οφείλει ακόμη τον απολογισμό των δαπανών για τους «Ολυμπιακούς Αγώνες» του 2004, που βαραίνουν στο τεράστιο δημόσιο χρέος της χώρας.
Χρέος που καλείται να επωμισθεί όχι ο επιλέξας την γνωστή κυρία, πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης αλλά ο Ελληνικός λαός με τα «πρωτογενή πλεονάσματα» 3,5-2,5% του ΑΕΠ που επέβαλαν οι πιστωτές-εταίροι μας μέχρις του 2060.
Περιθώρια για φαντασμαγορικές τελετές και υπέρογκες δαπάνες δημοσίων σχέσεων δεν υπάρχουν και συνεπώς δεν έχει τόση σημασία η ανάθεση στην σπάταλο κυρία, όσο το αποτέλεσμα των εορτασμών, εδώ και στο εξωτερικό, για να τιμηθούν οι αγωνιστές και οι φιλέλληνες που ανέλαβαν και συνέβαλαν αντιστοίχως στην απελευθέρωση του Ελληνικού γένους από τον Οθωμανικό ζυγό μετά τεσσάρων αιώνων δουλείας.
Εν τούτοις, χρήσιμες μερικές ιδέες για την 200στή επέτειο της εθνικής Παλιγγενεσίας από τούδε. Ανέξοδες γαρ. Ο εθελοντισμός και η χορηγία θα πρέπει να είναι η βάσις των εορτασμών. Τα υπόλοιπα είναι ιστορικά.
Εν πρώτοις, τιμή ανήκει στους τρείς ιδρυτές της μυστικής Φιλικής Εταιρείας (1814), στον Εμμ. Ξάνθο, Αθανάσιο Τσακάλωφ και Νικόλαο Σκουφά που αν και έμποροι είχαν γεωπολιτική γνώση και έμπνευση για να προετοιμάσουν την Επανάσταση. Όπως επίσης πρέπει να τιμηθή η συνωμοτική οργάνωση «Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο» στο Παρίσι και η «Φιλόμουσος Εταιρία» στη Βιέννη με τον Ανθιμο Γαζή, που φρόντισαν την εκπαίδευση των Ελλήνων.
Οι μυστικές αυτές οργανώσεις, με αντιπροσώπους στις περισσότερες πόλεις της τότε Ελλάδος, Αθήνα, Σάλωνα (Άμφισσα), Βόστιτζα (Αίγιον), Πάτρα, Μάνη, Υδρα κλπ , καλλιέργησαν το πνεύμα της εθνικής ενότητος του Ελληνισμού και προετοίμασαν ιδεολογικώς τον λαό και την ηγεσία του για τον αγώνα κατά του δυνάστη.
Εθνική ευγνωμοσύνη ανήκει επίσης στους τρείς ναυάρχους, Χέϋδεν του Ρωσσικού στόλου, Δεριγνύ του Γαλλικού και Κόρδικτον του Αγγλικού, που κατεναυμάχησαν στο Ναβαρίνο τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο και άνοιξαν τον δρόμο για την εθνική ανεξαρτησία το 1827. Η θυσία των πληρωμάτων τους αξίζει τιμής και δόξας.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας κι’ ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, που διεξήγαν την εξωτερική πολιτική της επαναστάσεως, διαβλέψαντες εγκαίρως την αλλαγή στην ισορροπία των Ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στην Οθωμανική αυτοκρατορία, διεκδικούν ιδιαιτέρας μνείας στις τελετές του Ναυπλίου.
Οι ήρωες, «αρματωλοί και κλέφτες», πολέμαρχοι της επαναστάσεως είναι γνωστοί και από την γλυπτοθήκη της εκατονταετηρίδος στο πεδίον του Αρεως αλλά δεν πρέπει να αποσιωποιηθή η ευθύνη των για τους τρείς εμφυλίους πολέμους, άνευ των οποίων η Ελλάς θα είχε απελευθερωθή ήδη από το 1822. Χρήσιμο δίδαγμα δια το μέλλον.
Ο διορισμός, από την επαναστατική κυβέρνηση, των Βρεταννών βετεράνων Τζώρτς και Κόρχαν, ως αρχιστρατήγου και αρχιναυάρχου αντιστοίχως και των Γάλλων Φαβιέρου και Μαιζόν ως αρχηγού του πεζικού και επικεφαλής της εκδιώξεως του Ιμπραήμ πασά από την Πελοπόννησο, αξίζει ιδιαιτέρας μνείας στις τελετές της 200ετηρίδος, διότι παραμένουν άγνωστοι στο Ελληνικό κοινό.
Τα νησιά του Αιγαίου με τα ολοκαυτώματα τους, Χίος, Ψαρά, Κάσσος που κατεύγασαν τον Αγώνα με την θυσία των κατοίκων, αφύπνισαν την τότε Ευρώπη για την θηριωδία των Αγαρηνών και αξίζουν επί τόπου πανηγύρεων.
Σεμνοί πανηγυρισμοί θα γίνουν εις ολόκληρη την Ελλάδα γιατί κάθε Ρωμηός τότε μετέσχε στον αγώνα της ανεξαρτησίας με τον τρόπο του. Δεν υπήρξαν αμφισβητίες του απελευθερωτικής ιδέας .Από της Κωνσταντινουπόλεως (ο πατριάρχης Γρηγόριος ο 5ος ήταν Φιλικός) μέχρις Κύπρου που υπέστη προληπτική σφαγή από τους Τούρκους και από του Αγίου Όρους μέχρις Καλαβρύτων, Μάνης και Κρήτης, ο εθνικός σπόρος που διεφύλαξε η Ελληνική Εκκλησία καρποφόρησε την κατάλληλο στιγμή, παρά τις αντιξοότητες. Μην τολμήσουν οι γνωστοί «εκσυγχρονιστές» και αποσιωπήσουν τον ρόλο του κλήρου στην επιβίωση του έθνους. Του ταιριάζει ανεξίτηλος έπαινος.