Με το πετρέλαιο να οδεύει προς τα 100 δολλάρια το βαρέλι, οι ανά τον κόσμο πολιτικοί προβληματίζονται –και με το δίκιο τους. Διότι, η πορεία της τιμής του μαύρου χρυσού έχει σοβαρές στρατηγικές και πολιτικές επιπτώσεις, για τις οποίες ουδείς λόγος γίνεται στην Ελλάδα.
Κατ’ αρχήν, οι παραγωγοί πετρελαίου υπερπλουτίζουν και ισχυροποιούνται, ωστόσο, οι μεγάλοι καταναλωτές –όπως η Κίνα, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση– έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Παράλληλα, η άνοδος της τιμής μεταβάλλει και το διεθνές πολιτικό και στρατηγικό τοπίο, κυρίως στο επίπεδο λεπτών και επικίνδυνων προβλημάτων, όπως το Ιράκ, το Ιράν, η εξωτερική πολιτική της Κίνας και η ανάδυση της Ρωσίας. Και πώς να μην συμβαίνει αυτό, όταν, για το 2007, οι χώρες μέλη του ΟΠΕΚ –δηλαδή του Οργανισμού των κρατών εξαγωγέων πετρελαίου– θα εισπράξουν περί τα 700 δις δολλάρια, έναντι 310 δις το 2006 και 110 δις το 1998. Δηλαδή, μέσα σε δέκα χρόνια, οι χώρες μέλη του ΟΠΕΚ εξαπλασίασαν τα έσοδά τους –η δε Ρωσία, που δεν είναι μέλος του, τα τετραπλασίασε.
Είναι, λοιπόν, σαφές ότι, με το βαρέλι του πετρελαίου στα 100 δολλάρια, οι αυταρχικές κυβερνήσεις, όπως αυτή της Βενεζουέλας υπό τον κ. Ούγκο Τσάβες, και η θεοκρατική του Ιράν, υπό τον κ. Μαχμούτ Αχμαντινετζαντ, θα διαθέτουν υπεράφθονο χρήμα να δαπανήσουν για σκοπούς ασχέτους με την δημοκρατία και την ειρήνη.
Ο κ. Τσάβες, λόγου χάρη, πέρα από την χρηματοδότηση κατοικιών στην Νικαράγουα, θα ενισχύσει το αυταρχικό του καθεστώς στην χώρα του και, βεβαίως, θα αγοράσει νέους συμμάχους στην αντιαμερικανική εκστρατεία του. Προσφάτως, εξάλλου, στην τελευταία συνάντηση των χωρών μελών του ΟΠΕΚ στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, δήλωσε από βήματος ότι ο όμιλος των εξαγωγέων πετρελαίου πρέπει να γίνει «ισχυρό πολιτικό μέσον». Επίσης, με ύφος πεντακοσίων καρδιναλίων, απείλησε την παγκόσμια κοινότητα ότι η τιμή του πετρελαίου θα φθάσει τα 200 δολλάρια το βαρέλι, αν η Αμερική τολμήσει να επιτεθεί στο Ιράν.
Απαντώντας στον δικτάτορα της Βενεζουέλας, ο Σαουδάραβας βασιλεύς Αμπντουλλάχ τόνισε ότι «το πετρέλαιο είναι μία πηγή ενέργειας χρήσιμη στην οικοδόμηση ευημερίας, και όχι μέσον για την πρόκληση συγκρούσεων. Πρόσθεσε, επίσης, ότι «σε καμμία περίπτωση ο ΟΠΕΚ δεν θα αφεθεί στα χέρια αυτών που τον θέλουν οργανισμό εκμεταλλεύσεως, υπό μονοπωλιακές συνθήκες. Όσοι επιθυμούν κάτι τέτοιο, αγνοούν την αλήθεια».
Επί πλέον, ο υπεύθυνος της εταιρείας Κατάρ Πετρόλεουμ, κ. Ιμπραχήμ, υπογράμμισε ότι, ναι μεν η Βενεζουέλα συνέβαλε σημαντικά στην ενδυνάμωση του ΟΠΕΚ, αλλά σήμερα δύσκολα μπορεί να την ακολουθήσει κανείς στην επιδίωξή της να τον μετατρέψει σε πολιτική δύναμη. «Αυτός δεν είναι ο ρόλος μας», είπε ο αξιωματούχος του Κατάρ και κατέληξε λέγοντας ότι «χρέος των κρατών μελών του Οργανισμού είναι η εξασφάλιση σταθερότητας στις αγορές».
Επιπροσθέτως, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Αραβικά Εμιράτα αρνήθηκαν κατηγορηματικά να συζητήσουν την πρόταση του προέδρου της Βενεζουέλας για την από μέρους του ΟΠΕΚ εγκατάλειψη του δολλαρίου κα την στροφή του προς το ευρώ. Αν, στις προθέσεις του κ. Ούγκο Τσάβες προσθέσουμε τις επενδύσεις στα πυρηνικά του Ιράν και στην χρηματοδότηση από την Τεχεράνη της Χαμάς στην Γάζα και της Χεζμπολλάχ στον Λίβανο, τότε έχουμε μία σαφέστερη εικόνα για το τί σημαίνει άνοδος της τιμής του βαρελιού αργού.
Ενισχυμένο από την άνοδο είναι και το Κρεμλίνο, το οποίο πολλαπλασιάζει τις ρητορικές του επιθέσεις κατά της Δύσεως και ιδιαιτέρως κατά των ΗΠΑ. Ωστόσο, πρέπει να ομολογηθεί ότι ο πρόεδρος κ. Βλαντιμίρ Πούτιν, όσο οξύς είναι στα λόγια, τόσο προσεκτικός παρουσιάζεται στα έργα, γεγονός το οποίο επισημαίνουν πολλοί διπλωμάτες της Δύσεως. «Είναι σαφές», μάς έλεγε προσφάτως ο Έλλην πρέσβης στο Συμβούλιο της Ευρώπης, κ. Κων. Γεροκωστόπουλος, «ότι η Ρωσία επιθυμεί διακαώς να αποκαταστήσει το διεθνές της γόητρο και να συμμετέχει ενεργά στις διεθνείς εξελίξεις».
Ενισχυμένα από την άνοδο της τιμής του βαρελιού πετρελαίου στα 100 δολλάρια είναι και τα βάρβαρα καθεστώτα του Σουδάν και της Μπούρμα. Καθήμενα πάνω σε σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου και υποστηριζόμενα από την Κίνα –μέγα καταναλωτή μαύρου χρυσού–, τα δύο αυτά καθεστώτα κάθε άλλο παρά θα υποκύψουν στις πιέσεις να εξανθρωπισθούν. Εξάλλου, η Κίνα ενισχύει πολιτικά και οικονομικά τις περισσότερες τυραννικές κυβερνήσεις στην Αφρική, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι σε τρία χρόνια θα είναι ο πρώτος καταναλωτής πετρελαίου στον κόσμο.
Όσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η άνοδος της τιμής του αργού κάνει δυσκολότερες τις σχέσεις της με την Ρωσία και προκαλεί σιωπηρές αντιπαραθέσεις στους κόλπους της.
Είναι, συνεπώς, ξεκάθαρο ότι, τα δισεκατομμύρια δολλάρια τα οποία εισρέουν στα ταμεία αυταρχικών κυβερνήσεων, μόνον μία παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση δεν ευνοούν.
(ΕΣΤΙΑ 26/11/2007)