Τέντωσε επικίνδυνα το σχοινί της διαπραγμάτευσης
στο χθεσινό Eurogroup. Σε σημείο που δόθηκε η εντύπωση ότι μπορούσε και
να κοπεί. 'Η και πως είχε ήδη κοπεί. Αλλά εκείνο που διαχρονικά έχει
αποδειχθεί είναι πως η δύναμη της ΕΕ βρίσκεται στην ικανότητά της να
γεφυρώνει διαφορές μέσα από συμβιβαστικές συγκλίσεις των εμπλεκομένων
στην όποια διαφωνία ή διαφορά.
Κι αυτό θέλουμε
να πιστεύουμε ότι θα ισχύσει και στη συγκεκριμένη περίπτωση, έστω κι αν η
αίσθηση είναι ότι βρισκόμαστε προ τελεσιγράφου μερικών εικοσιτετραώρων,
στο οποίο είναι προφανές ότι προσχεδιασμένα οδηγηθήκαμε. Διότι ασφαλώς
μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι ότι αντικαταστάθηκε αιφνιδιαστικά το
αποδεκτό από την ελληνική κυβέρνηση συμβιβαστικό κείμενο του Γάλλου
επιτρόπου Οικονομίας, Πιερ Μοσκοβισί, από άλλο, γερμανικής έμπνευσης,
που δεν άφηνε περιθώρια προσυπογραφής του από τον υπουργό Οικονομικών.
Αν και κατά
πόσο θα καταστεί δυνατό να επιστρέψουμε σ' ένα κείμενο ανάλογο με
εκείνο του Γάλλου επιτρόπου δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί, αλλά από τη
στιγμή που οι επαφές διατηρούνται και υπάρχει και συμβιβαστική διάθεση,
τίποτα δεν θα πρέπει να αποκλείεται. Αλλωστε και οι δύο πλευρές έχουν
ρίξει ως τώρα νερό στο κρασί τους και είναι προς το συμφέρον τους να
συνεχίσουν με την ίδια λογική, έτσι ώστε να αποφευχθεί οπωσδήποτε μια
κρίση που θα έχει ανεξέλεγκτες παρενέργειες.
Ειδικά η
ελληνική κυβέρνηση δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι βασική προεκλογική
δέσμευσή της ήταν να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Και ασφαλώς ούτε προς
στιγμή δεν θα πίστεψε ότι η τήρηση της συγκεκριμένης υπόσχεσης προς το
εκλογικό σώμα θα γινόταν χωρίς παρεκκλίσεις από το διακηρυγμένο
πρόγραμμά της. Στις σοβαρές και κρίσιμες διαπραγματεύσεις οι υποχωρήσεις
είναι αυτονόητες.
(από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 17/02/2015)