Μεταξύ άλλων προβλέπει ότι ο υπουργός Εξωτερικών θα πρέπει να υποβάλει στο Κογκρέσο, κατάλογο με τον αριθμό των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου και της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, ζητεί άρση του αμερικανικού εμπάργκο όπλων στην Κυπριακή Δημοκρατία, αναφέρει ότι η ασφάλεια των εταίρων της Αμερικής όπως η Ελλάδα και η Κύπρος είναι σημαντική για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως πολύτιμο μέλος του ΝΑΤΟ και πυλώνα ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο και επισημαίνει την αμερικανική στήριξη στην τριμερή συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ.
Πρωτοφανή πράγματα.
Στην Ελλάδα όμως, όπου σε βαριά βιομηχανία έχει αναχθεί το ομφαλοσκοπείν και το καιροσκοπείν, το πρωτοφανές θα ήταν να αναδειχτεί η είδηση.
Φευ! Ο πολιτικός επαρχιωτισμός μας δεν το επέτρεψε.
Με την Ευρώπη να σέρνεται νομοθετικά και θεσμικά, δίχως ηγετικό αποτύπωμα στον πλανήτη, να άγεται και να φέρεται από τα γερμανικά σύνδρομα περί λιτότητας-λιτότητας-λιτότητας, να συνθλίβεται μεταξύ αμερικανικής σφύρας και ρωσικού άκμoνος, ποιό είναι ακριβώς, το στρατηγικό σχέδιο της Ελλάδας για να ανορθωθεί και ποιοί είναι οι εταίροι στους οποίους μπορεί να προσβλέπει- με σχετική ασφάλεια;
Για τον "εχθρικό" ευρωπαϊκό βορρά, ας μη το συζητούμε. Για την Ρωσία; Αυτή είναι εκτός κάδρου παραδοσιακά. Η Κίνα, μήπως; Σοβαρός, εκ των πραγμάτων, οικονομικός παράγων, δίχως ουσιαστικό ειδικό βάρος. Ποιό είναι επομένως, το "αποκούμπι" μας; Οι εντεύθεν του Ατλαντικού, ακόμη και αν δεν έχουμε δει το...δολάριό τους, και οι σύμμαχοί τους στην Μεσόγειο.
Η παγιωμένη εχθρότητα Τελ Αβίβ- Άγκυρας και η ανακάλυψη σημαντικών ποσοτήτων φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κύπρου, μας οδήγησαν στο κατώφλι του Ισραηλινού γείτονά μας. Για την Ελλάδα, την απομονωμένη επί χρόνια από εχθρούς και φίλους, η συγκυρία και ο συγχρονισμός ήταν τέλειοι.
Πόσο εύκολο είναι, όμως, για μια χώρα που έχει συνηθίσει να "γυαλίζει τον πάγκο των αναπληρωματικών", να παίξει, αίφνης, ρόλο βασικού, στο ντέρμπι που εξελίσσεται στην περιοχή; Η παραδοσιακή αποστροφή της ελληνικής πολιτικής ελίτ για τα δύσκολα και η εναπόθεση των καλών και συμφερόντων της πατρίδας σε εξωχώρια κέντρα, δεν εγγυάται την ανάδειξή της από κομπάρσο, σε πρωταγωνιστή. Το απέδειξαν με την πρόσφατη προεκλογική στάση τους, σχεδόν το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Η μικροπολιτική και τα εκβιαστικά διλήμματα δεν επέτρεψαν, για άλλη μια φορά, να αναδειχτούν τα καίρια και τα ζωτικά.
Η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό δυναμικό της χώρας βαδίζουν στο πουθενά, δίχως πυξίδα γνώσης και κίνητρο. Ομφαλοσκοπώντας και καιροσκοπώντας. Σιγά που θα ασχοληθούμε, τώρα, με τους "φονιάδες των λαών" και το EastMed Act τους...