Αυτό αφορά στην εσωτερική οργάνωσή της. Σε ό,τι αφορά στον εξωτερικό περίγυρο που κινείται, χρειάζεται να έχει πρόσβαση στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων, όπερ μπορεί να της εξασφαλίσει, αν μη τι άλλο, «αντικειμενικούς» διαιτητές, που δεν θα σφυρίζουν συνέχεια σε βάρος της. Όταν μάθεις να αμύνεσαι μόνο και συμβιβάζεσαι με το να χάνεις διαρκώς, αναπτύσσεις σύνδρομο ηττοπάθειας και μεμψιμοιρίας.
Η Hellas FC δεν διαθέτει σχεδόν τίποτε από αυτά ή, τουλάχιστον, δεν τα διαθέτει σε επάρκεια ώστε να προσδοκά ότι θα εξασφαλίζει τα έννομα συμφέροντά της. Υπ’ αυτή την έννοια, έχει βολευτεί να μεμψιμοιρεί, πλέοντας σε προσήνεμες θάλασσες ηττοπάθειας…
Σημειολογικά και μόνο, η στάση του σώματος της Προέδρου της Δημοκρατίας κατά τη συνάντησή της με τον γγ του ΝΑΤΟ, στο προεδρικό μέγαρο, αποκαλύπτει τη φουλ διπλωματική άμυνα που παίζει, συνήθως, η Ελλάδα. Με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος της, δείγμα αναποφασιστικότητας και επιφύλαξης και κουλουριασμένη, τρόπον τινά, στο κάθισμά της, απευθυνόταν στον Νορβηγό φιλοξενούμενό της δίχως να τον κοιτά στα μάτια.
Για να το πούμε «έξω από τα δόντια», όλες οι κυβερνήσεις, πρώην, νυν και επόμενες, αποδέχονται και υπομένουν ασμένως και δίχως απάντηση, κάθε μορφής διπλωματική ταπείνωση αρκεί αυτή να εξασφαλίζει βραχυπρόθεσμα μικροπολιτικά και μικροοικονομικά οφέλη στο εσωτερικό.
Το ομφαλοσκοπείν έχει αναγορευτεί σε εθνική στρατηγική και άσε τους γειτόνους μας, να προκαλούν, να διεκδικούν και να καταφέρνουν, ενίοτε, καίρια πλήγματα σε βάρος της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας μας.
Έχετε ποτέ ακούσει Έλληνα πολιτικό να εγκαλεί επισήμως την Ευρωπαϊκή Ένωση για το γεγονός ότι καταδέχεται να συνομιλεί με χώρα που δεν αναγνωρίζει κράτος-μέλος της; Σε ποια μήκη και πλάτη του πλανήτη συμβαίνει κάτι το ανάλογο και δεν έχει ξεσπάσει σάλος και κουρνιαχτός;
Διότι, κατά τα φαινόμενα, η εν λόγω χώρα μοιάζει να είναι το πραγματικό μέλος της ΕΕ και όχι εμείς και η Κύπρος, αφού η συντριπτική πλεοψηφία των εταίρων (ακόμη και κάτι Βαλτικές, κάτι Μάλτες κλπ) κόπτονται από… ψυχής για τα συμφέροντά της, όταν για εμάς επιφυλάσσουν αρνήσεις, επικρίσεις και ψυχρότητα.
Δεν μπορούν να φταίνε πάντα οι άλλοι. Κάτι (θεό)στραβο θα πρέπει να έχουμε κάνει και εμείς για να είμαστε μονίμως σε θέση άμυνας, παίζοντας από θέση αδυναμίας, «εκτός έδρας»!