙΖΑ δείχνει έτοιμος και με διάθεση να επιφέρει μεταρρυθμίσεις, σε ορισμένες
από αυτές πρόκειται να αντιταχθεί καθώς δεν συμβαδίζουν με τον πολιτικό του
προσανατολισμό αφού δεν συμφωνεί με την διεύρυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, έχοντας διακηρύξει με τον πλέον σαφή τρόπο την
σοσιαλιστική (βλέπε κομμουνιστική) προσήλωση του στο ξεπερασμένο, εδώ και
δεκαετίες, μοντέλου κεντρικού σχεδιασμού και ευρείας κλίμακος κρατικές
παρεμβάσεις.
Σε ότι
αφορά τον ενεργειακό τομέα ο οποίος χαρακτηρίζεται από υψηλή κεφαλαιακή ένταση
και μακροπρόθεσμες επενδύσεις, με τον ιδιωτικό τομέα και στην Ελλάδα να παίζει
ήδη σημαντικό ρόλο, οι επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ για έλεγχο των μέσων παραγωγής
(όπως διακήρυττε ο Μαρξ) και της επιχειρηματικής δραστηριότητας γενικότερα, δεν
συναντώνται με τα σχέδια και επιδιώξεις των επενδυτών.
Θα
πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι η μη αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ του Ευρωπαϊκού κεκτημένου
σε ότι αφορά την οργάνωση και λειτουργία της εσωτερικής αγοράς ενέργειας,
δηλαδή στον ηλεκτρισμό και το φυσικό αέριο, θα αποδειχθεί ένα μεγάλο αγκάθι
στις σχέσεις ΕΕ και ελληνικής κυβέρνησης. Το πλέον πιθανό είναι ότι μετά από
μία αρχική περίοδο αμφιταλάντευσης και άδοξων πειραματισμών ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί την πραγματικότητα και το ισχύον μοντέλο και να
προσεγγίσει Έλληνες και ξένους επενδυτές προσφέροντάς τους ένα ακόμη πιο
ελκυστικό οικονομικό περιβάλλον. Όπως ακριβώς έπραξε ο Λένιν την δεκαετία του
1920 και όπως ο Ντεγκ Χιαο Πιγκ πολιτεύτηκε στην μετά-μαοϊκή Κίνα. Όμως οι
αμέσως επόμενοι μήνες προβλέπονται αρκετά δύσκολοι με ματαίωση πολλών
επενδυτικών σχεδίων και άρα αρνητικό πρόσημο για την ανάπτυξη. Όπως σύντομα θα
ανακαλύψουν οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ η οικονομία είναι μία εξαιρετικά
δύσκολη και εύθραυστη υπόθεση με τους δικούς της κανόνες και κώδικες. Η μη κατανόηση
, πόσω μάλλον αποδοχή των κανόνων αυτών,
πολύ εύκολα οδηγεί στα βράχια. Κάτι που ασφαλώς όλοι απευχόμεθα.