Σουλεϊμανί, τον αρχηγό του επίλεκτου τάγματος Quods των Φρουρών της Επανάστασης και άνθρωπο-θρύλο για τους περισσότερους Ιρανούς, για να ταράξει εκ θεμελίων τα ανήσυχα νερά της Μέσης Ανατολής.
Με τον Σουλεϊμανί να θεωρείται από φίλους και εχθρούς ως ο άνθρωπος που κατάφερε χάρις στην έξυπνη στρατηγική του και στις στενές του σχέσεις με επιτόπιες ομάδες, μέσα σε λίγα μόνο χρόνια μετά την Αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, να δημιουργήσει τον περίφημο Σιιτικό άξονα σε Λίβανο, Συρία και Ιράκ προβάλλοντας την ισχύ και προστασία της Τεχεράνης στην ευρύτερη περιοχή. Με το τάγμα Quods και τις παραστρατιωτικές του ομάδες να έχει στηρίξει ουσιαστικά το καθεστώς Άσαντ στην Συρία, μετά την ένοπλη εξέγερση το 2011, και έχοντας αργότερα συμπράξει με τους Σύριους αλλά και τις Αμερικανικές ειδικές δυνάμεις στην καταπολέμηση και τελική νίκη επί του Ισλαμικού Κράτους (IS).
Το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης έχει τώρα υποσχεθεί να πάρει σκληρή εκδίκηση για την άνανδρη και αδικαιολόγητη, στα ματιά της κοινής γνώμης σε Ιράν, Ιράκ αλλά και στην Ευρώπη, δολοφονία του στρατηγού Σουλεϊμανί. Το πότε και πού ακριβώς θα κτυπήσουν οι Ιρανοί παραμένει άγνωστο, αλλά πριν προλάβουν ακόμα να εκδηλωθούν οι ιρανικές ενέργειες ο αμερικανός πρόεδρος Donald Trump έσπευσε να προειδοποιήσει την Τεχεράνη ότι η στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ έχει ήδη επιλέξει 52 στρατιωτικούς και μη στόχους εντός και εκτός Ιράν. Με τον αριθμό 52 να αντιστοιχεί στους 52 Αμερικανούς που κρατήθηκαν ως όμηροι για 444 ημέρες κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Αμερικανικής πρεσβείας στην Τεχεράνη την περίοδο 1980/81 από Ιρανούς φοιτητές που διαμαρτύροντο για την επέμβαση των ΗΠΑ στα εσωτερικά του Ιράν.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις μυστικών υπηρεσιών που είδαν το φώς της δημοσιότητας τις τελευταίες 24 ώρες η αναμενόμενη Ιρανική αντίδραση θα έχει ασύμμετρη μορφή, αφού η αμυντική δομή του Ιράν, με εξαίρεση την πυραυλική του δυνατότητα, δεν είναι σε θέση για μία ευθεία αντιπαράθεση με το πανίσχυρο ναυτικό και την αεροπορία των ΗΠΑ. Έτσι σύμφωνα με τις ανωτέρω πηγές στο στόχαστρο των Ιρανών θα βρεθεί ένα μίγμα πετρελαϊκών, στρατιωτικών αλλά και πολιτικών στόχων στις χώρες της περιοχής όπως σε Dubai, Abu Dhabi, Kuwait και Σαουδική Αραβία αλλά και στο Ισραήλ. Με περισσότερους από 45,000 Αμερικανούς στρατιώτες και ένα δίκτυο 30 μικρών και μεγάλων ναυτικών και αεροπορικών βάσεων στην περιοχή δεν παρατηρείται έλλειψη στρατιωτικών στόχων. Όμως ορισμένες πληροφορίες κάνουν λόγο και για βολές κατά πολιτικών στόχων όπως αεροδρόμια και λιμάνια με σκοπό να υποστούν οικονομικές ζημιές οι πέριξ χώρες, όπως λχ. τα ΗΑΕ, που στηρίζουν την Αμερικανική παρουσία στον Περσικό Κόλπο και να πληγούν τα τρία T(travel, trade, tourism).
Όμως με βάση τα σχέδια που έχει καταστρώσει εδώ και χρόνια η Τεχεράνη, προτεραιότητα θα έχουν οι υποδομές στον χώρο του πετρελαίου ( λχ. το τέρμιναλ RasTamura στην Σ. Αραβία και το σύστημα αγωγών μεταφοράς πετρελαίου προς την Ερυθρά Θάλασσα) με σκοπό να παραλύσουν τον εξαγωγικό μηχανισμό της Σ. Αραβίας. Μια πρόγευση αυτής της προσέγγισης είχαμε τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν με χειρουργική ακρίβεια Ιρανικά ελεγχόμενα παραστρατιωτικά κέντρα έπληξαν και έθεσαν εκτός λειτουργίας βασικές εγκαταστάσεις επεξεργασίας πετρελαίου στην περιοχή Abqaiq και στο κοίτασμα Kurais στην Ανατολική Επαρχία ακινητοποιώντας το 50% της Σαουδαραβικής παραγωγής για περίοδο 4 εβδομάδων.
Παράπλευροι στόχοι παραμένουν τα πετρελαιοφόρα πλοία που διέρχονται μέσα από τα στενά του Ορμούζ και γενικά η παρενόχληση και τελικά η πλήρης παρεμπόδιση εξαγωγών πετρελαίου από τον Κόλπο. Κάτι που ασφαλώς θα πλήξει και τις πετρελαϊκές εξαγωγές του ίδιου του Ιράν οι οποίες όμως τον περασμένο Νοέμβριο είχαν μειωθεί στο ελάχιστο, στα 260,000 βαρέλια τον μήνα από 1,5 εκατ. βαρ/μήνα που ήσαν πριν από 12 μήνες. Να θυμίσουμε ότι τόσο η παραγωγή όσο και οι εξαγωγές που είχαν φθάσει τα 4,2 εκατ. βαρ/ημέρα και 2,5 εκατ. βαρ/ημέρα αντίστοιχα που ήταν πριν την απόσυρση των ΗΠΑ, τον Μάιο 2018, από την πυρηνική συμφωνία μεταξύ των 5+1 και του Ιράν. Έκτοτε οι ΗΠΑ σε μια προσπάθεια να γονατίσουν την οικονομία του Ιράν επέβαλλαν αυστηρές κυρώσεις στις πετρελαϊκές εξαγωγές με αποτέλεσμα αυτές να καταρρεύσουν.
Σύμφωνα με στοιχεία ναυτικών πρακτορείων κάθε 24 ώρες διέρχονται μέσα από τα στενά του Ορμούζ περί τα 250-270 πλοία που μεταφέρουν αργό πετρέλαιο, πετρελαϊκά προϊόντα LPG και LNG. Η ενεργή παρεμπόδιση από το Ιράν της διακίνησης των παντός είδους τάνκερ μέσω των στενών θα έχει ως αποτέλεσμα την περικοπή της διεθνούς τροφοδοσίας αργού κατά 15,0 με 20,0 εκατ. βαρέλια πετρελαίου την ημέρα, που αντιστοιχεί περίπου στο 20% της παγκόσμιας προμήθειας. Σύμφωνα με ενεργειακούς αναλυτές κάτι τέτοιο θα έχει ως αποτέλεσμα να οδηγήσει πολύ σύντομα σε διπλασιασμό της τιμής του αργού εκτινάσσοντας την στα επίπεδα των $ 130-$ 150 το βαρέλι. Όμως μια τέτοια εξέλιξη πέρα από τις αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει για τη διεθνή οικονομία θα έχει και πολύ αρνητικές επιπτώσεις για τον μέσο Αμερικανό καταναλωτή και ασφαλώς για τον ίδιο τον πρόεδρο Τραμπ που προσωπικά διέταξε την εκτέλεση του Σουλεϊμανί. Με το ενδεχόμενο οι τιμές πετρελαίου στην αντλία να φθάσουν στα $4,0 και $ 5,0 το γαλόνι θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσει τον Αμερικανό ψηφοφόρο να τον ψηφίσει για δεύτερη θητεία.
Την Παρασκευή (3/1) η τιμή του Brent για προθεσμιακά συμβόλαια για παραδώσεις Φεβρουαρίου ανατιμήθηκε κατά $3,0 το βαρέλι φθάνοντας στα $ 69,0 το βαρέλι στό ICE του Λονδίνου για να κλείσει τελικά στα $68,60, ενώ οι αντίστοιχες τιμές για την Αμερικανική ποικιλία WTI έφθασαν ενδοσυνεδριακά τα $ 63,60 το βαρέλι στο NYMEX της Νέας Υόρκης για να κλείσουν τελικά στα $63,0 το βαρέλι. Τέλος, κοινή είναι η εκτίμηση ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα οι τιμές θα οδηγούνται με γνώμονα τις ραγδαίες γεωπολιτικές εξελίξεις και όχι βάσει των fundamentals της αγοράς που συνήθως καθορίζονται από την ζήτηση και προσφορά και το ύψος των αποθεμάτων.