Η δραματική κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή, μετά το φόνο του στρατηγού Σουλεϊμανί, ακυρώνει στην πράξη τις προσδοκίες που έτρεφε η ελληνική ηγεσία από την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Λευκό Οίκο αλλά, το κυριότερο, μετατοπίζει το ενδιαφέρον και την προσοχή Αμερικανών, Ευρωπαίων και Αράβων από τα αρπαχτικά καμώματα του Ερντογάν στην ΝΑ Μεσόγειο, στα "συναισθηματικά" ξεσπάσματα των Ιρανών.
Υπό τας περιστάσεις, η προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι, πλέον, η αποστολή τουρκικών στρατευμάτων στην Λιβύη, ούτε το εάν παραβιάζονται τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας νότια της Κρήτης, αλλά το το πώς θα αντιμετωπιστούν οι "ευέξαπτοι" Πέρσες.
Οι εξελίξεις που έτρεξαν από την ημέρα που η αμερικανική ρουκέτα έπαιρνε τη ζωή του Ιρανού στρατηγού, στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης και κορυφώθηκαν μετά τη μεταμεσονύχτια πυραυλική επίθεση της Τεχεράνης στο Ιράκ, αφήνουν βαρύ το στίγμα τους στη ρητορική και στις επιδιώξεις της Αθήνας και ευνοούν, για άλλη μια φορά, τα στρατηγικά συμφέροντα της Άγκυρας.
Ο αντίκτυπος των όσων συνέβησαν την ώρα που τα μέλη της πολυπληθούς ελληνικής αντιπροσωπείας αναπαύονταν στην Ουάσιγκτον, επαναπαυμένα και καθησυχασμένα, πιθανώς, από τις διπλωματικές γαληφιές του Αμερικανού προέδρου και τα εύσημα που επιδαψίλευσε στον πρωθυπουργό, προμηνύεται δυσοίωνος για τα συμφέροντα της χώρας.
Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι βέβαιο ότι θα αποτανθεί, τώρα, στον «καλό φίλο», Ταγίπ Ερντογάν, για να βάλει ένα χεράκι με το Ιντσιρλίκ και να βοηθήσει να απαντηθεί η…απάντηση της Τεχεράνης!
Και φυσικά, ο καλός φίλος, που στις δύσκολες ώρες φαίνεται, θα διαλέξει από το καλάθι με τις –παράλογες - απαιτήσεις του, για να ζητήσει το πολλαπλάσιο αντίτιμο της φιλίας του.
To ειρωνικό (;) της όλης υπόθεσης είναι ότι ο Ντόναλντ, εκεί που διατράνωνε σε όλους τους τόνους, ότι θέλει να αποσύρει την Αμερική από τα μέτωπα του πολέμου -που η ίδια είχε ανοίξει- βλέπει τώρα να έρχονται, δυνητικά, χειρότερες στρατιωτικές αναφλέψεις με ασύλληπτες, επί του παρόντος, πολιτικο-οικονομικές επιπτώσεις για όλους μας.
Όσο για τους Αθηναίους ηγέτες, αυτοί φρόντισαν για άλλη μια φορά να διατυμπανίσουν το πόσο σίγουρους θα πρέπει να μας θεωρούν οι υπερατλαντικοί εταίροι και σύμμαχοι εν όπλοις, ζητώντας, ως συνήθως, σε αντάλλαγμα, κάτι ανεπαίσθητα ψίχουλα αγάπης. Επειδή, όλα τα άλλα θα τους τα προσφέρουμε, ασμένως και κυρίως...pro bono.
Δυστυχώς, δεν μας έφθαναν τα δισεπίλυτα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματά μας, είμαστε και διαχρονικά «γκαντέμηδες» με τις συγκυρίες…