Δευ, 5 Σεπτεμβρίου 2016 - 09:27
Δεν μοιάζει να υπάρχει πολίτης του ελλαδικού κράτους σήμερα που να αρνείται, ως πρωτεύουσα ανάγκη, τον εκσυγχρονισμό της χώρας μας. Kαθολικό αίτημα ο εκσυγχρονισμός, μόνο που με αυτή τη λέξη δεν καταλαβαίνουμε όλοι το ίδιο νόημα.
Oλοι αντιλαμβανόμαστε από πείρα πως ό,τι είναι σύγχρονο, καινούργιο, νεότευκτο, δεν είναι οπωσδήποτε και θετικό για τον ατομικό ή τον κοινό μας βίο. Kαι ό,τι είναι συντηρημένο από το παρελθόν, δεν είναι υποχρεωτικά αρνητικό. Στις κοινωνίες που τις λογαριάζουμε «εκσυγχρονισμένες» και κατεξοχήν «προηγμένες», υπάρχουν θεσμοί, λειτουργίες, οργανωτικά σχήματα, που συνεχώς ανανεώνονται: προσλαμβάνουν και αξιοποιούν καινούργια επιτεύγματα της τεχνολογίας, καινούργια γνώση που παράγουν οι επιστήμες, η φιλοσοφία, οι Tέχνες – αλλά με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες, όχι το καινούργιο και σύγχρονο ως αυταξία