Χθες
ακόμα ακούγαμε να επαναλαμβάνεται το κλισέ των ημερών, ότι για πρώτη
φορά εξαναγκάστηκε η Τουρκία να μιλά για διαφοροποίηση στο σύστημα
εγγυήσεων και για πρώτη φορά μιλά για αποχώρηση στρατευμάτων. Ως να
έχουμε ενώπιόν μας τη μεγαλύτερη επιτυχία όλων των εποχών του Κυπριακού.
Όπως και το ότι εξαναγκάσαμε (!) την Τουρκία να συνομιλεί με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μεγάλη επιτυχία, χαϊβάνια (με την καλή έννοια, φυσικά). Αλλά, παρότι
αυτές οι εξυπνάδες δεν είναι η ουσία, έχουν τη σημασία τους. Γιατί
δείχνουν ότι οι απελπισμένοι, που μας υπόσχονταν ότι θα μας έφερναν τη
λύση αν μείνουμε πιστοί στην πολιτική τους διορατικότητα,
τώρα δεν έχουν τίποτε καλύτερο να μας πουν και μας λένε αμπελοφιλοσοφίες μέχρι να περάσει το κακό.
Όμως, πώς μπορεί να είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία συζητά
διαφοροποίηση, όταν έχουμε ήδη στην ιστορία το σχέδιο Ανάν, όπου όχι
μόνο συζήτησε αλλά συμφώνησε την τροποποίηση των εγγυήσεων και την
αποχώρηση στρατευμάτων; Και όταν οι σημερινές προτάσεις της είναι
παρόμοιες ή και ίδιες με εκείνο που αποδέχτηκε πριν από 13 χρόνια; Και
πώς μπορεί να περηφανευόμαστε ότι εξαναγκάσαμε την Τουρκία να συνομιλεί
με τον Πρόεδρο, όταν ουδέποτε αρνήθηκε να συνομιλήσει φτάνει να ήταν με
τους δικούς της όρους: Σε πενταμερή διάσκεψη, μόνο για τη διεθνή πτυχή,
μόνο αν ο Πρόεδρος θα ήταν εκεί ως εκπρόσωπος της κοινότητας, όπως και ο
Ακιντζί. Και, κυρίως, μόνο αν η Τουρκία θα εμφανιζόταν ως να έχει στην
Κύπρο τον ίδιο ρόλο που έχει και η Ελλάδα. Της «μητέρας πατρίδας» και
της εγγυήτριας, που ενδιαφέρεται για τον τουρκογενή πληθυσμό της
μακαρίας νήσου και όχι ως η χώρα που έκανε εισβολή και λεηλάτησε και
σκότωσε και βίασε και κατέχει εδάφη επί 43 χρόνια. Κι αυτό συμβαίνει
τώρα στο Κραν Μοντάνα και γι΄ αυτό ο Τσαβούσογλου αναδεικνύει τόσο πολύ
και το ζήτημα ίσης μεταχείρισης Ελλήνων και Τούρκων μετά από τη λύση,
λες και η Κύπρος κινδυνεύει με εποικισμό από την Ελλάδα.
Όλα αυτά δεν θα είχαν βέβαια καμιά σημασία αν στο τραπέζι των
συνομιλιών, όπως και στις δηλώσεις εκτός συνομιλιών, υπήρχε μια ελπίδα
να διαφοροποιηθεί η τουρκική επιδίωξη για το μέλλον της Κύπρου. Παρόλο
που ακούμε ακόμα διάφορους πολιτικάντηδες να λένε στην κοινή γνώμη ότι
περιμένουν πάντα κίνηση υποχωρητικότητας από την Τουρκία. Μέχρι πού
μπορεί να υποχωρήσει, όμως, όταν ολοφάνερα όπως έκανε πάντα, κι ας μην
άκουγαν όλοι, καταθέτει προτάσεις που η αποδοχή τους σημαίνει καταδίκη
της Κύπρου σε σταδιακή τουρκοποίηση. Τι μπορεί να διαπραγματευτεί ο
Πρόεδρος Αναστασιάδης όταν η τουρκική θέση ξεκινά από το ότι θα υπάρχει
τουρκικός στρατός στην Κύπρο για πάντα χωρίς ρήτρα λήξεως (sunset
clause) και ότι θα υπάρχει η Συνθήκη Εγγυήσεων μπορεί να αναθεωρηθεί
μετά την τρίτη θητεία της εκ περιτροπής Προεδρίας (που τη θεωρούν
δεδομένη) ή μετά από τρεις εκλογικούς κύκλους, δηλαδή σε 15 χρόνια; Όπως
το έλεγε ο Ακιντζί από τις 12 Δεκεμβρίου 2016: «Το ζήτημα των εγγυήσεων
θα μπορούσε να αναθεωρηθεί μετά από κάποια χρονική περίοδο. Θα μπορούσε
να επανεξεταστεί μετά από 15 χρόνια, όταν θα έχουν παρέλθει τρεις
προεδρικές θητείες, και αφού διαπιστωθεί ότι το σύστημα λειτουργεί
ομαλά». Ιδού τώρα που αυτή είναι η επίσημη τουρκική πρόταση, που
προφανώς του είχε ανακοινωθεί από τότε του Ακιντζί και τη μετέδωσε
προετοιμάζοντας το έδαφος. Τι θα διαπραγματευτεί, λοιπόν, ο Πρόεδρος; Αν
θα επανεξεταστεί σε δύο εκ περιτροπής Προεδρίες και όχι σε τρεις; Κι
αυτοί που περιμένουν την έκπληξη, τι μπορεί να περιμένουν; Ότι ο
Τσαβούσογλου τελικά θα υποχωρήσει και θα προτείνει ότι θα επανεξεταστούν
οι εγγυήσεις και η αποχώρηση στρατού όταν ενταχθεί η Τουρκία στην
Ευρωπαϊκή Ένωση; (κι αυτό «έπαιζε» στο σχέδιο Ανάν). Ό,τι κι αν
διαφοροποιηθεί στη διαπραγμάτευση θα αφορά το περιτύλιγμα, αλλά δεν
μπορεί να διαφοροποιήσει την ουσία της τουρκικής αξίωσης για εσαεί
έλεγχο της Κύπρου και νομιμοποίηση της σύγχρονης τουρκοκρατίας. Και
διερωτώμαστε τι κάνουν εκεί οι ηγέτες μας. Το συζητούν ακόμα;
(από την εφημερίδα "Φιλελεύθερος")