Από την άποψη αυτή, η απόφαση της Ιεράς Συνόδου, η οποία απεφάνθη ότι ο κορωνοϊός δεν μεταδίδεται διά της μεταλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων, έφερε στη δημόσια συζήτηση ύψιστο θέμα δογματικής διαστάσεως, προκαλώντας αντιπαραγωγική αντιπαράθεση θεολογικών και επιστημονικών επιχειρημάτων, που τελικώς θα προκαλέσει βλάβη στην Εκκλησία.
Υπεύθυνη για τη δημόσια υγεία είναι η πολιτεία, η οποία ορθώς έκρινε ότι έπρεπε να τοποθετηθεί επί του θέματος, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα το κόστος της αποφάσεώς της. Εάν σιωπούσε, η Εκκλησία θα ευρισκόταν στο στόχαστρο όχι απλώς των αρνητών της αλλά και των αγνωστικιστών, σε περίπτωση κατά την οποία κάποιος που έχει μεταλάβει προσβληθεί από τον ιό.
Το όλο θέμα θα ήταν προτιμότερο να είχε τεθεί όχι σε δημόσιο διάλογο, αλλά στο εκκλησίασμα εις τους ναούς από τους ιερείς, συμφώνως με απόφαση της Ιεράς Συνόδου, όχι αποκλειστικώς δογματικού περιεχομένου. Τους πιστούς και μόνον αφορά η Θεία Ευχαριστία, και επειδή οι πιστοί δεν είναι κοπάδι στερούμενο κρίσεως θα έπρεπε να έχουν και την ευθύνη των αποφάσεών τους.
Οι χριστιανοί πιστεύουν στο θαύμα, αλλά δεν αξιώνονται οι πάντες της εμπειρίας του θαύματος. Η κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων βιώνεται ως θαύμα μόνον από όσους είναι ασκημένοι εν Χριστώ. Δεν είναι η θεία μετάληψη ξόρκι για πάσα νόσο, όπως κάποιοι απαίδευτοι διαδίδουν.
*(Από την Καθημερίνη)