«Πώς να τολμήσομε, εμείς οι έσχατοι, να σχολιάσομε συνοπτικώς;», αναρωτιέται χαμογελώντας, όταν ερωτάται σχετικά με την τάση των Ελλήνων να μην αναγνωρίζουν, ακόμη και σήμερα, όχι μόνον τα προειδοποιητικά σημάδια, αλλά, πλέον, τις αποδείξεις της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. «Ο προβληματισμός τον οποίον τόσο ευλόγως –και, δυστυχώς, επικαίρως– διατυπώνεται, είναι σήμερα το ζωτικότερο θέμα για την επιβίωση του λαού μας» σημειώνει, αποδίδοντάς το στην έλλειψη «πολιτικής αυτοσυνειδησίας: «Στην απέραντη περιπλοκή που έχουν λάβει τα φαινόμενα που επηρεάζουν σήμερα τη ζωή των ομάδων παρατηρείται κατ’ αρχήν ένα μεγάλο γνωσιακής κατηγορίας κενό. Είναι πιο δύσκολο να ξέρομε τι μας γίνεται. Αλλά κι εμείς το παρακάναμε, βρε παιδί μου: άμα η πλειονότητα των συμπολιτών “αγνοεί” τις αιτίες της χρεοκοπίας μας, την οποία τη βλέπαμε να έρχεται καλπάζουσα απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, τα πράγματα είναι όντως πολύ άσχημα». Και οι ηγεσίες; «Οσο για τις ηγεσίες μας, μην εκπλήττεστε, οι περισσότερες είναι ό,τι απόμεινε αφού ο λαός απέρριψε όσους τολμούσαν να διαφωνούν με την πολιτική μυωπία της πλειοψηφίας!»
Βεβαίως, στην Ελλάδα δεν υπήρξε απλώς μυωπία, αλλά μάλλον περί τύφλωσης επρόκειτο, διανθισμένης με θεωρίες συνωμοσίας. Για τον καθηγητή Τάσιο είναι φυσικό ακόλουθο του κενού ενημέρωσης. «Όπως και στη φύση, το κεφάλι μας δεν ανέχεται το κενόν. Έτσι, η αγνοημένη πραγματικότητα υποκαθίσταται αυθωρεί με έναν μύθο: Τα χαρακτηριστικά του είναι παλαιότατα και διεθνή. Πρώτον, δεν πρέπει να φταίμε εμείς. Δεύτερον, οι φταίχτες δεν πρέπει να μπορούν να ελεγχθούν, διότι αλλιώτικα ο μύθος θα έσβηνε. Αρα πρέπει να είναι λίγοι, μακριά, και κρυμμένοι. Ετσι, η συνωμοσιολογία περνιέται για διάγνωση».
Αυτή είναι μια μικρή έκφανση του αληθινά ανήσυχου και ανυπότακτου πνεύματος του Θεοδόση Τάσιου.
Ο ίδιος γεννήθηκε στην Καστοριά. Πήρε το δίπλωμα του Πολιτικού Μηχανικού από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1953) και συνέχισε τις σπουδές του στο Centre d'Etudes Superieures ITBTB, στο Παρίσι, για ένα χρόνο
Αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ε.Μ.Π. το 1958. Εξελέγη Επιμελητής του Ε.Μ.Π. (1958) και στη συνέχεια Έκτακτος Μόνιμος Καθηγητής (1964) και Τακτικός Καθηγητής (1969). Ίδρυσε το Εργαστήριο Οπλισμένου Σκυροδέματος του Ε.Μ.Π. και το διεύθυνε μέχρι την αποχώρησή του (1997). Δίδαξε ακόμα στα Πανεπιστήμια της Βαγδάτης (1979), της Σαγκάης (1982), της Νανκίν (1985), της Παβίας (1986) και στο College International des Sciences de Construction Paris (1979-1989).
Εξέχουσα μορφή στην επιστημονική και επαγγελματική ζωή της χώρας, υπήρξε δάσκαλος χιλιάδων μηχανικών, δημοσίευσε εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες στις περιοχές της Εδαφομηχανικής, της Τεχνολογίας του Σκυροδέματος και της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας, ενώ ασχολήθηκε με μια ευρύτατη περιοχή επιστημονικών, τεχνολογικών και εκπαιδευτικών θεμάτων (ευρωπαϊκοί και εθνικοί κανονισμοί, αντισεισμική προστασία, προστασία μνημείων, δημόσια έργα) αλλά και με θέματα Φιλοσοφίας, Παιδείας, Γλώσσας, Ορολογίας, καθώς και με κοινωνικά θέματα ως συντάκτης Επιφυλλίδων στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο Τύπο.
Είναι ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος πολλών ελληνικών Επιστημονικών Ενώσεων, μέλος αμερικανικών και ευρωπαϊκών Ενώσεων, ενώ διετέλεσε Πρόεδρος της RILEM (1977-78), της CEB (1983-87), του «Model Code 90» (1987-91), Σύμβουλος των Ηνωμένων Εθνών και Εμπειρογνώμων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Απέσπασε πολλές τιμητικές διακρίσεις. Είναι Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νανκίν (1985), Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Λιέγης (1986), Fellow του American Concrete Institute (1986), Επίτιμος Πρόεδρος της CEB (1988), Επίτιμο Μέλος της RILEM (1989), της CIAS (1998), του Επιστημονικού Τεχνικού Επιμελητηρίου Κύπρου (1999), της CICOP (2001), Επίτιμος Διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου (2001), Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Τορίνο (2004), Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας (2004) και Επίτιμο Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ορολογίας (2008). Τιμήθηκε, επίσης, με το Μετάλλιο της Πόλεως των Παρισίων (1986).
Ο Θεοδόσης Τάσιος συνέγραψε πάνω από 400 επιστημονικές εργασίες και 40 βιβλία σε διάφορες γλώσσες. Τα περισσότερα αφορούν θέματα κατασκευής, παιδείας, ελευθεροτεκτονισμού και άλλα.