Αντί Πασχαλινών Ευχών το energia.gr αναδημοσιεύει δύο ενδιαφέροντα κείμενα.
Σε κάθε περίπτωση ευχόμαστε σε όλους τους αναγνώστες του site τις θερμότερες ευχές για τις εορτές του Πάσχα.
Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!
"Η Μαγεία της Σιωπής"
του Νέστορα Μάτσα
Καλησπέρα σας,
Καλώς ορίσατε στο ωραίο νησί μας. Πως έχει η υγεία σας; Η σύζυγός σας; Τα παιδιά; Α, πως μεγάλωσαν. Κι είναι πολύ χαριτωμένα. Περισσότερο μοιάζουν σε σάς. Βέβαια έχουν και κάτι από τη μαμά τους, αλλά ακτινοβολούν τη δική σας προσωπικότητα. Αρρώστησε η πεθερά σας; Παρακαλώ να της διαβιβάσετε τα περαστικά και τις θερμότερες ευχές μου.
Αυτή είναι η πρώτη, πιο απλή, η πιο ανώδυνη κακοποίηση των λέξεων και των αισθημάτων. Αλλά έχει γίνει τόσο καθημερινή πια, που δεν μας προκαλεί καμιά εντύπωση. Κουρδίζουμε το τεχνικό λεξιλόγιό μας που δεν κινά ούτε από το μυαλό, ούτε – αλίμονο – από την καρδιά κι αναμασούμε με τον ίδιο ανόητο τρόπο τις ίδιες ανόητες κοινοτοπίες.
- Καλησπέρα σας, πως είσθε; Χρόνια πολλά για τη γιορτή σας.
Για να γίνουμε πειστικότεροι, φοράμε κι ένα χαμόγελο, που είναι κι αυτό κουρδιστικό και που παγώνει για λίγα λεπτά στα πρόσωπά μας, όσο διαρκεί η ενοχλητική διασταύρωση.
- Και πολύ σας παρακαλώ μην ξεχάσετε τους χαιρετισμούς μου στη σύζυγό σας.
Αν τούτη όμως η κακοποίηση κυμαίνεται ανάμεσα στην ανεύθυνη ανοησία ως την κραυγαλέα ηλιθιότητα, υπάρχει και η άλλη, η σχεδόν εγκληματική. Η ασύδοτη χρήση των λέξεων άδειασε τις πέντε κορυφαίες ιδέες από το πνευματικό τους περιεχόμενο. Τις πέντε ιδέες που χωρίς αυτές δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ζωή, δεν μπορεί να υπάρξουν ανθρώπινες σχέσεις, επικοινωνία, διάλογος. Τις πήραν οι ασύδοτοι και τις κακοποίησαν. Τις πέταξαν στο δρόμο και χυδαία τις βύθισαν στη λάσπη.
Αυτό δεν είναι επιπολαιότητα… Δεν είναι απλή ανευθυνότητα. Είναι συνειδητό έγκλημα.
Αλήθεια όμως, ποιες είναι αυτές οι λέξεις – κλειδιά της ανθρώπινης ζωής; Απλές, ουσιαστικές, βαθιές και απέραντα μεγάλες. Πολυδιάστατες στη λιτότητά τους και αναντικατάστατες γιατί χωρίς αυτές το αδύνατο ανθρώπινο πλάσμα επιστρέφει στη ζωή των σπηλαίων. Αγάπη, Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Αρετή, Δημοκρατία.
Ο Μωρίς Μαίτερλιγκ, δοξολογώντας τη σιωπή, γράφει:
«Μόλις τα χείλη αποκοιμηθούν, οι ψυχές ξυπνούν και αρχίζουν το έργο τους, γιατί η σιωπή είναι το στοιχείο το γεμάτο από εκπλήξεις, κινδύνους, ευτυχίες και μέσα του μόνο οι ψυχές μπορούν ελεύθερα να απολαύσουν η μία την άλλη». Αν αληθινά θέλετε να παραδοθείτε σε κάποιον σωπάστε. Κι αν τυχόν φοβάστε να σωπάσετε μπροστά του, εκτός αν ο φόβος αυτός είναι ο φόβος ή η πολυσέβαστη φιλαργυρία της αγάπης, που απαντέχει θαύματα, αποφύγετέ τον, γιατί η ψυχή σας μάντεψε ήδη την ψυχή του.
Τόσο απλά, τόσο μυστικά, τόσο μεταφυσικά θα ’λεγα «τραγουδά» την αξία και την ποιότητα της σιωπής ο Μωρίς Μαίτερλιγκ. Και σα μία μεγαλύτερη ακόμα προέκταση αυτού του μεγάλου μηνύματος που κλείνει η εύγλωττη σιωπή, προσθέτει:
«Οι ψυχές ζυγίζονται μέσα στη σιωπή, όπως το χρυσάφι και το ασήμι ζυγίζονται μέσα στο καθάριο νερό και τα λόγια που προσφέρομε έχουν σημασία χάρη στη σιωπή που τα περιτυλίγει. Αν πω σε κανέναν πως τον αγαπώ, δεν θα νιώσει ό,τι σε χίλιους άλλους να είπα. Αλλά η σιωπή που θα επακολουθήσει, θα δείξει ως που βυθίστηκαν σήμερα οι ρίζες της λέξης αυτής και θα γεννήσει έπειτα μια σιωπηλή βεβαιότητα. Η σιωπή αυτή και η βεβαιότητα αυτή, δεν θα επαναληφθούν ποτέ πια οι ίδιες στη ζωή μας».
Αυτή η μαγεία της σιωπής, κανείς λόγος δεν μπορεί να την εκφράσει. Οι καιροί μας όμως την έπνιξαν. Οι άνθρωποι τη δολοφόνησαν ψυχρά, τετράγωνα, μ’ εκείνη την παράφορη αριθμητική τους σκοπιμότητα. Ας γεμίζουμε με άδεια λόγια τη ζωή μας για να μη βρισκόμαστε μόνοι μας και να ακούμε τους μυστικούς εσωτερικούς μας ψιθύρους και ν’ ακούμε τη σιωπή.
Ζούμε σε μια εποχή ασύδοτης κραυγής και βάρβαρων θορύβων. Γι’ αυτό και τα παιδιά απ’ την πολύ μικρή τους ακόμη ηλικία έχουν έναν αδιάκοπο εκνευρισμό. Αγαπάν τα όπλα και τα θορυβώδη παιχνίδια, τη βίαιη μουσική κι έχουν βίαιες αντιδράσεις. Έχασαν το νόημα των ιδεών και των λέξεων, όπως έχασαν τη μαγεία και τη θαλπωρή του παραμυθιού.
Ποιος θα τους χαρίσει πάλι τη μαγεία των παραμυθιών;
Ποιος θα τους ανοίξει ένα παράθυρο στον ουρανό;
Ποιος θα τους εξηγήσει όταν μεγαλώσουν τη βαρύτητα και την αξία των λέξεων; Κι ακόμη τη βαρύτητα και την αξία της μεστής από νοήματα και πίστη ζωής;
Μήπως κάποιος μπορεί να δώσει μιαν απάντηση σ’ αυτά τα μετέωρα ερωτήματα;
(Εστία)
Από τη στήλη ΠΑΝΔΩΡΑ (Το Βήμα, 18/4/06):
Αν παραγγείλεις ένα ουίσκι σε κάποιο πολυσύχναστο μπαρ, οι πιθανότητες να σου σερβίρουν «μπόμπα» είναι περισσότερες αν έχεις ζητήσει κάποια από τις δημοφιλείς μάρκες με την τεράστια κατανάλωση. Αν όμως προτιμήσεις ένα από τα διάφορα «malt» που διατίθενται στην αγορά, οι πιθανότητες μειώνονται διότι, λογικά, ένας απατεών θα επιλέξει να νοθεύσει τη μάρκα που πουλάει περισσότερο.
Το ίδιο ισχύει και με το θέμα των ημερών. Εφόσον οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν ότι το παραδοσιακό αρνί ή κατσίκι του Πάσχα είναι καλύτερο όταν είναι ελληνικό, είναι επόμενο η αυξημένη ζήτηση να δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για αισχροκέρδεια στην αγορά των ελληνικών αμνοεριφίων. Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες καταναλωτές δεν το βάζουν κάτω. Αντί να στραφούν στα εισαγόμενα αμνοερίφια από τις γειτονικές χώρες, εκείνοι επιμένουν να συμπεριφέρονται ως καταναλωτές με τρόπο παράλογο, αντίθετο προς το συμφέρον τους.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Πως γίνεται «ο εξυπνότερος λαός του κόσμου» να την πατάει με τέτοιον τρόπο;
Θέτω στην κρίση σας τη μόνη απάντηση που έχω. Συμβαίνει επειδή «η ζωντανή σχέση του λαού μας με την Εκκλησία του είναι σύμφυτη με την ύπαρξή του», για να το πω με τους λόγους του Αγίου Α.&Π.Ε. & Υφ. Με άλλα λόγια, ο Έλληνας – εφόσον είναι και ελληνόψυχος – στο αρνάκι, το οποίο χλαπακίζει μέχρι σκασμού κάθε Πάσχα, βλέπει το σύμβολο του «αμνού του Θεού». Ως γνωστόν, ο Θεός είναι Έλλην, κατά συνέπειαν και ο αμνός Του, για να είναι γνήσιος, μόνον ελληνικός μπορεί να είναι…