την περιοχή. Οι λόγοι της ευρωπαϊκής αφύπνισης είναι πολλοί, ξεκινώντας από το μεταναστευτικό μέχρι το ενεργειακό αλλά και θέματα ασφαλείας. Όσον αφορά τη Γερμανία η μεγαλύτερη ανησυχία της Μέρκελ παραμένει το μεταναστευτικό. Γι αυτό και επιθυμεί μια σταθερή κυβέρνηση που θα ανακόψει τις ροές προς την Ευρώπη. Επίσης, η Λιβύη θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα σύμμαχό στη μάχη κατά των ακραίων ισλαμιστών. Το δε Παρίσι, το οποίο υπήρξε εκ των πρωτεργατών των αεροπορικών πληγμάτων του ΝΑΤΟ που βοήθησαν στην εκδίωξη του Καντάφι το 2011, υποστηρίζει τον Στρατηγό Χαφτάρ, καθώς θεωρεί ότι μπορεί να ανακόψει τον εφοδιασμό με όπλα και χρήματα των τζιχαντιστικών ομάδων, που δρουν σε όλο το Σαχέλ.
Για την Ιταλία, η Λιβύη δεν είναι μόνο μια πρώην αποικία, αλλά και η κύρια δίοδος των μεταναστών προς την χώρα. Βρίσκεται ακόμη σε μια άτυπη σύγκρουση με τη Γαλλία καθώς ανησυχεί ότι σε περίπτωση επικράτησης του Χαφτάρ η γαλλική Total θα απειλήσει την κυριαρχία της ιταλικής Eni, που για χρόνια εκμεταλλεύεται τα πλούσια κοιτάσματα της Λιβύης ,που σημειωτέων είναι και η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στην Αφρική.
Η πρωτοκαθεδρία του ιταλικού ενεργειακού κολοσσού στην Λιβύη απειλείται και από τη Μόσχα, που επιθυμεί να προβεί σε μεγάλες επενδύσεις στις ενεργειακές υποδομές της χώρας και να αποκτήσει κι αυτή πρόσβαση στα πετρελαϊκά αποθέματα της. Σε αυτό θα την βοηθήσει και η Τουρκία, που αν και στηρίζει το στρατόπεδο του αλ Σάρατζ σε αντίθεση με τη Ρωσία που στηρίζει τον Χαφτάρ, έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει προσοδοφόρες συμφωνίες με τη Μόσχα, όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της Συρίας.
Ο διακαής πόθος της Άγκυρας είναι να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη πρόσβαση στην Μεσόγειο και να τεθούν σε εφαρμογή τα παράνομα μνημόνια που έχει υπογράψει με τον αλ Σάρατζ. Παράλληλα, θέλει να ανακτήσει τις επιχειρηματικές σχέσεις που είχε με τη χώρα κατά την εποχή Καντάφι.
Σε κάθε περίπτωση, η ΕΕ δεν πρέπει να αφήσει την ευκαιρία αυτή να πάει χαμένη. Γαλλία και Ιταλία οφείλουν να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να ενωθούν μαζί με την Ελλάδα για να αποτρέψουν μια ακόμη νίκη του εξαιρετικά επικίνδυνου ρωσοτουρκικού μετώπου.
Όσο για τη Γερμανία, καλό θα είναι να κοιτάξει τη μεγάλη εικόνα και όχι μόνο τους δεσμούς που θέλει να διατηρήσει με την Άγκυρα με φόντο τη συμφωνία για το προσφυγικό. Η μη πρόσκληση της Ελλάδας στη Διάσκεψη του Βερολίνου αποτελεί πλήγμα στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και δείχνει έλλειψη σεβασμού προς έναν Ευρωπαίο εταίρο και σύμμαχο.
Σε μια θετική εξέλιξη, την Δευτέρα το απόγευμα οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ αποφάσισαν την εκ νέου ενεργοποίηση της ναυτικής επιχείρησης «Σοφία» στη Μεσόγειο με σκοπό τον έλεγχο του εμπάργκο όπλων που έχει επιβληθεί στη Λιβύη βάσει της συμφωνίας που επιτεύχθηκε στο Βερολίνο. Υπενθυμίζεται ότι η επιχείρηση «Σοφία» ξεκίνησε το 2015 με στόχο την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων και τον έλεγχο του εμπάργκο που είχαν επιβάλει τα Ηνωμένα Έθνη στη Λιβύη. Η εντολή της είχε παραταθεί μέχρι τις 31 Μαρτίου φέτος, ωστόσο στην πράξη είχε διακοπεί αφού οι χώρες μέλη απέσυραν τα πλοία τους λόγω της άρνησης της Ιταλίας να αποβιβάζονται στο έδαφός της οι διασωθέντες μετανάστες.
Ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Τζοσέπ Μπορέλ τόνισε ότι τα πλοία που θα αναπτυχθούν θα εξακολουθήσουν να σώζουν μετανάστες που διατρέχουν κίνδυνο, καθώς δεσμεύονται από το διεθνές δίκαιο. Ωστόσο οι ζώνες που θα επιτηρούν δεν θα βρίσκονται κατ’ ανάγκη πάνω στη διαδρομή που ακολουθούν τα πλοιάρια που μεταφέρουν μετανάστες στην Ευρώπη. Η εν λόγω απόφαση κινείται στη σωστή κατεύθυνση, σίγουρα όμως δεν είναι αρκετή για να ελέγξει αποτελεσματικά τα όπλα που εισέρχονται στη χώρα .
Όπως πολύ εύστοχα τόνισε προσφάτως ο κ. Μπορέλ δεν είναι σώφρων εμείς οι Ευρωπαίοι να επικαλούμαστε συνέχεια το διεθνές δίκαιο για την επίλυση των συγκρούσεων. Σε tweet του στις 14 Ιανουαρίου ο ίδιος έγραψε χαρακτηριστικά «Εμείς οι Ευρωπαίοι, επειδή δεν θέλουμε να συμμετέχουμε σε μια στρατιωτική λύση λέμε στον εαυτό μας ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση. Ουδείς όμως θα είναι ευχαριστημένος εάν στις ακτές της Λιβύης υπάρχουν στρατιωτικές βάσεις από το ρωσικό και τουρκικό ναυτικό μπροστά από την ιταλική ακτή». Τουτέστιν, «η επιτήρηση του εμπάργκο δεν θα πρέπει να γίνεται μόνο στη θάλασσα αλλά και στην ξηρά. Τα όπλα περνούν από τα σύνορα γειτονικών χωρών και χρειάζονται δορυφόροι, εναέρια μέσα και χερσαίοι έλεγχοι», συμπλήρωσε ο ίδιος κατά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών. Πράγματι, αυτή θα είναι μια ολοκληρωμένη λύση εάν η ΕΕ θέλει να βρίσκεται μπροστά και όχι πίσω από τις εξελίξεις.