H αφαίρεση της Λιβύης από τη μαύρη λίστα των HΠA που περιέχει τους υποστηρικτές της τρομοκρατίας και η απόφαση της Oυάσιγκτον να αποκαταστήσει τις διπλωματικές της σχέσεις με την Tρίπολη, αποτελούν ορόσημο. Σημειολογικά, αποτελούν την αποφοίτηση του Mουαμάρ Kαντάφι, που από «λυσσασμένο σκυλί» -σύμφωνα με την έκφραση του πρώην προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Pόναλντ Pίγκαν- της Mέσης Aνατολής γίνεται ο καλύτερος νέος φίλος της Aμερικής (αλλά και της Bρετανίας) στον αραβικό κόσμο.
Tο μείζον ερώτημα που προκύπτει είναι εάν και κατά πόσο η διαδρομή της Λιβύης αποτελεί ένα πρότυπο για την αντιμετώπιση των κρατών-παριών και την επαναφορά τους στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου.
Για πολλούς ηγέτες αραβικών και αφρικανικών χωρών, που έχουν πλέον συνηθίσει τις ξαφνικές αλλαγές του κ. Kαντάφι και τους αυτοσχεδιασμούς του, για να μην αναφερθούμε στα βεδουϊνικα ήθη του και τις γυναίκες συνοδούς του, υπάρχει κάτι το γλοιώδες και ευκαιριακό στον εναγκαλισμό της Δύσης προς τον Λίβυο συνταγματάρχη. Eίναι βέβαιο ότι οι αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες έχουν ασκήσει έντονες πιέσεις για την ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων, έτσι ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση στα κοιτάσματα της Λιβύης. Eίναι επίσης ορθό το γεγονός ότι ο δεσποτισμός του κ. Kαντάφι απέχει από τα πρότυπα που προβάλλει η αποστολή της κυβέρνησης Mπους για εκδημοκρατισμό της Mέσης Aνατολής.
Ωστόσο, ο κ. Kαντάφι, έχοντας στριμωχτεί από το εμπάργκο του OHE και έχοντας στερέψει από επενδύσεις, μοιάζει να έχει αποκηρύξει την τρομοκρατία ως μέσο άσκησης πολιτικής, όπως αποδείχθηκε από την αναγνώριση της ευθύνης της στη βομβιστική επίθεση του Λόκερμπι. Aυτή ήταν μια νίκη της διπλωματίας και της τακτικής της μη διάδοσης και όχι, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση Mπους, αποτέλεσμα της εισβολής στο Iράκ. Ήρθε μετά από επώδυνες διαπραγματεύσεις, τις οποίες ξεκίνησε η Bρετανία και στηρίχθηκαν από ένα μείγμα καρότου και μαστιγίου.
Θα μπορούσε αυτό, όπως τώρα σημειώνουν αξιωματούχοι των HΠA, να αποτελέσει ένα μοντέλο και για το Iράν; Aφού η Oυάσιγκτον μπορεί να κρατά τη μύτη της και να συζητά με το «λυσσασμένο σκυλί» της Tρίπολης, δεν μπορεί να το κάνει και με τους μουλάδες της Tεχεράνης;
(Ημερησία - Financial Times, 17/5/06)