για αυτό το μοντέλο που αναβαθμίζει την ποιότητα της μη-ακαδημαϊκής εκπαιδεύσεως» (Καθημερινή, 17 Νοε. 19, σελ.22).
Δεν είναι και πολύ «ξεκάθαρο», γιατί η υπουργός Παιδείας ασχολείται περισσότερο με την ακαδημαϊκή παιδεία της χώρας παρά με την Τεχνική- Επαγγελματική Εκπαίδευση (Ε-ΤΕ) - διότι περί αυτής επρόκειτο.
Ο μακαρίτης Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, το πάλαι πρόεδρος της Ελληνικής Ηλεκτρικής Ένωσης και αντιπρόσωπος της Ελβετικής εταιρείας ΜΠΡΑΟΥΝ- ΜΠΟΒΕΡΙ στην Ελλάδα είχε καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να πείση τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις, ότι η οικονομική ανάπτυξη δεν στηρίζεται τόσο στους πτυχιούχους των πανεπιστημίων όσο στους τεχνικούς που κατέχουν ε γ γ υ η μ έ ν ω ς τεχνικές γνώσεις και εφαρμόζουν συστηματικές προδιαγραφές στις κατασκευές και στη παραγωγή ζητουμένων προϊόντων στην αγορά. Περιττόν να λεχθή ότι η πολύχρονη προσπάθεια καθιερώσεως της Τ-ΕΕ απέβη «εις μάτην», όχι τόσον διότι οι «αρμόδιοι» δυσπιστούσαν – άλλωστε το Γερμανικό οικονομικό «θαύμα» ήταν και είναι προ οφθαλμών – αλλ’ επειδή η Ελληνική κοινωνία δεν εμπιστεύετο και δεν εμπιστεύεται το «πολιτικό προσωπικό» που στην αέναο εκλογοθηρία, αγιοποίησε τα ΑΕΙ, και θέσπισε αυθαίρετα αμοιβές για τους πτυχιούχους των «ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων» ανεξαρτήτως, αν παρείχαν υπηρεσίες που ζητούντο στην αγορά εργασίας. Και προϊόντα που κατά κανόνα ήσαν αναχρονιστικά. Η πραγματική υπεροχή της Τ-ΕΕ στηρίζεται ακριβώς σ’ αυτό : παρέχει ζητούμενες τεχνικές και σύγχρονες γνώσεις στους εργαζομένους.
Στην Γερμανία αλλά και σε Ελβετία, Αυστρία, Ολλανδία, Σκανδιναβία, οι μαθητές στα 16 χρόνια τους καλούνται να επιλέξουν μεταξύ του Απολυτηρίου (Abitur) του Λυκείου που τους επιτρέπει είσοδο στα πανεπιστήμια και της εκμάθησης μιάς σύγχρονης Τέχνης, σε καταξιωμένες , συναφείς επιχειρήσεις του κλάδου που προτιμούν, χωρίς κανένα εμπόδιο μεταπηδήσεως αλλού – ακόμη και στο πανεπιστήμιο αλλά κατόπιν εξετάσεων. Η σπουδή είναι 4 ημέρες στην εργασία που αμείβεται και δύο, σε ειδικά σχολεία Τ-ΕΕ που παρέχουν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις – κυρίως μαθηματικά και μαθήματα γλώσσης.
Στην χώρα μας, η κοινωνική δυσπιστία προς το πολιτικό προσωπικό και αντιστοίχως , η προσπάθεια του να εξαγοράσει περισσοτέρους ψήφους από αντιπάλους – κατά κανόνα ανεπάγγελτους ή κληρονομικούς πολιτικάντηδες - κατέστρεψε πάσαν ιδέα τεχνικής και επαγγελματικής εκπαιδεύσεως, που πρώτος εγκαινίασε ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας – δολοφονηθείς υπό της Αντιδράσεως και εν συνεχεία η βασίλισσα Φρειδερίκη στις επαγγελματικές σχολές της Λέρου για τα προσφυγόπουλα του «εμφυλίου».
Μεταπολεμικώς , οι ανώτατες σχολές οργάνωναν τις εισιτήριες εξετάσεις επί τη βάσει των γνώσεων που παρείχε το γυμνάσιο και συγχρόνως… τα ιδιωτικά φροντιστήρια για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Η δημαγωγία κατήργησε τον περιορισμένο αριθμό εισακτέων στα ΑΕΙ με το αριστερό επιχείρημα ότι ευνοούσε τους γόνους των ευπόρων οικογενειών. Όταν καθιερώθη κι’ η απατηλή «δωρεάν παιδεία» και το «απολυτήριο», τα σκάνδαλα στα σχολεία όπου οι καθηγητές πωλούσαν τους απαραιτήτους βαθμούς για την εισαγωγή των μαθητών στα ΑΕΙ, επεννοήθη το σύστημα των «πανελληνίων» και εν συνεχεία των «πανελλαδικών» εξετάσεων που καθόριζε του εισακτέους στα ΑΕΙ στο 70-80% των διαγωνιζομένων αλλά αποσυνδέει την επιλογή της σχολής από τις προτιμήσεις του σπουδαστή και το συνέδεσε με τον βαθμό των γραπτών. Οι υψηλοί βαθμοί στις «ζητούμενες» ειδικεύσεις και οι χαμηλοί στην… «Ανωτάτη Θεολογική Σχολή». Η μαθητεία των φοιτητών παρετάθη απεριορίστως στα πανεπιστήμια και επεννοήθει «η μηχανή των μεταγραφών» από τα περιφερειακά α-νεπιστήμια στα κεντρικά, που δίδουν και μεταπτυχιακό δίπλωμα με μερικά δημοσιεύματα του υποψηφίου διδάκτορα στον …Οικονομικόν Ταχυδρόμο .
Εν τέλει, το Ελληνικό πανεπιστήμιο πολιτικοποιήθη πλήρως μετά το 1974, κατελήφθη από τους επιγόνους του Ζαχαριάδη (όχι τω Σοβιετικών πανεπιστημίων που ήταν υπέρ της Αριστείας) και φθάσαμε σήμερα, οι εξετάσεις των ΑΕΙ να είναι πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες – όπερ αναγράφεται στο βιβλίο Γκίνες των παγκοσμίων ρεκόρ- ενώ η παιδεία γενικώς παραπέει με κυρία ευθύνη των κομμάτων εξουσίας και των …καθηγητάδων. Η επομένη φάσις του εκπαιδευτικού προβλήματος των Ελληνικών οικογενειών είναι να εισάγονται όλοι οι μαθητές στα ΑΕΙ και κατόπιν… «όποιον πάρει ο χάρος».
Για την ανάκτηση της αξιοπιστίας της εισαγωγής στην «ακαδημαϊκή» εκπαίδευση (Ράϊχελ) αρκεί η επαναφορά του numerus claustrum στις εισαγωγικές εξετάσεις των ΑΕΙ, με τα γραπτά να εξετάζονται από τυχαίο δείγμα επαγγελματιών διορθωτών κατόπιν κληρώσεως, επαναφορά των διδάκτρων που σήμερα εισπράττουν τα «εκτός πανεπιστημίου πανεπιστήμια» (Γ.Ράμος) κν.«φροντιστήρια», με κρατικά δάνεια για τους οικονομικά αδυνάτους γονείς και πολυτέκνους (μόνη προσκόμιση της φορολογικής των δηλώσεως αρκεί) και με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων επί τη βάσει της παραγωγικότητος κι’ όχι των …μεταπτυχιακών ασχέτων σπουδών τους.
- Και οι απορριπτόμενοι στις εξετάσεις τι θα γίνουν;
- Ό,τι και στη Γερμανόφωνο περιοχή: Θα κατευθύνονται στον κλάδο των επιχειρήσεων 4 ημέρες αμοιβομένης και σφαλισμένης δουλειάς και δύο στο επαγγελματικό σχολείο ώστε ο απόφοιτος του πολυτεχνείου να μην λέγει σήμερα «κάναμε στροφή …360 μοιρών» (Α.Τσίπρας).
- Αυτά είναι «νεοφιλελεύθερες θεωρίες», θα βοά η συμμορία των αναρχικών και αιωνίων φοιτητών.
- Όχι αναγκαίως, θα απαντήσει μία γυναίκα-πλοίαρχος που απεφοίτησε από Ναυτική Κρατική σχολή, πήγε 6 μήνες στην θάλασσα για το πτυχίο του υποπλοιάρχου (sandwich courses), πληρωνομένη ως δόκιμος 2.000 ευρώ μηνιαίως και η οποία σήμερα λαμβάνει μισθό 5.000 ευρώ, ως κυβερνήτης ποντοπόρου πλοίου αξίας 70 εκατομμυρίων δολλαρίων που της εμπιστεύεται η πλοιοκτήτρια εταιρία και η δανειακή Τράπεζα. Ποία άλλη απόφοιτος των ΑΕΙ λαμβάνει τέτοια αμοιβή;
Εάν η Γερμανία δεν έβαζε, στα τρία επαίσχυντα Μνημόνια, το «κάρο μπροστά απ’ τ’ άλογα» (την τιμωρητική λιτότητα προ της αναπτύξεως και των μεταρρυθμίσεων) και δεν απαιτούσε πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του Ελληνικού ΑΕΠ, η στροφή στην Τεχνική- Επαγγελματική εκπαίδευση θ’ άλλαζε το υπόδειγμα της οικονομίας και μαζί μ’ αυτή θα καταργούσε το πελατειακό πολιτικό σύστημα, πράγμα που βεβαίως δεν επιθυμούν οι παλαιοκομματικοί και τ’ αφεντικά των.