στο ζήτημα της πληροφόρησης του κοινού στα Κινεζικά, Τουρκικά και Ελληνικά, καθώς και σ’ άλλες γλώσσες και παραγνωρίζει την επιτυχή μέχρις στιγμής διαχείριση του προβλήματος, με λίγα κρούσματα και θανάτους στην Ελλάδα, όπου η κοινωνία αντέδρασε υπεύθυνα στον δίμηνο εγκλωβισμό της, εν συγκρίσει με την Τουρκία όπου η εικόνα είναι ακριβώς αντίθετη: χιλιάδες τα κρούσματα και ανεξακρίβωτες οι απώλειες σε μία κοινωνία απροσανατόλιστη από την αυταρχική της κυβέρνηση Ερντογάν.
Οι Ελληνικές διαφορές, όπως παρουσιάζονται από την Γερμανική πλευρά, δεν είναι μόνον άδικες είναι και ανειλικρινείς. Αποκρύπτουν την αποτυχία της Τουρκίας και υποβαθμίζουν την επιτυχία της Ελλάδος, ως άλλωστε είναι και μονομερείς, διότι αποσιωπούν την πανευρωπαϊκή επίθεση δημοσίων σχέσεων της Τουρκικής κυβερνήσεως, ότι δήθεν βοηθάει τις άλλες χώρες στο Κινεζοϊικό πρόβλημα, με αποστολές «μασκών», εφοδίων και αποκρύπτουν την σεμνότητα της Ελληνικής κυβερνήσεως μέχρις παρεξηγήσεως.
Και σ’ άλλους τομείς πέραν της δημοσίας Υγείας όπως στις Τουρκικές προκλήσεις στα νησιά του Β. Αιγαίου και στις υπερπτήσεις πάνω από Ελληνικές πόλεις (Αλεξανδρούπολη, Μυτιλήνη, Χίος) η Ελλάς δεν αντιδρά προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο και συμμάχους.
Η Γερμανική κυβέρνηση εμφανίζεται στην σύγκριση της διεθνούς Τουρκικής συμπεριφοράς ως «η κοσκινού που βάζει τον άντρα της με τους πραματευτάδες» κατά την θυμοσοφία του Ελληνικού λαού.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Και στο παρελθόν το Γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών εστράφη αναφανδόν εναντίον του Ελληνισμού. Όπως κατά το δημοψήφισμα για το πρόγραμμα λιτότητος το 2015 που επέβαλε το παράνομο Γιούρογκρουπ και απέρριψε ο Ελληνικός λαός με 63% και στο άλλο, το δημοψήφισμα του Ελληνο-Κυπριακού λαού που αρνήθηκε το δόλιο «σχέδιο Ανάν» για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, προ 16 ετών, στις 24 Απριλίου 2004.
Παρουσιάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπον η Γερμανία ως «φιλότουρκος» (κατανοητό αφού πρόκειται περί οικονομικού συμφέροντος) αλλά και ως αντιδημοκρατική – ακατανόητο για μία χώρα που υπέφερε και κατεστράφη δύο φορές από τις αυταρχικές ολιγαρχίες της.
«Ο Απρίλιος είναι ο σκληρότερος μήνας, παράγοντας / κρίνους από την άγονη γη, συνδέοντας/ Μνήμες και επιθυμίες, υποκινώντας / πληκτικές ρίζες με την εαρινή βροχή.» λέγει ο ποιητής (*) .
Τον Απριλιανό αυτό κανόνα δεν απέφυγε η κυβέρνηση της φράου Μέρκελ κι’ εφέτος.
(*) Τhe Waste Land υπό T.S Eliot , 1922:The burial of the dead .