Όχι μόνο λόγω της πανδημίας, την οποία αδυνατεί να ελέγξει, αλλά και εξαιτίας της οικονομικής κρίσης στην οποία έχει εκ νέου βυθιστεί. Παρά ταύτα η τουρκική κυβέρνηση σπεύδει να δηλώσει παρούσα στη μάχη για την αντιμετώπιση της πανδημίας στην Σερβία, την Βοσνία, το Μαυροβούνιο, την Βόρεια Μακεδονία και το Κόσοβο. Αλλά και στην Ισπανία, την Ιταλία, την Βρετάνια, ακόμη και στις ΗΠΑ.
Και ενώ όπως διατυμπανίζει δίδει απλόχερα την βοήθειά της σε όλο τον κόσμο, ξεχνάει ηθελημένα να πει από πού αυτή προήλθε. Διότι η Άγκυρα δεν έγινε ξαφνικά μέγας παραγωγός μασκών και τεστ ανίχνευσης του κορωνοϊού. Κάθε άλλο, κι αυτή προμηθεύεται το σχετικό υλικό από την Κίνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από λίγες ημέρες ο Κινέζος Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ δήλωσε ότι κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής τους επικοινωνίας, διαβεβαίωσε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ότι το Πεκίνο θα συνεχίσει να προμηθεύει ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό την Άγκυρα στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την πανδημία.
Η Τουρκία εξάλλου δεν ανήκει στις χώρες που έχουν αντιμετωπίσει επιτυχώς την πανδημία. Είναι ένατη στην παγκόσμια λίστα των κρουσμάτων, σύμφωνα με τα στοιχεία του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, αριθμώντας πάνω από 60.000 ασθενείς και τουλάχιστον 1296 νεκρούς. Σε πολιτικό επίπεδο, ο υπουργός Εσωτερικών υπέβαλε προ ημερών την παραίτησή του -αν και δεν έγινε αποδεκτή- λόγω της αποτυχίας του να χειριστεί την απαγόρευση κυκλοφορίας που ο ίδιος επέβαλε και σε οικονομικό, η χώρα βρίσκεται αγκαλιά με το ΔΝΤ.
Το γεγονός ότι ο Τούρκος Πρόεδρος απέρριψε την περασμένη Δευτέρα το ενδεχόμενο προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δείχνει ακριβώς ότι η επιλογή αυτή βρίσκεται στο τραπέζι.
Το εν λόγω «φλερτ» άλλωστε επιβεβαίωσε και η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, δηλώνοντας ότι το Ταμείο θα συνεχίσει να έχει εποικοδομητικές συνομιλίες με όλες τις χώρες-μέλη, συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας.
Και αν αυτό επιβεβαιωθεί δεν αποκλείεται να είναι η αρχή του τέλους της παντοκρατορίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Υπενθυμίζεται ότι η τελευταία φορά που η Τουρκία προσέφυγε στο ΔΝΤ ήταν το 2001 και οδήγησε ουσιαστικά στην εξαφάνιση μιας ολόκληρης γενιάς πολιτικών αρχηγών, από τον Μπουλέντ Ετσεβίτ και τον Μεσούτ Γιλμάζ μέχρι την Τανσού Τσιλέρ, ενώ επέτρεψε την άνοδο του Ερντογάν στην εξουσία.
Η ιδέα ότι χάρη στις πολιτικές του η Τουρκία δεν θα χρειασθεί «ποτέ ξανά» τη βοήθεια του ΔΝΤ αποτελεί διαχρονικά ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά του Τούρκου προέδρου και σε περίπτωση που ο μύθος της οικονομικά ισχυρής Τουρκίας καταρρεύσει, την ίδια τύχη μπορεί να έχει και ο ίδιος. Υπό την ασφυκτική αυτή πίεση, ο Ερντογάν εξετάζει τις επόμενες κινήσεις του.
Ως είθισται ο Τούρκος Πρόεδρος όταν πιέζεται εσωτερικά, αναζητεί εξωτερικούς εχθρούς και νίκες γοήτρου. Δεν αποκλείεται λοιπόν να στήσει ένα σκηνικό Έβρου στα τουρκικά παράλια με στόχο αυτή τη φορά τα ελληνικά νησιά. Και από την «διπλωματία της μάσκας» να καταφύγει στην προσφιλή τακτική του εκβιασμού. Κάτι που εν μέσω πανδημίας θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο