Ο τωρινός πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Εμανουέλ Μακρόν, επιχειρηματολογεί, ήδη, από τον πρώτο χρόνο της θητείας του, υπέρ της ανάγκης να προταχθεί η ευρωπαϊκή κυριαρχία έναντι της εθνικής.
Ο φιλελληνισμός του 19ου αιώνα, που έδωσε πνοή και ώθηση στον αγώνα των επαναστατών του ’21, βρίσκει ανταπόκριση και στη σύγχρονη εποχή, καθώς οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αφυπνίζονται από τον λήθαργο της ευμάρειας και του εφησυχασμού και αρχίζουν να αντιλαμβάνονται και να συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότερο, τους κινδύνους που διατρέχουν οι πνευματικές και φιλοσοφικές αρχές με τις οποίες έχουν γαλουχηθεί, από τις αναθεωρητικές και ριζοσπαστικές ισλαμικές δυνάμεις που τους περιβάλλουν – αν δεν βρίσκονται ήδη μέσα στο σπίτι τους...
Υπ΄αυτή την έννοια και παρά τις παλινωδίες, τα παιχνίδια συμφερόντων και τα ήξεις –αφήξεις του παρελθόντος, την Γαλλία μπορούμε, πράγματι, να τη θεωρήσουμε μια «δύναμη του καλού», έναν γνήσιο πολιτικό και στρατιωτικό σύμμαχο – χωρίς τούτο να σημαίνει ότι θα χυθεί γαλλικό αίμα σε ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύρραξη- που πασχίζει, εν μέσω της βαριάς σκιάς που ρίχνει πάνω μας η άτεγκτη και εν πολλοίς, οικονομίστικη πολιτική των Τευτόνων να σηκώσει από μόνη της το βάρος της προώθησης της πανευρωπαϊκής «ομογενοποίησης», όταν οι υπόλοιπες, κυρίως όμως, Γερμανία και Ιταλία εξακολουθούν να παίζουν θέατρο σκιών με την Άγκυρα.
Είναι όντως σαφές το μήνυμα που έστειλαν στην Τουρκία οι ηγέτες οι οποίοι μετείχαν στην Ευρωμεσογειακή Διάσκεψη «MED7», από το Αζαξιό της Κορσικής, την περασμένη Πέμπτη, στο οποίο εκφράζουν ρητά την πλήρη στήριξη και αλληλεγγύη στην Ελλάδα και την Κύπρο έναντι της επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας.
Ο δε κ. Μακρόν, με την ανακήρυξη της Pax Mediterrane, αναλαμβάνει να στήσει ο ίδιος το περίγραμμα των πολιτικών που θα πρέπει –κατά τον ίδιο- να διακονεί η ΕΕ, μη εξαιρουμένης της υποχρέωσης των χωρών-μελών να συνεργαστούν ουσιαστικά ώστε να προκύψει ενιαίος στρατός που θα υπερασπίζεται τα σύνορα και τα συμφέροντα της Ένωσης.
Είναι χαρακτηριστικό της αποφασιστικότητάς του, η αποστροφή του λόγου του για το ότι «δεν είμαστε αφελείς», αναφερόμενος στον ρόλο της Τουρκίας, αλλά της Ρωσίας στην Μεσόγειο, την οποία οι Γάλλοι θεωρούν φυσικό στρατηγικό προγεφύρωμά τους.
«Το ηγεμονικό παιχνίδι των ιστορικών δυνάμεων που επιδιώκουν να αποσταθεροποιήσουν όλη την περιοχή και ο ρόλος της Ρωσίας, όπως και της Τουρκίας, μας ανησυχούν», ήταν τα ακριβή λόγια του.
Η ιταλική παράμετρος, τώρα, δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη, καθώς η τακτικές διπλωματικές προσεγγίσεις της Ρώμης με την Άγκυρα, δεν επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία για μια σημαντική και ουσιαστική παρέμβαση της Ιταλίας προς δικό μας όφελος. Σε κάθε περίπτωση, και για τους δικούς τους λόγους, οι εντεύθεν του Ιουνίου γείτονές μας δέχτηκαν να δείξουν κάποιο «πρόσωπο» στην όλη αυτή ιστορία με την Τουρκία, ωστόσο, αξίζει τον κόπο να προσέξει κανείς την “κομψή” ρητορική που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός της Ιταλίας στις δηλώσεις του: «Οι εντάσεις στην περιοχή» της Ανατολικής Μεσογείου μας αφορούν όλους. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις αμβλύνουμε», τόνισε ο κ. Κόντε, επισημαίνοντας ότι η Ιταλία θέλει να υπάρξουν θετικές πρωτοβουλίες για να προωθηθεί ο διάλογος.
Σαν επίλογος
Πόσο αποτελεσματική μπορεί να αποβεί η Pax Meditteranea του κ. Μακρόν ώστε να πειθαναγκάσει το τουρκικό «θηρίο» να επιστρέψει στο κλουβί του, κανείς δεν το γνωρίζει.
Η οικοδόμηση συμμαχιών σε τοπικό και υπερτοπικό επίπεδο πρέπει να είναι η κύρια επιδίωξη χωρών όπως η δική μας, που βρίσκονται - φαινομενικά πιο αδύναμες από τους εχθρούς τους – σε θανάσιμο κίνδυνο. Παράλληλα, η όποια συμμαχία συνάπτεται, δεν πρέπει επουδενί να λειτουργεί ως εφησυχασμός, του τύπου ότι το εκάστοτε «ξανθό γένος» θα είναι εκείνο που θα μας σώσει.
Μόνοι μας θα σώσουμε τους εαυτούς και την χώρα μας, με λίγη βοήθεια από τους φίλους μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Και άλλοτε, στο ιστορικό παρελθόν, η Γαλλία υπήρξε «σύμμαχός» μας, στους μεγάλους παγκόσμιους πολέμους, αλλά όταν τα πράγματα ήρθαν έτσι και χρειάστηκε να επιλέξει ανάμεσα στον «σύμμαχο» και τα απτά συμφέροντά της, την… έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και βοήθησε τον αλλοτινό εχθρό της σε βάρος μας.