Και αυτό το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο συγγραφές, δεν είναι κάτι που τον ευχαριστεί ιδιαίτερα. Ούτε στο βιβλίο του προσπαθεί να απορρίψει τον Τόμας Μούρ και την περί ουτοπίας θεωρία του.
Αντιθέτως, επιδιώκει να αποδείξει, και το καταφέρνει, ότι η περί ουτοπίας θεωρία του Τόμας Μούρ (1478-1535) διαστρεβλώθηκε από ανθρώπους διψασμένους για εξουσία και μόνον. Κατά συνέπεια, όχι λίγες φορές, ευγενείς ουτοπίες καταλήγουν να γίνουν εργαλεία εγκλημάτων και καταπίεσης στα χέρια αδίστακτων και αρρωστημένων απατεώνων της πολιτικής.
«…Ο ουτοπιστής», γράφει ο Ζίλ Λαμπούζ (96 ετών σήμερα), «μισεί τον χρόνο, γι’ αυτό το φυλακίζει. Ξεφεύγει από τις τραγωδίες της ιστορίας, επεξεργαζόμενος ένα παγερό αντισύστημα, που στηρίζεται στις νάρκες της ανθρώπινης υφής…»
Υπό αυτές τις συνθήκες, το πεδίο της πραγματικότητας αντικαθίσταται από ένα άλλο, αυτό της σιωπής και της απέραντης θλίψης της ουτοπίας. Η ουτοπία γίνεται έτσι εργαλείο εξαπάτησης και όχι εξουσίας, χρησιμοποιείται άρα για να αντικατασταθεί μια εξουσιαστική αρχή από μιαν άλλη. Όχι λίγες φορές, δε, συμβαίνει η αρχή που αντικαθιστά να είναι χειρότερη από αυτή που ανέτρεψε.
Στο πλαίσιο αυτό, οι Ρώσσοι ιστορικοί Μισέλ Χέλλερ και Αλέξανδρος Νέκριτς, στο περίφημο και ογκώδες βιβλίο τους «Η ουτοπία στην εξουσία» (1976), περιγράφουν με απίθανες ιστορικές λεπτομέρειες πώς στη Ρωσσία του 1917, τον περίφημο Οκτώβριο, δεν έγινε καμία απολύτως επανάσταση, αλλά δια πραξικοπήματος, οι μπολσεβίκοι του Λένιν ανέτρεψαν την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Αλέξανδρου Κερένσκι, εξυπηρετώντας τα γερμανικά σχέδια για έξοδο της Ρωσσίας από τον πόλεμο. Και αυτό, σε μια κρίσιμη τότε φάση για την έκβαση του πολέμου, τον οποίο τελικά η Γερμανία έχασε, προκαλώντας και την πρώτη αμερικανική επέμβαση στα ευρωπαϊκά πράγματα. Γεγονός, την έκταση και το βάθος του οποίου ποτέ δεν κατάλαβαν οι ναζί και ο γελωτοποιός που τους έφερε στην εξουσία, λίγα χρόνια αργότερα. Την ίδια εποχή, άνοιγε και η ρωσσική πόρτα στο τότε αμερικανικό κεφάλαιο, το οποίο είχε εκπρόσωπο του στη Ρωσσία τον μετέπειτα δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία Μάικλ Χάμμερ (1870-1953).
Βαθύς γνώστης της κομμουνιστικής νοοτροπίας και καλός φίλος του Ιωσήφ Στάλιν, ο Μάικλ Χάμμερ κυριολεκτικά έσωσε το λενινιστικό καθεστώς, μετά την τραγική του οικονομική αποτυχία στη δεκαετία του 1920, βάζοντας χέρι όμως στους υδρογονάνθρακες της Ρωσσίας.
Θα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι η Αμερική ήθελε πάντα να έχει ώριμες σχέσεις με τη Ρωσσία, την οποία και εμπιστευόταν περισσότερο από ό,τι την Γερμανία. Δεν ξεχνούν έτσι σήμερα οι Αμερικανοί, ότι στον 20ο αιώνα ήλθαν δύο φορές στην Ευρώπη με αφορμή δύο παγκόσμιους πολέμους, που η Γερμανία είχε προκαλέσει. Κόστος κάπου 300.000 Αμερικανοί να έχουν τον τάφο τους στη Γηραιά Ήπειρο.
Επίσης, η αμερικανική οικονομική βοήθεια και αμυντική ομπρέλα ήταν τα εργαλεία που επέτρεψαν στην σημερινή δημοκρατική Ευρώπη όχι μόνον να συνέλθει, αλλά και να γίνει παγκόσμιο υπόδειγμα κοινωνικής προόδου.
Εξάλλου, προς αυτή την Ευρώπη έρχονται σήμερα κάποια εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Είναι ξεκάθαρο δε, ότι αυτό το θέμα των μεταναστευτικών ροών θα προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, στο μέτρο που η Αφρική θα γνωρίζει δημογραφική έκρηξη.
Αυτό σημαίνει ότι την προσεχή τριακονταετία, η σημερινή Ευρώπη είναι πολύ πιθανόν να κατακλυσθεί από 100 έως 150 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες, μουσουλμάνους κατά κύριο λόγο, οι οποίοι στην κοιτίδα του ορθολογισμού, του πολιτισμού και της κοινωνικής ευμάρειας θα δημιουργήσουν και μια νέα ισλαμική οντότητα. Συγκεκριμένες μελέτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το 20150 δεν αποκλείεται στην καρδιά της Δυτικής Ευρώπης να υπάρχει ένα μεγάλο και άτυπο ισλαμικό κράτος 120 εκατομμυρίων και πλέον μουσουλμάνων.
Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το κινητικό και εξαιρετικά ολισθηρό περιβάλλον, οι δυνάμεις του ζόφου και της καθυστέρησης, για μιαν ακόμη φορά, παίζουν το παιχνίδι της ουτοπίας, γνωρίζοντας ότι μεγάλες κατηγορίες των πληθυσμών πάσχουν από συλλογική αμνησία. Όχι λίγες φορές εξάλλου, η αμνησία συνοδεύεται και από συλλογική άγνοια.
Ενοχλούνται, λοιπόν, κάποιοι που ένας Έλληνας θα είναι Επίτροπος του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Εν τέλει όμως αυτό που προφανώς τους ενοχλεί είναι η σύνδεση του ελληνισμού με την ανάδειξη του ορθού λόγου και άρα την καταπολέμηση του μύθου, που σήμερα κάποιοι προσπαθούν να επαναφέρουν στο προσκήνιο για λόγους εξουσίας και μόνον. Απώτερος στόχος τους, η ισοπέδωση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής δια της βλακείας…
* Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων
** Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ».