αντίστοιχο εισόδημα από τον ξενοδοχειακό κλάδο, παγκοσμίως. Ή μήπως όχι;
Η βραχυχρόνιες υπομισθώσεις καταλυμάτων σε οικογένειες που επισκέπτονται πόλεις και τουριστικές περιοχές σ’ όλον τον κόσμο είναι μία παλαιά ιδέα σε νέα «συσκευασία». Καθώς το στεγαστικό πρόβλημα ελύθη διεθνώς, λίγο ή πολύ, και το απόθεμα κατοικιών υπερβαίνει την ζήτηση στέγης μία ευκαιρία εισοδήματος δημιουργείται στους αστικούς πληθυσμούς.
Οι τιμές των ξενοδοχείων αυξάνονται κάθε χρόνο 3-5% ετησίως από την άνοδο της Τουριστικής ζητήσεως στον ανεπτυγμένο κυρίως και μία νέα πελατεία αναπτύσσεται, των χαμηλοτέρων εισοδημάτων.
Στις μεγαλουπόλεις, ο μέσος Τουρίστας αναγκάζεται να περιορίσει την παραμονή του ή και να αναβάλλει την μετάβαση του σε τουριστικούς προορισμούς υψηλοτέρου κόστους. Με το διαδίκτυο και τον ανταγωνισμό μία νέα Τουριστική αγορά δημιουργείται.
Στην χώρα μας, το εισοδηματικό κενό της Τουριστικής αγοράς εκάλυψε ήδη από πολλών ετών η βραχυχρόνια υπομίσθωση «δωματίων» στα νησιά – RΟΟΜ TO LET, ιδίως στα απομεμακρυσμένα απ’ την πρωτεύουσα. Ο νόμος του Say «η προσφορά δημιουργεί την ιδία αυτής ζήτηση» λειτουργεί διά μίαν εισέτι φορά αλλά τώρα στα μεγάλα αστικά κέντρα - ιδίως στην Αθήνα, ως HUB διακοπών ενός Σαββατοκύριακου.
-Ναι, αλλά τι γίνεται με τους ξενοδόχους και τους δημοσιονόμους;
Οι πρώτοι επένδυσαν (δανειζόμενοι Τραπεζικά ακριβά κεφάλαια) για να καλύψουν την Τουριστική κίνηση του κέντρου, καθώς η Αθήνα γίνεται πάλι επισκέψιμη και προσφέρει διασκέδαση, ψώνια και καλές τέχνες.
Όμως, την ώρα που οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις ανέμεναν ανάκαμψη των εισπράξεων ήλθε η «βραχυχρόνια μίσθωση» καταλυμάτων στο κέντρο ή και πλησίον αυτού και ανέκοψε την ανοδική πορεία. Οι διαμαρτυρίες των ξενοδόχων πύκνωσαν και ζήτησαν την λήψη μέτρων για τον περιορισμό των υπομισθώσεων, αντί να μειώσουν τις τιμές διανυκτέρευσης.
Τα παράπονα των ξενοδόχων συνέπεσαν με τους φορατζήδες που υποπτεύονται ή διαπιστώνουν απώλειες φορολογικών εσόδων (από ΦΠΑ, τέλη παρεπιδημούντων κλπ) και μηχανεύονται διαρκώς τρόπους συλλήψεως της «φορολογητέας ύλης». Λησμονούν ότι ακόμη κι’ αυτή η ύλη είναι άφθαρτη -από κάπου αλλού θα εισπράξουν τον ΦΠΑ.
Οι πολιτικοί ακούν τους «πελάτες τους» κι’ είναι έτοιμοι να παρέμβουν κατά τον κανόνα Ρέηγκαν «όταν κάτι κινείται, φορολογήστε το». Σχεδιάζουν την επιβολή ελέγχων στην διάρκεια, συχνότητα και «κατά συρροήν» άσκηση του επαγγέλματος της ΑΙΡΜΠΙ ΕΝ ΜΠΙ.
Οιαδήποτε παρέμβαση στην αγορά περιορίζει τον ανταγωνισμό, λέει μία οικονομική αρχή. Διατιμήσεις αγαθών, ενοικιοστάσια ακινήτων, ώρες λειτουργίας καταστημάτων (όχι εργασίας) κλπ. δεν έχουν παρά βλαπτικά μακροχρόνια αποτελέσματα στην οικονομία. Περιορίζουν την προσφορά, αναστέλλουν τις επενδύσεις, βλάπτουν τον πτωχό καταναλωτή. Με δυο λόγια, πάσα παρέμβαση ευνοεί μία μικρή ομάδα και ζημιώνει μία μεγάλη και εν δυνάμει αυξανομένη. Το ίδιο και ο ζήλος των κυβερνώντων ν’ αποδείξουν την χρησιμότητα των ενώ η ιστορία διατηρεί τις επιφυλάξεις της.