Του Αθ.Χ.Παπανδρόπουλου
Το γράψαμε και το επαναλαμβάνουμε. Επιτιθέμενο στον Λίβανο, το Ισραήλ δεν υπολόγισε με ψυχραιμία τις ενέργειές του. Στηρίχθηκε στην στρατιωτική του δύναμη και νόμισε ότι, μέσω αυτής, θα μπορούσε να εξουδετερώσει την Χεζμπολάχ. Λάθος μεγάλο. Ένας ανταρτοπόλεμος δεν αντιμετωπίζεται με βομβαρδισμούς. Ένας οργανωμένος στρατός είναι πολύ δυσκίνητος για να αντιμετωπίσει τρομοκρατικές οργανώσεις.
Από την άλλη πλευρά, όταν μία χώρα όπως το Ισραήλ προκαλείται, θα πρέπει οι υπεύθυνοι της τύχης της να μελετήσουν σχολαστικά και επικοινωνιακά ποιος είναι ο ανομολόγητος στόχος των προκλήσεων. Και, από την άποψη αυτή, τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα. Πρώτος και σημαντικός στόχος της Χεζμπολάχ ήταν η γεωπολιτική αναβάθμιση του Ιράν, η οποία και επετεύχθη. Όπως παραδέχθηκε σε ραδιοφωνική συνέντευξή του ο πρώην διευθυντής της Μοσσάντ, Εφραίμ Χάλεβυ, η παρούσα κρίση δεν μπορεί πλέον να βρει λύση χωρίς την ενεργό συμμετοχή του Ιράν. Προσέθεσε δε ότι καίριο σημείο των όποιων διαπραγματεύσεων είναι το θέμα των πυρηνικών όπλων.
Ωστόσο, ο Εφραίμ Χάλεβυ δείχνει μεγάλον σκεπτικισμό στο θέμα των διαπραγματεύσεων και θεωρεί ότι το γεωπολιτικά αναβαθμισμένο Ιράν θα επιδιώξει συνομιλίες με τις ΗΠΑ και όχι με το Ισραήλ. Υπό αυτή την έννοια, ο έμπειρος πρώην διευθυντής των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών τονίζει ότι το Ιράν θα περιμένει ακόμα τις εξελίξεις στον Λίβανο –και, κυρίως, θα αποτιμήσει τα κέρδη και τις ζημίες από την σύγκρουση του ισραηλινού στρατού με την Χεζμπολάχ.
Οπως και να έχουν τα πράγματα, Αμερικανοί ειδικοί παραδέχονται ότι το Ιράν είναι ο μεγάλος κερδισμένος του πρώτου γύρου του ανορθόδοξου πολέμου στον Λίβανο. Η Τεχεράνη κατάφερε να είναι ο διπλωματικός πρωταγωνιστής στην περιοχή, με αισθητά ανεβασμένο το γόητρό της στο αραβικό πληθυσμό. Εξάλλου, αυτό το παραδέχθηκε με δηλώσεις του στις 31 Ιουλίου και ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Φιλίπ Ντουστ-Μπλαζύ, ο οποίος είπε ότι το Ιράν «είναι σημαντικός και σεβαστός παίκτης σε μία πιθανή εξεύρεση λύσεως στην βαθειά κρίση της Μέσης Ανατολής» και υπογράμμισε ότι «χωρίς επαφές με το Ιράν, η οποιαδήποτε επίτευξη σταθερότητας στον μεσανατολικό χώρο είναι αδιανόητη».
Την άποψη αυτή συμμερίζονται και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες υποστηρίζουν ότι χωρίς την συμμετοχή της Συρίας και του Ιράν, που στηρίζουν την Χεζμπολάχ, η λιβανική κρίση θα διαιωνίζεται. Επίσης, πολλοί διπλωματικοί παράγοντες υποστηρίζουν ότι δεν θα αργήσει και η ενεργός συμμετοχή της Ρωσίας και της Κίνας στην όλη δραματική κατάσταση, γεγονός το οποίο μάλλον θα περιπλέξει τα πράγματα.
Είναι επίσης σημαντικό να τονίσουμε ότι το Ιράν γίνεται εξαιρετικά δημοφιλές μεταξύ των Σιιτών του αραβικού κόσμου και, από την άποψη αυτή, χαρακτηριστικές είναι οι υπέρ της Χεζμπολάχ διαδηλώσεις Σαουδαράβων Σιιτών στην πλούσια σε πετρέλαιο ανατολική Σαουδική Αραβία. Υπήρξαν μετριοπαθείς αραβικές χώρες οι οποίες πίστεψαν ότι το Ισραήλ θα εξουδετέρωνε την Χεζμπολάχ και θα έβαζε φραγμό στην γεωπολιτική σημασία του Ιράν. Σήμερα, όμως, διαπιστώνουν ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η οργάνωση των φανατικών ισλαμιστών αμύνεται σθεναρά και, από επικοινωνιακής πλευράς, έχει ήδη κερδίσει τον άτυπο πόλεμο. Έτσι, Αιγύπτιοι, Ιορδανοί και Σαουδάραβες, οι οποίοι ασκούσαν δριμεία κριτική στην Χεζμπολάχ, στην παρούσα φάση την υποστηρίζουν, ελπίζοντας όμως ότι τελικώς οι Ισραηλινοί θα επιτύχουν τους στόχους τους.
Κατά την γνώμη μας, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο, διότι, όπως έλεγε και ο Χένρυ Κίσσινγκερ, «σε έναν ανταρτοπόλεμο, οι αντάρτες κερδίζουν όταν δεν χάνουν και ο τακτικός στρατός χάνει όταν δεν κερδίζει». Στο επίπεδο αυτό, η Χεζμπολάχ έχει παρασύρει τον ισραηλινό στρατό σε έναν ολισθηρό δρόμο, χρησιμοποιώντας κατά κόρον ως ασπίδα τον άμαχο πληθυσμό.
(ΕΣΤΙΑ, 9/8/06)