Του Αθ.Χ.Παπανδρόπουλου
Τον τελευταίο καιρό, οι άνθρωποι της «προόδου» προσπαθούν να μάς πείσουν ότι ο Λίβανος είναι ένα κρατίδιο-προϊόν της γαλλικής αποικιοκρατίας, το οποίο ιδρύθηκε ως αντίπαλον δέος της Συρίας. Δικαιολογούν, έτσι, την ύπαρξη της Χεζμπολάχ ως αντίβαρο στους Χριστιανούς του Λιβάνου, οι οποίοι είναι «κακοί» άνθρωποι και καταπίεζαν τους Σιΐτες της χώρας, τους οποίους οι φανατικοί ισλαμιστές ήλθαν να «προστατεύσουν», με την βοήθεια των «καλών» Ιρανών μουλάδων.
Βεβαίως, η πραγματικότητα απέχει πολύ, από την ιστορία του Λιβάνου και τις συνθήκες ιδρύσεώς του από τους Γάλλους. Προφανώς, οι άνθρωποι της προόδου αγνοούν ότι ο Λίβανος, πολιτισμικό σταυροδρόμι μεταξύ Ελλάδος, Αιγύπτου και Μεσοποταμίας, υπήρξε κομμάτι της ελληνικής αυτοκρατορίας των Σελευκιδών και, στην συνέχεια, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το 6ο μ.Χ. αιώνα κατακτήθηκε από τους Πέρσες και τον 7ο μ.Χ. αιώνα από τους Άραβες, για να γίνει στην συνέχεια, και επί 200 και πλέον χρόνια, έδρα των Χριστιανών, την εποχή των Σταυροφοριών.
Το 1861, ύστερα από αρκετές περιπέτειες και εξεγέρσεις, στους κόλπους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Λίβανος έγινε ανεξάρτητο κράτος, όχι χωρίς σφαγές των Χριστιανών (Μαρωνίτες). Τον Ιούνιο του 1861, τα γαλλικά στρατεύματα που είχαν αποβιβασθεί στον Λίβανο πίεσαν για την εξεύρεση λύσεως και, με βάση την συμφωνία του 1864, παρέμειναν στην χώρα ως εγγύηση της αυτονομίας της.
Όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία μπήκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών, οι Γάλλοι επενέβησαν το 1916 εκ νέου και έλαβαν εντολή για την Συρία και τον Μεγάλο Λίβανο, η πρωτεύουσα του οποίου, η Βηρυτός, ήταν και έδρα του ανώτατου διοικητή της Γαλλικής Δημοκρατίας. Το 1924, η γαλλική εντολή επικυρώθηκε και από την Κοινωνία των Εθνών. Το 1926, η Συρία και ο Λίβανος έγιναν δύο ξεχωριστά κράτη, με κοινοβουλευτικό καθεστώς και σύνταγμα.
Σε όλη την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι γαλλο-λιβανικές σχέσεις υπήρξαν θυελλώδεις και αιματηρές (Μάιος-Ιούνιος 1945), γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την στρατιωτική επέμβαση των Βρεταννών. Ωστόσο, από το 1947 και μετά, η Γαλλία προσέφερε στον Λίβανο σημαντική τεχνική βοήθεια. Βοήθησε την χώρα να αποκτήσει δικό της νόμισμα (1948) και προσέφερε τα απαραίτητα για την δημιουργία στρατιωτικής υποδομής.
Όμως, η κατάσταση αυτή δεν ήταν αρεστή στην Συρία, η οποία το 1950 έθεσε τέλος στην συρο-λιβανική οικονομική και νομισματική ένωση, γεγονός ιδιαιτέρως σημαντικό για τη εποχή εκείνη. Παρόλα αυτά, μέχρι το 1958 –όταν ξέσπασε στον Λίβανο ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Μαρωνιτών και μουσουλμάνων– η χώρα γνώρισε εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη και πολλοί την αποκαλούσαν Ελβετία της Μέσης Ανατολής. Τον Ιούλιο του ιδίου έτους, μετά την απόβαση αμερικανικών στρατευμάτων στον Λίβανο –ύστερα από πρόσκληση της κυβερνήσεως– η κατάσταση ομαλοποιήθηκε, αλλά ήταν μονίμως τεταμένη. Στην συνέχεια, ο Λίβανος ενεπλάκη στην σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης, έγινε στην ουσία επαρχία της Συρίας, για να εξελιχθεί σε έδρα της Χεζμπολάχ και της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζουν τα τραγικά λάθη του Ισραήλ, το οποίο, όπως ήδη γράψαμε, ουσιαστικά έπεσε στην καλοστημένη παγίδα των ιρανόφιλων ισλαμιστών, οι οποίοι δεν δίνουν δεκάρα για τους αμάχους και τον θάνατό τους. Το μόνο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η καλλιέργεια του μίσους κατά του Ισραήλ και η ανάδειξή τους ως «μάρτυρες» στα μάτια των αφελών μουσουλμάνων.
Έτσι, οι από πλευράς του Ισραήλ βομβαρδισμοί αμάχων, πέραν του ότι ελάχιστη στρατιωτική επίπτωση έχουν στην Χεζμπολάχ, από πολιτικής πλευράς κινητοποιούν τους Άραβες εναντίον του Ισραήλ, απομονώνουν τους Ισραηλινούς και, βεβαίως, θέτουν πολύ σοβαρά ηθικά προβλήματα. Παράλληλα, στο μέτρο που το τόσο επιθυμητό στους ισλαμιστές μίσος αντικαθιστά την λογική, ακόμα και αν υπάρξει κατάπαυσις του πυρός, η ειρήνη στην Μέση Ανατολή έχει οριστικώς ενταφιασθεί. Και για τους ανθρώπους του τρίτου ολοκληρωτισμού και της ισλαμικής πανώλης, αυτό τελικώς ήταν το ζητούμενο.
Όσο για τις ΗΠΑ, πολύ φοβούμεθα ότι, μετά την περίοδο Κόλιν Πάουελ στις εξωτερικές σχέσεις και υποθέσεις, έχουν χάσει την αίσθηση της διπλωματίας και των ενεργειών που αυτή συνεπάγεται.
(ΕΣΤΙΑ, 7/8/06)