για να διαμαρτυρηθούν για την έλλειψη μέτρων κατά της Κλιματικής Αλλαγής, την έκανε άμεσα δημοφιλή στα απανταχού σχολεία και στους συνομήλικούς της, εντός και εκτός Ευρώπης, αφού τους χάριζε μια ημέρα κοπάνα χωρίς τιμωρία και δυσαρέσκεια από γονείς και σχολεία. Αληθινά ποιος θα τολμούσε από τους «περιβαλλοντικά ορθούς» ενήλικες να διαφωνήσει πόσο μάλλον δε, να τιμωρήσει τα «αθώα» παιδιά. Και ασφαλώς η επιλογή της Παρασκευής από την πονηρή Γκρέτα και τους υπολογιστές γονείς της, ως της ημέρας διαμαρτυρίας, δεν είναι διόλου τυχαία. Καθότι η Παρασκευή είναι η τελευταία ημέρα της εβδομάδας, επιλέχθηκε επίτηδες, ώστε να προσφέρει ένα άνετο τριήμερο weekend σε μαθητές και γονείς. Έτσι, με την κίνηση παθητικής αντίστασης, ή αν θέλετε ήπιας ανταρσίας, η μικρή Γκρέτα ήρθε να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα τα χρόνια αιτήματα των ευρωπαϊκών εργατικών συνδικάτων για 30ωρη ή 35ωρη εβδομάδα. Λογικό ήταν η πρωτοβουλία της οικογένειας Thunberg να βρει άμεση και ένθερμη απήχηση στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς και όχι μόνο.
Το τέχνασμα της πολύ έξυπνης (για τον εαυτό της) Γκρέτα έπεισε και σύντομα έγινε ανέξοδα η εκπρόσωπος του νέου (“under 16”) περιβαλλοντικού κινήματος. Η συνέχεια είναι γνωστή με το ένα διεθνές βήμα μετά το άλλο να ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του για να θαυμάσουν την σοφία της μικρής Σουηδέζας και να ακούσουν το «μοναδικό» αποκαλυπτικό της μήνυμα! Πολύ σύντομα, Μάλιστα, αναμένεται να ακολουθήσουν τιμές και διδακτορικά και άλλες ακαδημαϊκές διακρίσεις (πραγματικά ένας πανέξυπνος τρόπος για να αποφοιτήσει κάποιος από το σχολείο και το πανεπιστήμιο ταυτόχρονα, χωρίς να έχει πατήσει το πόδι του).
To energia.gr ασφαλώς και δεν είναι κατά της λήψης μέτρων για τη μείωση των εκπομπών του θερμοκηπίου. Από την έναρξη λειτουργίας του, το 2001 (δηλαδή πριν γεννηθεί η Γκρέτα) υποστηρίζει ένθερμα και συστηματικά την στροφή προς τα καθαρά καύσιμα, για αυτό και υποστηρίζει, με τις δυνάμεις του, εκδηλώσεις και μελέτες που προάγουν την ενεργειακή μετάβαση σε ένα κόσμο με λιγότερο άνθρακα, σύντομα, και χωρίς άνθρακα, αύριο.
Όμως αυτό που δεν μπορεί και κατ’ ουδένα τρόπο να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα το portal είναι η ανάδειξη αυτόκλητων σωτήρων και η ηρωοποίησή τους, με αφορμή ένα πολύ σοβαρό θέμα όπως αυτό της Κλιματικής Αλλαγής.
Η έλευση της μικρής Γκρέτα στα πράγματα και το άριστα σκηνοθετημένο, εξ’ αρχής, show της, με την λαμπρή υποστήριξη του support cast που την περιβάλλει (γονείς ηθοποιοί, θείος διευθυντής γνωστού hedge fund, ξαδέλφια στα ΜΜΕ) αποτελεί πραγματική προσβολή στη νοημοσύνη μας και τις περιβαλλοντικές μας ευαισθησίες.
Σήμερα είναι η Γκρέτα και αύριο μπορεί να είναι κάποιο αγοράκι στη Σκωτία ή την Ουαλία στο ρόλο του μικρού πρίγκηπα που θέλει να δει τον κόσμο όπως τον είδαν οι πρωτόπλαστοι. Πράγματι δεν έχει τόσο σημασία το μέσο, όσο το μήνυμα. Κι εδώ είναι που η μικρή Γκρέτα «χάνει από χέρι», γιατί πραγματικά δεν έχει να πει τίποτε το καινούργιο ή καινοφανές. Η αίσθηση του επείγοντος που προσπάθησε να μεταφέρει και το μήνυμα εγρήγορσης των μαθητών μόνο ως θεατρινισμός και επιπόλαιος ακτιβισμός μπορεί να θεωρηθεί, παρά ως μια σοβαρή πρόταση για αλλαγή στάσης και θέσης. Ευτυχώς όμως που και άλλοι νοήμονες άνθρωποι συμμερίζονται την ανησυχία μας και την αγανάκτησή μας για την άνευ όρων αποδοχή ενός φαινομένου που στην ουσία πρόκειται περί μιας μεγαλειώδους και καλοσχεδιασμένης απάτης. Ακολουθεί σχετικό επίκαιρο άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη από την Καθημερινή της 25ης Σεπτεμβρίου.
«Όταν το θέατρο άρχισε να διεισδύει στην αμερικανική Δύση, το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα, το σοκ για τους εποίκους, που δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους κάτι παρόμοιο, ήταν μεγάλο. Το κοινό ταυτιζόταν και συνέπασχε με τους ήρωες, εκδήλωνε τη συμπαράστασή του, με τρόπους αδιανόητους για τα μέτρα του σήμερα, συχνά παρεμβαίνοντας και επί σκηνής. Ειδικά οι παραστάσεις του «Μακμπέθ» (το αγαπημένο έργο του Αβραάμ Λίνκολν, να πω εν παρόδω) ήσαν συχνά περιπετειώδεις, καθώς το κοινό αγρίευε επικίνδυνα με το απόλυτο κακό που έβλεπε να ενσαρκώνεται στον ομώνυμο χαρακτήρα. Ήταν δοκιμασία και για το ίδιο το θέατρο όμως, καθώς υπήρξαν περιπτώσεις όπου θεατές τράβηξαν τα πιστόλια τους για να σώσουν τον καλό βασιλιά Ντάνκαν, στη σκηνή της δολοφονίας του από τον Μακμπέθ και τη γυναίκα του. Το πρόβλημα του κοινού στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τη σχέση του θεάτρου με την πραγματικότητα. Νόμιζε ότι το θέατρο ήταν η πραγματικότητα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την μικρή (και αντιπαθητική) Γκρέτα από τη Σουηδία. Ένα μέρος του κόσμου που παρακολουθεί τα καμώματά της θαμπώνεται από την παράσταση της στον ΟΗΕ και νομίζει ότι αυτό που βλέπει είναι πράγματι ένα κοριτσάκι από τη Σουηδία, που θα ήθελε να βρίσκεται στο σχολείο του, αλλά οι κακοί, μισητοί καπιταλιστές που μιλούν μόνο για ανάπτυξη, της κλέβουν τα όνειρα και την παιδική ηλικία (sic), οπότε η μικρή ηρωίδα υποχρεώνεται να διασχίσει τον ωκεανό, για να πάει να τους βρει αυτοπροσώπως και να τους τα πει.
Η πραγματική Γκρέτα, όμως, είναι ένα υστερικό κοριτσάκι, με ύφος που σου επιτρέπει εύκολα να τη φαντάζεσαι με στολή της Hitlerjugend και η οποία, σε ρόλο Ιωάννα της Λωρραίνης για τον πλανήτη και την οικολογία, αποφάσισε να σώσει τον κόσμο. Είναι το προϊόν της διασταύρωσης του σκανδιναβικού καλβινισμού με την παλαβή Αριστερά, που μόνο στη Σουηδία θα μπορούσε να υπάρξει στην τέλεια μορφή του, εκεί όπου το χιούμορ είναι άγνωστο και, δυστυχώς, ακατάληπτο. Αν κάποιοι της έκλεψαν την παιδική ηλικία, φοβάμαι ότι αυτοί είναι οι γονείς της (ηθοποιοί αμφότεροι), που προφανώς μετέχουν στην παραγωγή της παράστασης και την υποστηρίζουν. Υπό άλλες συνθήκες, εκείνοι που σήμερα την αποθεώνουν θα μιλούσαν για εκμετάλλευση ενός «αθώου παιδιού», αλλά εδώ ο σκοπός αγιάζει το μέσον.
Φυσικό ήταν ο πρόεδρος Τραμπ να την ειρωνευτεί: «Ένα πολύ ευτυχισμένο κορίτσι, με ένα πολύ λαμπρό μέλλον», έγραψε στο Twitter. Ένα τόσο αντιπαθητικό μέσον αχρηστεύει τελείως το μήνυμα. Ποιους νομίζετε ότι μπορεί να πείσει αυτό το κοριτσάκι πέραν των ήδη πεπεισμένων; Αν ο Τραμπ ήθελε να το διασκεδάσει περισσότερο θα μπορούσε να της στείλει καραμέλες, παιχνίδια, ίσως ακόμη και τα βιβλία της, αφού τόσο της λείπει το σχολείο. Της χρωστάει χάρη˙ διότι η παράστασή της πολώνει το ζήτημα, δεν απλώνει το μήνυμα: κάνει δηλαδή ό,τι ακριβώς και ο Τραμπ.
Πάντως το περιβάλλον ανεβαίνει θέσεις στην ατζέντα της διεθνούς πολιτικής. Ακόμη και στη δική μας. Με την ομιλία στον ΟΗΕ ο Κυριάκος έθεσε συγκεκριμένους στόχους, για τους οποίους θα κριθεί η κυβέρνηση του, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ εμφανώς πρασινίζουν, χωρίς ακόμη να είναι βέβαιο αν αυτό οφείλεται στη στροφή τους προς την οικολογία ή στην πασοκοποίηση…»