Οι στόχοι που αποφάσισε ο ΙΜΟ, κατόπιν πολιτικών πιέσεων επιδρούν αρνητικά στα επενδυτικά σχέδια της διεθνούς ναυτιλιακής κοινότητας και στις προθέσεις της να προβεί στην ανανέωση του στόλου της, με αποτέλεσμα να αυξάνουν οι ανησυχίες περί μη ομαλής εξυπηρέτησης του εμπορίου, ενώ ταυτόχρονα ο κλάδος οδηγείται στην αύξηση των αερίων ρύπων, λόγω της υψηλότερης ταχύτητας που θα υποχρεωθούν να επιτυγχάνουν τα πλοία.
Η σύγχυση την οποία βιώνει ο ναυτιλιακός κλάδος έγινε ιδιαίτερα αισθητή στη διάρκεια της διεθνούς συνάντησης, που οργάνωσε πριν από λίγες ημέρες στο Λονδίνο, το Costas Grammenos Centre for Shipping, Trade and Finance.
Στη συνάντηση αυτή ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, Αντώνης Παπαδημητρίου, ήταν από τους ομιλητές που εξέθεσε σαφώς τους έντονους προβληματισμούς των πλοιοκτητών και αναρωτήθηκε: «Ποιος θα επενδύσει σήμερα στα τέλη του 2019 για να παραλάβει ένα πλοίο το 2023 που μπορεί να καταστεί άνευ αντικειμένου μέχρι το 2030;».
Επίσης στην ίδια εκδήλωση ο Έλληνας εφοπλιστής, Πήτερ Λιβανός, ο οποίος διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους LNG Carriers στόλους, μέσω της Gaslog, υπογράμμισε ότι τα νέα σύγχρονα LNG Carriers δεν είναι συμβατά με τους στόχους που έχει θέσει ο ΙΜΟ για μείωση των εκπομπών αερίων ρύπων κατά 50% τουλάχιστον μέχρι το 2050. Τα εν λόγω πλοία κοστίζουν περίπου 200 εκατ. δολ. το ένα, αλλά δεν πληρούν τους στόχους του ΙΜΟ για το 2050, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ραγδαία ο επενδυτικός κίνδυνος όσον αφορά τις νέες παραγγελίες.
Σύμφωνα με την Αρχική Στρατηγική του ΙΜΟ, η παγκόσμια ναυτιλία θα πρέπει να μειώσει την ένταση εκπομπών άνθρακα από ορυκτά καύσιμα κατά τουλάχιστον 40% έως το 2030, καταβάλλοντας προσπάθειες για μείωση έως 70% μέχρι το 2050 σε σύγκριση με τις εκπομπές του 2008 και παράλληλα να μειώσει τις συνολικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου τουλάχιστον κατά 50% μέχρι το 2050 σε σύγκριση με τις εκπομπές του 2008.
Στους προβληματισμούς για το κατά πόσο τα πλοία που θα ναυπηγούνται εφεξής, θα ικανοποιούν τους νέους στόχους του ΙΜΟ, συμμετέχει και ο έγκυρος αναλυτής Μάρτιν Στοπφόρντ, ο οποίος επισημαίνει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να ζητείται από τους εφοπλιστές να κινηθούν από τα πλοία που σήμερα χρησιμοποιούν ντίζελ, σε πλοία μηδενικού άνθρακα, δίχως την υποστήριξη των ρυθμιστικών αρχών. Πρέπει να υπάρξει μια επενδυτική διαδικασία και ο ΙΜΟ πρέπει να βρει έναν τρόπο να την καταστήσει βιώσιμη είπε μιλώντας στο TradeWinds.
Κατά τον κ. Στοπφόρντ, ο ΙΜΟ θα πρέπει να υποβάλει ένα πλαίσιο για αυτή τη μετάβαση, που θα προσφέρει στους πλοιοκτήτες το απαραίτητο πλαίσιο ασφάλειας στη λήψη των επενδυτικών αποφάσεών τους, ώστε να ανανεώσουν τα βιβλία παραγγελιών των ναυπηγείων. Αν οι πλοιοκτήτες δεν λάβουν τις διαβεβαιώσεις που κρίνονται αναγκαίες, ότι, δηλαδή, εάν παραγγείλουν ένα πλοίο θα μπορούν να το αποσβέσουν, δεν πρόκειται να προχωρήσουν την παραγγελία του, υπογράμμισε, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ανανέωση του παγκόσμιου στόλου, αλλά και το εμπόριο. Στην περίπτωση που οι νέες παραγγελίες πλοίων στα ναυπηγεία συνεχίσουν να μειώνονται λόγω ανησυχιών σχετικά με τη βιωσιμότητα των νεότευκτων πλοίων, τότε ο αριθμός των νέων πλοίων που θα πέφτουν στο νερό θα μειώνεται.
Εάν όμως υπάρχουν λιγότερα πλοία για να εξυπηρετούν μεγαλύτερες ανάγκες σε μία περίοδο οικονομικής ανάκαμψης, τότε η άνοδος της ταχύτητας των πλοίων και συνεπώς η αύξηση των εκπομπών άνθρακα είναι μονόδρομος. Θα έχουμε, προειδοποιεί ο Μάρτιν Στοπφόρντ, μια «τέλεια καταιγίδα» στη ναυτιλία. Αν ο ΙΜΟ δεν αντιληφθεί το πρόβλημα, θα οδηγηθούμε σε μία μεγάλη άνοδο των αερίων ρύπων του θερμοκηπίου.