Ανήσυχος, πολύγλωσσος και εκκεντρικός, πέρασε στην νεότητα του από την κομμουνιστική ιδεολογία αλλά δεν την υιοθέτησε ποτέ. Πολύπλαγκτος ως ο φερέοικος Οδυσσεύς, έφθασε κάποτε στην Καλιφόρνια, την Μπέλ-επόκ όταν οι γνήσιοι Καλιφορνέζοι μιλούσαν χαμηλοφώνως.
Στο Μπέρκλεϋ δίδαξε φιλολογία και έγραψε αναγνωρίσιμη ποίηση . Εκεί «κατήγαγε περιφανή νίκη εναντίον της στρατιάς των Εστεγασμένων, που πολέμησαν στον υπέρτατο αγώνα… υπέρ στεγών και κεραμιδιών».
Αν και νικηφόρος στον αγώνα, ο Νάνος απεποιήθη την προσφορά στέγης και επέστρεψε στο Κολωνάκι, όπου, ως νέος Μωυσής εξέδωσε τον δεκάλογο των Αστέγων(*) που μελετά τώρα ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ εξ αιτίας της τεράστιας εξαπλώσεως του κινήματος των συγχρόνων νομάδων.
«Όλοι οι φίλοι μου, γράφει, είναι διπλωμάτες που κατέληξαν νομάδες στους δρόμους γιατί υπηρέτησαν ατυχείς υποθέσεις και τους λάθος κυρίους. Καλύτερα λοιπόν προδότες που προτίμησαν την ελευθερία – φαντάσματα μιας πικραμένης αλήθειας…». Παρά υπηρέτες ενός τεραστίου ψεύδους.
Ο Νάνος όμως δεν αεροβατεί. Πατάει στέρεα στην γη της πατρίδας, απόγονος μεγάλου ποιητού, του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, δεν πλανάται όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες του και δεν διστάζει να πει για την μεγάλη οικονομική κρίση: «Εξαπάτησαν τους ανθρώπους της (Ελλάδος) μ' ένα νόμισμα που δεν τους ανήκει, αποθαρρύνοντας έτσι κάθε δημιουργική προσπάθεια». Με το ευρώ.
Καλό ταξίδι Νάνο, θα μας λείψεις.
(*) Βλ. σχ. «Άστεγος ο Μέγας» Νάνου Βαλαωρίτη. Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ 2004.