Για μια τουριστική χώρα όπως η Ελλάδα τούτο συνιστά μείζονα πρόκληση και βεβαίως ουδείς διανοείται την πατρίδα μας χωρίς την τουριστική της βιομηχανία σε λειτουργία. Παρακολουθώντας τα σχέδια που καταστρώνονται για την επαναλειτουργία των ξενοδοχείων, των καταστημάτων εστίασης και εν γένει της ιδιωτικής οικονομίας και που εδράζονται κυρίως στην δραματική μείωση της πληθυσμιακής πυκνότητας στους χώρους τους, φοβούμαι πως δεν διασφαλίζεται με αυτό τον τρόπο η οικονομική βιωσιμότητα των επιχειρήσεων υπό την επιφύλαξη είτε της εκτόξευσης των τιμών των υπηρεσιών τους ή της δραματικής συρρίκνωσης του κόστους λειτουργίας τους μέσα από απολύσεις, μειώσεις μισθών και άλλων τέτοιων έντονα υφεσιακών μέτρων.
Αναφορικά με την κλάδο της ενέργειας νομίζω πως μέσα σε όλη αυτή την αρνητική συγκυρία δεν υπάρχει προσφιλέστερος τρόπος για την αναζωογόνηση της οικονομίας από την επιτάχυνση της πράσινης ανάπτυξης και των ΑΠΕ, οι οποίες απευθύνονται σε όλα τα κοινωνικά, οικονομικά και γεωγραφικά στρώματα και διαμερίσματα. Για περιπτώσεις μάλιστα όπως η χώρα μας που μόλις εξήλθε μιας βαθιάς δεκαετούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, η ανάταξη από τον COVID-19 μέσω της πράσινης ανάπτυξης συνιστά πέρα από πρόκληση και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ώστε να αποδείξει αφενός την αξιοπιστία της και αφετέρου πως έχει αφήσει οριστικά πίσω της πολιτικές δογματικά υφεσιακές για τους πολλούς όπως εκείνες των μνημονίων.
Προς μια τέτοια κατεύθυνση η Πολιτεία χρειάζεται να διασφαλίσει πως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να τυγχάνουν πεδίου δραστηριοποίησης σε νέα έργα ΑΠΕ και δεν θα αφεθούν να εξοντωθούν από τον ανταγωνισμό των μεγαλύτερων που αναμένεται αδυσώπητος λόγω και της κρίσης ρευστότητας που τροφοδοτεί η πανδημία. Προς τον σκοπό αυτό η θωράκιση της λογιστικής ισορροπίας του Ειδικού Λογαριασμού ΑΠΕ, η ισοκατανομή της ρευστότητας από τους Προμηθευτές για τις εμπρόθεσμες πληρωμές των παραγωγών ασχέτως αν πρόκειται για συμβατικούς ή ΑΠΕ και η δημιουργία πλαισίου σύμμετρης δραστηριοποίησης και των μικρομεσαίων στην περαιτέρω ανάπτυξη έχουν καταλυτική σημασία.
Σε ότι αφορά ειδικότερα το τελευταίο, η πρόκληση είναι διττή. Ο ΔΕΔΔΗΕ καλείται να ανταποκριθεί στα αιτήματα προσφορών σύνδεσης εντός των τιθέμενων 4μηνων προθεσμιών, πράγμα που για πάνω από ένα έτος δεν συμβαίνει, την στιγμή που, κακά τα ψέματα, η τηλε-εργασία σε συνδυασμό και με την γραφειοκρατική του διάρθρωση έχουν παραλύσει την εν λόγω διαδικασία έτι περαιτέρω. Κατά δεύτερον, στα φωτοβολταϊκά πέραν των δύο έργων έως 500 kW ανά φυσικό πρόσωπο εκτός διαγωνισμού ΡΑΕ που έθεσε ο ν. 4602/2019, δεν υφίσταται σήμερα καν ειδική κατηγορία για την διεκδίκηση Τιμής Αναφοράς (ΤΑ) από τέτοιες μικρές επενδύσεις οι οποίες έτσι «ισοπεδώνονται» από άλλες δεκάδες φορές μεγαλύτερες και που δεν μπορούν να ανταγωνισθούν στους ενιαίους διαγωνισμούς της ΡΑΕ. Δυστυχώς αν και πολλάκις υποδείξαμε καταρχήν την άδικη αναδρομικότητα του ν. 4602 ο οποίος προσμετρώντας έργα ακόμα και πριν την ψήφιση του οδηγεί πολλούς εκ των παλαιότερων επενδυτών σε λιγότερα κατά κεφαλήν kW εκτός διαγωνισμών σε σχέση με τους νεότερους των 2 x 500 kW, μέχρι στιγμής δεν έχει προχωρήσει κάποια από τις εναλλακτικές που έχουμε εισηγηθεί. Πιστεύουμε ωστόσο πως το ΥΠΕΝ σύντομα θα αφουγκραστεί το πρόβλημα αλλά και την ασυμμετρία με τις Εν.Κοιν. που δεν εφαρμόζεται ανάλογος περιορισμός.
Λίγα λόγια για τον Δρ. Στέλιο Λουμάκη
Ο Δρ. Στέλιος Λουμάκης είναι Πρόεδρος του ΣΠΕΦ και δραστηριοποιείται στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από φωτοβολταϊκά μέσω της ανάπτυξης κεντρικοποιημένων μονάδων. Περαιτέρω παρέχει υπηρεσίες τεχνικο-οικονομικού Συμβούλου σε θέματα επενδύσεων, ΑΠΕ και χονδρεμπορικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Είναι Διπλωματούχος Χημικός Μηχανικός ΕΜΠ, διαθέτει μεταπτυχιακό τίτλο ΜΒΑ από το Πανεπιστήμιο του Portsmouth της Μ. Βρετανίας και είναι Διδάκτωρ Μηχανικός ΕΜΠ εκπονώντας διδακτορική διατριβή με θέμα την Λειτουργία της Χονδρεμπορικής Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας και των ΑΠΕ.