Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πολύς Τζέιμι Ντίμον, διευθύνων σύμβουλος της JP Morgan ο οποίος, από διαπρύσιος κήρυκας των δικαίων των εταιρειών ορυκτών καυσίμων, εμφανίστηκε, πρόσφατα, υπέρμαχος της διακομματικής πρότασης που παρουσιάστηκε στο Κογκρέσο, για τη μείωση των εκπομπών ρύπων, μέσω ενός φόρου στον άνθρακα και της επιβολής διασυνοριακών δασμών.
Ο άνθρωπος που στοχοποίησαν όσο λίγοι οι ακτιβιστές για το Κλίμα, μίλησε για την "κοινή λογική που θα πρέπει να διαπνέει τις νέες νομοθεσίες για την αποτροπή της αλλαγής του κλίματος, οι οποίες θα αποφέρουν μεγάλες μειώσεις εκπομπών, θα προάγουν την καινοτομία και θα προστατεύσουν την τσέπη των Αμερικανών φορολογούμενων..."
Αλλά να ήταν μόνο τα golden boys. Στο παιχνίδι έκανε δυναμική επανεμφάνιση μια πρόταση που είχαν υποβάλει, για την επιβολή φόρου στον άνθρακα, το 2017, ο Τζέιμς Μπέικερ και ο Τζορτ Σουλτς, δύο παλιές ρεπουμπλικάνικες καραβάνες. Οι JP Morgan, Goldman Sachs και MetLife, είδαν αίφνης το φως το αληθινό και τάχθηκαν ασμένως υπέρ της πρότασης, ως πρώην μωρές παρθένες!
Πώς είναι δυνατό οι καρχαρίες της Wall Street να γυρνούν την πλάτη στον παλιό...ορυκτό έρωτά τους; Δεν θέλει πολύ εξυπνάδα! Δεν μπορούν να πάρουν αψήφιστα την πίεση που τους ασκεί η ανησυχούσα κοινωνία των πολιτών -και δη οι μέτοχοί τους- και έτσι πειθαναγκάζονται, υπό το βάρος της κυρίαρχης τάσης, να υιοθετήσουν πολιτικές και στρατηγικές που ούτε να διανοηθούν μερικά χρόνια νωρίτερα. Πρέπει να μείνουν ζωντανοί και σαν τους καρχαρίες, θα πρέπει να κολυμπούν ασταμάτητα στη θάλασσα των ευκαιριών για να μην πνιγούν.
Η υπόθεση της μεταστροφής των γιγάντων της Wall Street έχει, όμως και μια άλλη διάσταση. Έως τώρα γνωρίζαμε ότι το λάβαρο της οικολογικής επανάστασης άδραχναν, αποκλειστικά, τα χέρια της αριστεράς. Ξεχάστε αυτά που γνωρίζατε. Η αμερικανική δεξιά αποφάσισε να τη "βγεί" στους αριστερούς από πιο αριστερά.
Η πρόταση των Μπέικερ και Σουλτς κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος ανάμεσα σε πολλά και σημαντικά στελέχη των ρεπουμπλικάνων. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μια δεξιά α λα αμερικάνα απάντηση στα αριστερά New Green Deals των Ευρωπαίων. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε τί αποτέλεσμα θα έχουν οι πρωτόγνωρες αυτές πρωτοβουλίες και, κυρίως, πού αποσκοπούν στην πραγματικότητα. Εμπεριέχουν, άραγε, ψήγματα αυτογνωσίας, ή θα αποδειχθούν προπέτασμα για τη συνέχιση της μάχης για τα ορυκτά δίκαια, από άλλο μετερίζι;
Ακούγοντας όλα αυτά διερωτάται -με μια υπερβατική δόση χιούμορ- ο κοινός θνητός: "Μα πού πάει επιτέλους αυτός ο κόσμος;"