που λίγο έλειψε να ανατρέψει την νεοσύστατη κυβέρνηση Μακρόν (2018), είχε ως αφετηρία την πρόθεση του τότε Γάλλου προέδρου να επιβάλλει πρόσθετο (περιβαλλοντικό φόρο) στα συμβατικά υγρά καύσιμα. Μια κίνηση που άλλωστε αποτελούσε προγραμματική δέσμευση της παράταξης La Republique en Marche με την οποία φιλοδοξούσε να πρωτοστατήσει στην Ευρώπη στην εκστρατεία για την Κλιματική Αλλαγή. Ο Μακρόν είχε άλλωστε μια επιπλέον ηθική υποχρέωση: να μην αφήσει μετέωρες τις αποφάσεις της Συνόδου του Παρισιού για το Κλίμα, μια σημαντική πρωτοβουλία της Γαλλίας και του ΟΗΕ.
Όμως οι μαζικές διαδηλώσεις στη γαλλική πρωτεύουσα και αλλού έδειξαν ότι οι νεοσυντηρητικές δυνάμεις(οπαδοί κυρίως της ακροδεξιάς Λεπέν και του αριστερού Μελανσόν) δεν είχαν καμία διάθεση να συνεισφέρουν στο παγκόσμιο ρεφενέ για τα μέτρα μείωσης των ανθρακικών εκπομπών, κάτι που άλλωστε είχε ήδη αρχίσει να τορπιλίζει ο Τραμπ. «Πρέπει να θέσουμε τέρμα στη Συμφωνία του Παρισιού, τη γελοία και εξαιρετικά ακριβή» δήλωσε από την αρχή κιόλας της θητείας του ο Αμερικανός. Το ίδιο και οι εθνικιστές φίλοι του, για παράδειγμα οι Πολωνοί. Όταν ανέλαβαν την προεδρία της Επιτροπής, ο επικεφαλής Αντρέι Ντούντα δήλωσε ενώπιον των λοιπών αρχηγών στο Κατόβιτσε ότι, «δεν μπορούμε να προωθούμε πολιτικές για το κλίμα που να είναι αντίθετες στη θέληση της κοινωνίας και εις βάρος των συνθηκών της ζωής του πληθυσμού». Εννοούσε βέβαια ότι πρέπει να προστατεύσουμε το κάρβουνο της Πολωνίας . Η πολιτική υποστήριξη στον περιβαλλοντικό σχετικισμό είχε ήδη ισχυρούς συμμάχους. Όταν οι νέοι διαδηλωτές των ημερών μας με το σύνθημα «κάντε για το Κλίμα» προσπαθούν να αλλάξουν την ατζέντα, δεν απευθύνονται σίγουρα στον Μακρόν που το έκανε αλλά δεν του «βγήκε». Απευθύνονται στην ιερά συμμαχία του άνθρακα και του πετρελαίου που κάθε τόσο επανέρχεται αλλάζοντας τους διεθνείς συσχετισμούς, ανάλογα με τις τιμές και την συγκυρία. Απευθύνονται, ίσως και χωρίς να το ξέρουν, σε αυτούς που τρίβουν τα χέρια για τις επιτυχίες του άτυπου μετώπου ΗΠΑ-Κίνας εναντίον της ευρωπαϊκής αγοράς την οποία ελπίζουν να καθηλώσουν κάτω από το βάρος της «ακριβότερης» ενέργειας, αυτής δηλαδή που είναι απαλλαγμένη από άνθρακα και υποστηρίζεται από τις πιο σύγχρονες (αλλά όχι πάντα φθηνότερες τεχνολογίες).
(από την εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ")