Ο μεν πολιτικός κόσμος θεώρησε τον εταιρικό γίγαντα ως πεδίο δόξης λαμπρό για να χειραγωγεί πρόσωπα και καταστάσεις, οι δε διοικήσεις της ΔΕΗ αφέθηκαν να προσπορίζονται, εφησυχάζοντας, τα οφέλη της πολιτειακής θαλπωρής και λησμονώντας, ως άλλοι λωτοφάγοι, το ρόλο που τους είχε ανατεθεί.
Όταν οι σύγχρονες ανάγκες επίτασσαν την αλλαγή ενεργειακής πλεύσης, η ΔΕΗ εγκατέλειπε τον βραχίονα των Ανανεώσιμων Πηγών, παρέμενε σφιχταγκαλιασμένη με τον λιγνιτικό θησαυρό της, παρέλειπε να εκσυγχρονίσει τις θερμοηλεκτρικές μονάδες της και έκλεινε τα ώτα στις εξωχώριες επιταγές για μείωση του μεριδίου της στην αγορά και στρατηγική ανακατεύθυνση των δραστηριοτήτων της.
Χρειάστηκε η επιβολή των μνημονίων, ως τραγική υπενθύμιση των διαχρονικά, στρατηγικών εγκλημάτων τα οποία διέπραξαν αλληλοδιάδοχες ελληνικές Πολιτείες, για να υποχρεωθεί η, τύποις εισηγμένη, ΔΕΗ να παραδώσει μέρος της εγχώριας κυριαρχίας της -και τούτο, όχι δίχως παρατράγουδα και σε κάθε περίπτωση, σε βάρος των άμεσων συμφερόντων της και σε βάρος των μετόχων της.
Ακόμη και τούτη την ύστατη ώρα, που τα "όσια και ιερά", του πυλώνα της εθνικής οικονομίας κρέμονται από μια κλωστή, οι πρωταγωνιστές του σήμερα εξακολουθούν είτε να εθελοτυφλούν, είτε να επιχειρούν να αποφύγουν τις συνέπειες της απραξίας τους.
Όπως επιτάσσει το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα, το 25% των επενδύσεων στο ενεργειακό τομέα έως το 2030 πρέπει να κατευθυνθούν στις ΑΠΕ, ενώ το 2025 οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας θα πρέπει να αποφέρουν το 47% της ηλεκτροπαραγωγής.
Πώς θα ευοδωθεί ένα τόσο φιλόδοξο σχέδιο όταν η μεν ιδιωτική αγορά πιέζει ώστε να αποκτήσει περισσότερο λειτουργικό χώρο για να αναπνέει, που σημαίνει αποεπενδύσεις μονάδων και λειτουργία υπό το καθεστώς του target model, η δε ΔΕΗ εμμένει, εθελοτυφλούσα και πεισματικά, στην παρωχημένη συνταγή της αύξησης των τιμολογίων της;
Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει, ελαφρά τη καρδία, πως για όλα τα δεινά η ευθύνη βαραίνει τους ώμους της Επιχείρησης. Είναι φανερό πως πολλές από τις αποφάσεις που ελήφθησαν, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, (πχ. ΝΟΜΕ) για τη λειτουργία της, δυναμίτισαν τα θεμέλιά της. Πόσο μάλλον μπορεί να θεωρήσει πως ο εγχώριος ιδιωτικός παράγοντας αποτελεί απλώς, θύμα της κατάστασης. Έχει βάλει κι αυτός το χεράκι του για να ξεθεμελιωθεί ο στρατηγικός ρόλος της ΔΕΗ, προς όφελός του. Ούτε, ασφαλώς, το θέμα είναι στο να συμφωνήσουμε για το εάν η ΔΕΗ «καταρρέει», ή όχι.
Το θέμα είναι πως στην παρούσα συγκυρία συγκρουόνται δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι και το πως η έκβαση τούτης της ανελέητης αναμέτρησης θα αφήσει πίσω της, νομοτελειακά, πολλά θύματα –και όχι κατ΄ανάγκη από τις τάξεις των πρωταγωνιστών…