Ως πολιτικό εγχείρημα, η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα εκφυλισθεί εάν δεν παραταθεί η δημοσιονομική ευελιξία (διάβαζε: ο σχηματισμός ελλειμμάτων) επί αρκετό χρόνον (διάβαζε: εάν επαναληφθούν τα λάθη της ΕΕ εις βάρος της Ελλάδος το 2010) και η Γαλλία αποδέχεται την σύσταση Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανακάμψεως που απορρίπτει η Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία και Φιλανδία (διάβαζε: Αγεφύρωτο το ρήγμα βορρά- νότου στην «ηνωμένη» κατ’ όνομα Ευρώπη), καταλήγει ο Μακρόν.
Το χάσμα μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας , για πρώτη φορά, διεπιστώθη και στο χθεσινό ΓΙΟΥΡΩΓΚΡΟΥΠ, η τηλεδιάσκεψη του οποίου κατέληξε σε συστάσεις προς τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες, να μην διανείμουν εφέτος μέρισμα για να βελτιώσουν την… κεφαλαιακή των θέση. Δηλ. «ράβδος εν γωνία άρα… βρέχει» που έλεγαν παλαιά οι γραμματιζούμενοι, για τ’ άσχετα συμπεράσματα.
Πάντα ταύτα βεβαίως, δεν συνιστούν κεραυνόν εν αιθρία. Από μακρού η «Ευρωπαϊκή ιδέα» έχει ξεφτίσει, το μεν από την απουσία ηγετικών προσωπικοτήτων, ως εκείνων που την θεμελίωσαν το 1957 (Ντε Γκώλ, Αντενάουερ, Ντε Γκάσπερι), το δε απ’ την επικράτηση μονεταριστών με παρωπίδες στην κεντρική Ευρώπη που δεν βλέπουν την μετακίνηση των γεωπολιτικών «τεκτονικών πλακών» αλλά εμμένουν σε «παρωχημένες οικονομικές αντιλήψεις», ως θα έλεγεν ο Τζών Μέηναρντ Κέϋνς.
Η Γερμανία στρέφεται σιγά-σιγά προς Ανατολάς (Drag nach Osten), η Βρετανία πάει με την δεύτερη Αγγλοσαξωνική αυτοκρατορία τις ΗΠΑ, ο Ευρωπαϊκός νότος ψάχνει την επιστροφή στην έννοια του έθνους, η Κίνα, για πρώτη φορά είδε το όνειρο της οικονομικής επεκτάσεως να γίνεται ο εφιάλτης μιας Πανδημίας και η δύσμοιρος Ελλάς απέμεινε με μόνο φίλο την Γαλλία και κοινό εχθρό την Τουρκία.
Τα σημάδια των μετατοπίσεων αυτών ήσαν αισθητά από μακρού για τους εκείνους, που «η ακοή των ταράσσεται, εν ώραις σοβαρών σπουδών, από την μυστική βοή που έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων, ενώ στην οδό έξω ουδέν ακούουν οι λαοί». (Από το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη : «Σοφοί δε προσιόντων»).