Η Ατλαντική Συμμαχία ιδρύθηκε για την αντιμετώπιση συγκεκριμένης απειλής, η οποία ευρίσκεται στην Ανατολή. Εννοούμε την Ρωσία, η οποία διεδέχθη ως κρατική οντότης την Σοβιετική Ένωση, την απειλή της οποία ήθελε να εξουδετερώσει το ΝΑΤΟ.
Για την αποστολή αυτή του ΝΑΤΟ η Τουρκία ήταν εξ αρχής σημαντική χώρα ως αμέσως γειτνιάζουσα με τον εχθρό. Και επειδή στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν αδράνειες, ακόμη οι Βρυξέλλες δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι Τουρκία και Ρωσία έχουν βρει μια μεθοδολογία συνυπάρξεως που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ. Αν λοιπόν κάναμε μια σωστή ανάλυση της καταστάσεως αυτό το σημείο θα έπρεπε να επισημαίνουμε διαρκώς. Διότι δεν πρέπει να βαυκαλιζόμεθα, στους πάσης φύσεως διεθνείς οργανισμούς, η επίκλησις του διεθνούς δικαίου ουδεμία απήχηση έχει. Για να μην πούμε ότι μπορεί να ακούγεται ως μια ενοχλητική υπόμνησις κανόνων στους οποίους όλοι θέλουν να αναφέρονται θεωρητικώς, χωρίς όμως να έχουν την παραμικρή διάθεση να τους ακολουθήσουν.
Θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο Γιενς Στόλτενμπεργκ, εκφράζοντας την «αγωνία» του για ελληνο-τουρκικό διάλογο παραβιάζει την βασική αρχή των «ίσων αποστάσεων» που υποτίθεται ότι αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο των διασυμμαχικών σχέσεων. Αυτό είναι ένα ακόμη σημείο το οποίο θα έπρεπε να υπογραμμίζουμε, προσέχοντας όμως να προκρίνουμε την ζημία την οποία προκαλεί η τακτική του αυτή στην συνοχή της Συμμαχίας.
Προς τούτο απαιτούνται ιδιαιτέρως επιδέξιοι χειρισμοί, τους οποίους δυστυχώς η χώρα μας ουδέποτε μπόρεσε να φέρει εις πέρας.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τον αλήστου μνήμης Γιόζεφ Λουνς, ο οποίος δεν τηρούσε ούτε τα προσχήματα, υιοθετώντας φιλοτουρκικές θέσεις. Ο εν λόγω γενικός γραμματεύς Λουνς υπήρξε ο μακροβιώτερος σε αυτή την θέση (1971-1984) διεχειρίσθη δε τόσο την τουρκική επιθετικότητα του 1974, όσο και την αποχώρηση και επάνοδο της Ελλάδος στο στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας. Η παραμονή του για όλη αυτή την περίοδο των 13 ετών στην θέση του γενικού γραμματέως δεικνύει ότι η Ελλάς απέτυχε να εκθέσει την στάση του, ως βλαπτική για το ΝΑΤΟ. Και τούτο διότι ουδέποτε αντιληφθήκαμε ότι να καταγγέλλουμε κάποιον απλώς ως φιλότουρκο, δεν σημαίνει τίποτε για τους λοιπούς συμμάχους. Το εκλαμβάνουν όπως ακριβώς θα εξελάμβαναν μια καταγγελία του τύπου είναι «φιλο-ιταλός» ή είναι «φιλο-πορτογάλος». Δεν αναφέρουμε την έννοια «φιλο-αμερικανός» διότι «φιλο-αμερικανοί» θεωρούνται όλοι!
Αυτό δηλαδή στο οποίο πρέπει να εστιάζουμε την κριτική μας είναι η ζημία την οποία επιφέρει στο ΝΑΤΟ μια στάσις σαν αυτήν του Γιενς Στόλτενμπεργκ. Και μάλιστα να το προβάλλουμε αυτό κυρίως προς τους Αμερικανούς. Διότι αυτοί είναι που εν τέλει ασκούν την διοίκηση του ΝΑΤΟ. Από την «τριανδρία» της ΝΑΤΟϊκής ηγεσίας θεσμικώς οι δύο (Γενικός Γραμματεύς και Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής) είναι Ευρωπαίοι και μόνον ο Ανώτατος Διοικητής Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης (SACEUR) είναι Αμερικανός. Αυτός όμως είναι ο πραγματικός αρχηγός της Συμμαχίας. Αυτό είναι που πρέπει να πεισθεί ότι ο γενικός γραμματεύς λειτουργεί εις βάρος των πραγματικών συμφερόντων του ΝΑΤΟ για να μεριμνήσει για την απομάκρυνσή του. Θα το μεθοδεύσει βεβαίως εξωθεσμικά. Διότι μόνον έτσι δρομολογούνται οι ουσιαστικές αποφάσεις στους πολυεθνικούς οργανισμούς.
Με τα δεδομένα αυτά, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς για ποιον λόγο παραμένουμε μέλη του ΝΑΤΟ; Τι μας προσφέρει αφού εν τέλει δεν εγγυάται τα σύνορα και την κυριαρχία μας, παρά μόνον από μία πλευρά από την οποία δεν υφίσταται απειλή!
Για να απαντήσουμε θα πρέπει να ανατρέξουμε στα βασικά. Μπορεί να θεωρούμε το ΝΑΤΟ «Συμμαχία», αλλά ο τίτλος του το προσδιορίζει ως «Σύμφωνο» (North Atlantic Treaty Organization). Πρόκειται για έναν οργανισμό πολιτικό με πολύ σημαντικό στρατιωτικό πυρήνα. Και ως πολιτικός οργανισμός έχει μετεξελιχθεί στον βασικό πυλώνα των δομών αμύνης και ασφαλείας του δυτικού κόσμου. Η Ελλάς δεν έχει πολυτέλεια να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτόν. Θα οδηγηθεί σε απομονωτισμό. Απλώς πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί επ' ωφελεία της τους κανόνες του ΝΑΤΟ. Όπως είναι και όχι όπως τους φαντάζεται.
Και ας μην τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι μπορεί ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωσις να αποκτήσει σοβαρό αμυντικό βραχίονα, ανεξάρτητο από το ΝΑΤΟ. Το πολύ που μπορεί να γίνει είναι η λεγομένη «δομημένη συνεργασία» (PESCO) η οποία θα μας επιβάλει κανόνες στις διαδικασίες εξοπλισμών. Κανόνες που δεν είναι βέβαιον αν θα υπηρετούν τα συμφέροντα της βιομηχανίας μας. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο ζήτημα που εκφεύγει της παρούσης.
*(Από τη ΕΣΤΙΑ)