Το καλό είναι ότι εν συγκρίσει με την προηγούμενη Παγκόσμια Σύνοδο για το Κλίμα, στο Ναϊρόμπι, η επίσημη αντιπροσώπευση της Ελλάδας στην τωρινή διάσκεψη, στο Μπαλί, αναβαθμίστηκε. Το κακό είναι ότι από την αφρικανική πόλη στην ασιατική η ελληνική αποστολή «ανυψώθηκε» απλώς από το χαμηλότατο επίπεδο στο χαμηλό· υπολογίζεται ότι περί το 2030 θα βρεθεί, επιτέλους, υπουργός που αφενός θα κάνει την τρομακτική παραχώρηση να συμπεριλάβει και ειδικούς επιστήμονες στην επίσημη αποστολή και αφετέρου θα δεήσει να συμμετάσχει αυτοπροσώπως στα οικουμενικά διαβούλια που θα γίνονται τότε, με αντικείμενό τους τη λήψη ναυαγοσωστικών μέτρων πλέον και όχι προληπτικών. Γιατί ο χρόνος δεν περιμένει. Ποτέ δεν περίμενε.
Το καλό είναι ότι η κυβερνητική αποστολή τα κατάφερε τελικά να εντοπίσει το Μπαλί πριν από το τέλος της Συνόδου. Το κακό είναι πως έφτασε όταν οι ουσιαστικές συζητήσεις και διαπραγματεύσεις είχαν ολοκληρωθεί· δεύτερο κακό, ότι η ελληνική έκθεση για την κατάσταση του περιβάλλοντος που υποβλήθηκε, αργοπορημένα βεβαίως, ήταν φωτοτυπία παλαιότερης, με την προσθήκη λιγοστών στοιχείων που ωστόσο απέρρευσαν από μετρήσεις που έγιναν έως το 2005.
Το καλό είναι ότι το ζήτημα της ελληνικής συμμετοχής απασχόλησε δύο τουλάχιστον υπουργεία, το Εξωτερικών και το ΠΕΧΩΔΕ, και οδήγησε τους επικεφαλής τους σε παθιασμένες δηλώσεις. Το κακό είναι ότι το πάθος τους δεν το γέννησε η αγωνία για την περιβαλλοντική κατάρρευση, αλλά η έγνοιά τους να μετακυλίσει ο ένας στον άλλον την ευθύνη για τη μη έγκαιρη υποβολή των διαπιστεύσεων και για την εν γένει πλημμελέστατη προετοιμασία εν όψει μιας διάσκεψης που ο χαρακτηρισμός «κρίσιμη» τη στενεύει και τη θίγει.
Το καλό είναι ότι ο πρωθυπουργός, σε ομιλία του στη Λισσαβώνα και όχι στο Μπαλί, δήλωσε ότι «απαιτείται επείγουσα ανάληψη δράσης και συντονισμένη πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο», αφού «η μεγαλύτερη πρόκληση για τον πλανήτη είναι η κλιματική αλλαγή». Το κακό είναι ότι οι δηλώσεις αυτές προέρχονται από τον επικεφαλής μιας κυβέρνησης επί των ράθυμων ημερών της οποίας η χώρα πληγώθηκε από την τραγικότερη περιβαλλοντική καταστροφή της. Και αν, σύμφωνα με το αφελέστατα αυτοαθωωτικό σενάριο, για τις πυρκαγιές έφταιγε κάποια «ασύμμετρη απειλή», ποιος τάχα ευθύνεται για τη μη απαγόρευση του κυνηγιού, για την απομυζητική «αξιοποίηση» της περιοχής του Καϊάφα ή για το γεγονός ότι η Ελλάδα, με τον ήλιο της και τις θάλασσές της, εξακολουθεί και να μην πράττει όσα την υποχρεώνει να πράξει η υπογραφή της στο Πρωτόκολλο του Κιότο και να υστερεί απελπιστικά στη χρήση «πράσινης ενέργειας», στα προγράμματα ανακύκλωσης κ.λ.π. Ο «στρατηγός άνεμος» και πάλι; Αυτός κυβερνάει τελικά τούτη τη χώρα;