Τη Θάλασσα των Σαργασσών είδε για πρώτη φορά ο Χριστόφορος Κολόμβος το 15ο αιώνα. Ωστόσο, σήμερα, επιστήμονες από τις ΗΠΑ, μελετώντας σχετικές εικόνες από δορυφόρους της NASA, κατέγραψαν μια τεράστια επιπλέουσα μάζα από φύκια στον Ατλαντικό και την Καραϊβική, η οποία μοιάζει με μεγάλο νησί και εκτείνεται από τον Κόλπο του Μεξικού μέχρι τη Δυτική Αφρική, γεγονός που τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η σημερινή έκταση της Θάλασσας των Σαργασσών είναι η μεγαλύτερη που έχει ποτέ καταγραφεί.
Η αποψίλωση των δασών, η εκτεταμένη χρήση λιπασμάτων που καταλήγουν στις θάλασσες μέσω των ποταμιών, ιδίως του Αμαζόνιου, αλλά και η κλιματική αλλαγή, είναι ανάμεσα στις βασικές αιτίες γι' αυτό το φαινόμενο, που τείνει να γίνει μόνιμο, μια εξέλιξη αρνητική για τον τουρισμό και όχι μόνο.
Η λεγόμενη «Μεγάλη Ζώνη Σαργασσών του Ατλαντικού» έχει επεκταθεί δραματικά μετά το 2011 και φθάνει πλέον σε μήκος 8.850 χιλιομέτρων. Περιλαμβάνει πάνω από 20 εκατομμύρια τόνους βιομάζας με βάρος μεγαλύτερο από 200 υπερφορτωμένα αεροπλανοφόρα, ενώ έχει κατακλύσει πολλές παραλίες των ΗΠΑ, του Μεξικού και άλλων χωρών, ιδίως της Καραϊβικής (Μπαρμπέιντος, Τζαμάικα, Πουέρτο Ρίκο, Δομινικανή Δημοκρατία κ.α.), συνοδευόμενη από μια άσχημη οσμή κλούβιων αυγών, κάτι καθόλου ευχάριστο για τους κολυμβητές…
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Φλόριντα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», εκτιμούν ότι έχει αλλάξει η χημεία του ωκεανού για να γίνει τόσο ανεξέλεγκτος ο πολλαπλασιασμός του φυκιών (το σάργασσο είναι κατηγορία καφέ φυκιών), κάτι που αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό στην ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή.
Η ατλαντική Θάλασσα των Σαργασσών έχει δημιουργήσει ένα δικό της οικοσύστημα, καθώς τα φύκια στην επιφάνεια των νερών προσελκύουν πολλά πουλιά, ψάρια, χελώνες κ.α.. Όμως, από την άλλη, απειλούνται άλλα θαλάσσια οικοσυστήματα όπως τα κοράλλια και άλλοι θαλάσσιοι οργανισμοί, που δυσκολεύονται να κινηθούν και να αναπνεύσουν εξαιτίας των φυκιών.
Η έκταση των φυκιών εμφανίζει μια εποχική αυξομείωση. Τον Ιούλιο φθάνει στο μέγιστο σημείο της, ενώ από το Σεπτέμβριο αρχίζει να υποχωρεί και το χειμώνα καμία φορά σχεδόν εξαφανίζεται. Η απομάκρυνση των φυκιών από την παράκτια ζώνη το καλοκαίρι είναι υπόθεση χρονοβόρα, δαπανηρή και όχι πάντα αποτελεσματική.