Αυτό που ασφαλώς έχασε το Δημόσιο είναι τα έσοδα από την πώληση του 20% που αντιστοιχούσε στη συμμετοχή του Δημοσίου στο πακέτο των 50,1% και εκτιμάται περίπου στα €300-350 εκατ., στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το πριμ επί της τρέχουσας χρηματιστηριακής αξίας του Ομίλου. Ασφαλώς ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό, αλλά δεν είναι προς θάνατο, αφού δε δημιουργεί τεράστια τρύπα στο ΤΑΙΠΕΔ. Ας δεχτούμε, ακόμα, ότι η μη διευθέτηση του προς πώληση πακέτου δημιουργεί κάποια προβλήματα στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, όμως και εδώ η διαδικασία πώλησης του 50,1% της ΔΕΠΑ Εμπορίας μπορεί να προχωρήσει με το μέλλοντα αγοραστή να συγγενεύει εξ ανάγκης με τα ΕΛΠΕ, που ως γνωστό κατέχουν το 35% της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου.
Το όφελος για την κυβέρνηση από το δήθεν ‘ναυάγιο’ της μη εκποίησης του 50,1% της ΕΛΠΕ είναι ότι διατηρεί για αρκετό καιρό ακόμα τον έλεγχο της στρατηγικής αυτής επιχείρησης σε μια κρίσιμη προεκλογική περίοδο που ‘παίζονται’ εθνικά θέματα τόσο στον τομέα των εξαγωγών, όσο και στις έρευνες υδρογονανθράκων, όπου ο Όμιλος διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας συνεταιρισθεί με μερικές από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως εταιρείες του χώρου (λχ ExxonMobil, Total, Repsol). Τα δε αναμενόμενα έσοδα από μερίσματα, που τώρα θα εισπραχθούν από το Ελληνικό Δημόσιο, είναι ιδιαίτερα αυξημένα για τη χρήση που έληξε, λόγω της υψηλής κερδοφορίας του Ομίλου, ενώ οι προοπτικές για το μέλλον διαγράφονται ιδιαίτερα θετικές στον κλάδο διύλισης και εμπορίας, δεδομένου του ισχυρού εξαγωγικού προσανατολισμού των ΕΛΠΕ (60% της παραγωγής του εξάγεται σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και ΝΑ Ευρώπης).
Στην όλη συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι το μετοχικό κεφάλαιο ελέγχεται κατά 64,5% από ιδιωτικά κεφάλαια, με την Pan European (Όμιλος Λάτση) να κατέχει το 45,5% και το 19,0% να είναι σε διασπορά μέσω Χρηματιστηρίου. Άρα, επί της ουσίας η Ελληνικά Πετρέλαια είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό ιδιωτικοποιημένη και το μόνο ζητούμενο από πλευράς δανειστών θα ήτο κανονικά η πώληση του ποσοστού που κατέχει το Ελληνικό δημόσιο ,και ελέγχεται από το ΤΑΙΠΕΔ, και αντιστοιχεί στο 35,5% του μετοχικού κεφαλαίου. Και εάν δεν θέλουμε να παίζουμε με τις λέξεις η να δημιουργούμε εντυπώσεις εντάσσοντας στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων μια ιδιωτικά ελεγχόμενη εταιρεία, θα έπρεπε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το όλο θέμα πλέον ριζοσπαστικά ερχόμενη εν ανάγκη σε αντιπαράθεση με τον βασικό μέτοχο, όταν αυτός αρνήθηκε να εξασκήσει τα δικαιώματα του για την πλήρη εξαγορά του μεριδίου του Ελληνικού δημοσίου όπως προκύπτει από την συμφωνία συμμετοχής του στην ΕΛΠΕ το 2003.
Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι εάν το Ελληνικό Δημόσιο, στην προκειμένη περίπτωση οι δανειστές μέσω ΤΑΙΠΕΔ, και ο Όμιλος Λάτση επιθυμούσαν πράγματι την πλήρη ιδιωτικοποίηση του Ομίλου, θα έπρεπε από την αρχή να είχαν κινηθεί τελείως διαφορετικά, επιλέγοντας την πώληση των μετοχών τους μέσω Χρηματιστηρίου, δηλαδή μέσω πλειοδοτικού διαγωνισμού για την πώληση και όχι να χάνουν το χρόνο τους με ασκήσεις επί χάρτου. Όπως έχουμε δε κατ’ επανάληψη υπογραμμίσει μέσα από τη στήλη, η όλη διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων των εταιρειών του ενεργειακού τομέα θα έπρεπε κανονικά να είχε ξεκινήσει από τα ΕΛΠΕ, ακολουθώντας την ιδιαίτερα βατή (από νομικής και ρυθμιστικής άποψης) και σύντομη χρονικά οδό του Χρηματιστηρίου, και μετά να ακολουθούσε η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και τελευταία αυτή του ΔΕΣΦΑ. Στην περίπτωσή μας, έγινε ακριβώς το αντίθετο με τα γνωστά σήμερα αποτελέσματα. Ας μη κλαίμε, λοιπόν, ανακαλύπτοντας ναυάγια στην στεριά…