της Γης, για το πώς προασπίζει τους πολίτες της από τους κινδύνους που τους απειλούν.
Είναι επιχείρημα που ευσταθεί;
Η Τουρκία εποφθαλμιά ανέκαθεν στρατηγικές περιοχές της σημερινής Συρίας. Με τη συνθήκη της Άγκυρας το 1921, το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας, σημερινό Ισκεντερούν, προσαρτήθηκε στο γαλλικό προτεκτοράτο της Συρίας. Αργότερα, το 1939, προσαρτήθηκε στην Τουρκία ύστερα από δημοψήφισμα, που αμφισβητεί έως και σήμερα η Δαμασκός.
Το τουρκικό κράτος συνεχίζει, συστηματικά και με κάθε τρόπο, να συμπεριφέρεται επιθετικά απέναντι στον άμαχο πληθυσμό της βόρειας Συρίας. Ο έλεγχος της ροής των ποταμών που πηγάζουν από την Τουρκία και διαρρέουν την Συρία και το Ιράκ, μέσω της κατασκευής γιγαντιαίων υδροηλεκτρικών φραγμάτων και η πρόκληση εκτεταμένης ξηρασίας, είναι μία από τις εγκληματικές μεθόδους που χρησιμοποιεί. Η συστηματική κατακράτηση των νερών του Ευφράτη στα φράγματα της Τουρκίας, έχει καταστρέψει σε μεγάλο βαθμό τη γεωργία και το περιβάλλον της περιοχής, ενώ καταδικάζει τους πληθυσμούς της σε ενεργειακή ένδεια.
Το «...πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι» των νεοοθωμανών
Στην πυριτιδαποθήκη της Ανατολικής Μεσογείου, η Τουρκία παίζει, διαχρονικά, βασικό και άκρως επικίνδυνο ρόλο. Η άρχουσα τάξη της γειτονικής χώρας δεν παραιτήθηκε ποτέ από τη διεκδίκηση των εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τον έλεγχο των δρόμων του πετρελαίου, τα ενεργειακά κοιτάσματα και φυσικά, το Αιγαίο. Τουρκικά στρατεύματα δρούν, σήμερα σε τρεις ξένες χώρες: Στην Κύπρο, στο Ιράκ, όπου καταδιώκουν Κούρδους αντάρτες του PKK, και τα τελευταία χρόνια, στην Συρία, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, αλλά μύχια στρατηγική επιδίωξη, την κατοχή συριακού εδάφους.
Καταλαμβάνοντας το πολιτικό κενό που άφησαν πίσω τους, ο πόλεμος στο Ιράκ και η Αραβική Άνοιξη, η ηγεσία της Άγκυρας συμπεριφέρεται σαν κοινός τυχοδιώκτης.
Το ζήτημα, δεν είναι όμως, μονοσήμαντο. Δεν αφορά αποκλειστικά στην Τουρκία και στους Κούρδους. Αφορά, σε μεγάλο βαθμό το πώς συμπεριφέρεται η ηγέτιδα δύναμη του πλανήτη. Οι ΗΠΑ.
Με αχαριστία δεν φέρθηκαν, άραγε, στους Ταλιμπάν, τους παλιούς καλούς συμμάχους τους στον πόλεμο κατά των Ρώσων εισβολέων στο Αφγανιστάν; Αυτούς που βάφτισαν εν μια νυκτί εχθρούς του πολιτισμένου κόσμου, όταν τελείωσαν την αιματηρή δουλειά που είχαν αναλάβει να ...διεκπεραιώσουν και ακόμη πασχίζουν για να τους εξοντώσουν;
Τα ίδια δεν επιφύλαξαν στον Σαντάμ Χουσεήν, τον καλό, βολικό σύμμαχό τους κατά των Ιρανών Μουλάδων; Αυτόν, στον οποίο επέτρεψαν να εισβάλει στο Κουβέητ και μετά του τράβηξαν το αραβικό χαλί κάτω από τα πόδια για να τον απαγχονίσουν ως κοινό λήσταρχο, μετά τη δεύτερη αμερικανονατοϊκή εκστρατεία στο Ιράκ;
Η "προδοσία" των Κούρδων αφήνει ασυγκίνητη της παγκόσμια πολιτική ηγεσία. Ο Ζαν Κλωντ Γιουνγκέρ δεν θα μπορούσε να διατυπώσει καλύτερα τον κυνισμό των ισχυρών, όταν δήλωνε, χθες, στο ευρωκοινοβούλιο, αναφερόμενος στον Ερντογάν, πως "μην περιμένει να χρηματοδοτήσουμε εμείς οι Ευρωπαίοι τα σχέδιά του για τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας στην περιοχή που εισέβαλε"... Ποιός Διαφωτισμός και Ευρωπαϊκές Αξίες, τώρα;
Γιατί όμως αυτό, τώρα; Για ποιό λόγο; Για το πετρέλαιο; Τις πολυεθνικές; Τις εξαγωγές αμερικανικών όπλων; Όλα μαζί; Τί να υποκρύπτει μια τόσο κυνική προσέγγιση στα πράγματα του πλανήτη;
Η απάντηση είναι, κατά τη γνώμη μου, ο Αναθεωρητισμός.
Από αυτό εμφορούνται, πασιφανώς, οι δύο πρωταγωνιστές του νέου δράματος. Ο Ντόναλντ Τραμπ με το δόγμα «Η Αμερική πρώτα», και ο Ταγίπ Ερντογάν με την "Γαλάζια Πατρίδα".
Ο Ντόναλντ είναι καινούργιος στο παιχνίδι του αναθεωρητισμού, αλλά είναι αλήθεια πως το παίζει υπέροχα. Ξηλώνει με ωμή μεθοδικότητα το πουλόβερ που έπλεξε, επί δεκαετίες μετά τον Β'Π.Π., η αμερικανική διπλωματία, -ασχέτως προθέσεων και αποτελέσματος. Ευτελίζει όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Με τις - φαινομενικά - ακατανόητες δηλώσεις και αποφάσεις του, κονιορτοποιεί τη διεθνή τάξη, κατακερματίζει τη διεθνή κοινότητα και προκαλεί γενικευμένη ανασφάλεια. Με λίγα λόγια είναι παντελώς αναξιόπιστος -και άσε την Ελλαδίτσα να κομπορρημονεί για τη "μεγάλη στρατηγική σημασία" των συμφωνιών μαζί του.
Ο Ταγίπ, ως κληρονόμος μιας χρόνιας πολιτικής αναθεωρητισμού, θα μπορούσε, κάλλιστα, να θεωρηθεί "μάστερ σεφ" στο μαγείρεμα καταστάσεων. Αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα, παίζει διαρκώς με τη φωτιά και πάντα βγαίνει άκαυτος, σαν αναστενάρης από τα κάρβουνα. Απειλεί, υπονομεύει και εκφοβίζει και ενίοτε - όταν είναι βέβαιος ότι θα το πράξει δίχως μεγάλο ρίσκο - αρπάζει ό,τι μπορεί και αλίμονο σε όποιον είναι αρκετά αφελής ή ανασφαλής για να πιστεύει στα ήξεις, αφήξεις του.
Ο εσωστρεφής, κυνικός, Τραμπ, που βαφτίζει εχθρούς τους παλιούς φίλους και ο εξωστρεφής, ωμός, Ερντογάν, που δεν έχει χρεία επιχειρημάτων και ηθικών σταθερών.
Με αυτούς έξω από την πόρτα μας, το να εφησυχάζει ο οιοσδήποτε στην κυβέρνηση θα αποτελούσε προμελετημένο έγκλημα σε βάρος της χώρας.
Πώς το είπε, πάντως, χθες, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, στην ΕΡΤ; "Η Τουρκία είναι ταραξίας εκ πεποιθήσεως στην περιοχή"; Χμ...