Οι κυβερνήσεις μας διαχρονικώς θεωρούν τέτοια υπηρεσιακά όργανα «ενοχλητικά». Οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων απεχθάνονται τις δεσμεύσεις που δημιουργεί η ύπαρξις τέτοιων οργάνων. Έχουν την ψευδαίσθηση ότι «τα ξέρουν όλα». Γιατί να θέλουν συμβούλια και μηχανισμούς που θα αποκαλύψουν την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή ουδέν γνωρίζουν. Τουλάχιστον επαρκώς, ώστε να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που δημιουργούνται στο διεθνές περιβάλλον και πολύ περισσότερο στην αμέσως επηρεάζουσα την χώρα μας περιοχή.
Έτσι αφήνουμε τον χρόνο να περνά και ξυπνάμε μόνον όταν η Τουρκία έχει αναλάβει δράση την οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Αφαιρέσαμε από την Πολιτική Εθνικής Αμύνης το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου, προκειμένου να μην ενοχλούμεθα όταν τουρκικά πλοία και αεροπλάνα παραβιάζουν την ΑΟΖ της, τα χωρικά της ύδατα, την κυριαρχία της. Πρέπει να τα δούμε στα έξι μίλια για να ανησυχήσουμε.
Καταλήγουμε έτσι να συρόμεθα από τις εξελίξεις. Σε ό,τι κάνουν οι Τούρκοι απλώς αντιδρούμε και κατά τεκμήριον χαλαρά. Μόλις δε προβούν σε κάποια τακτική αναδίπλωση, αναστενάζουμε με ανακούφιση εθελοτυφλώντας ότι η κρίσις αποκλιμακώθηκε.
Κατάπληξις
Έτσι η τελευταία έξοδος του «Ορούτς Ρεΐς» και των άλλων τουρκικών πλοίων προεκάλεσε σε ορισμένους κατάπληξη. Και όμως, ο Αρχηγός Στόλου Παναγιώτης Λυμπέρης το είχε επισημάνει. Στον μήνυμά του προς τα πληρώματα που επέστρεφαν είχε συστήσει να μελετήσουν τα ημερολόγια των πλοίων τους της περιόδου Αυγούστου – Σεπτεμβρίου διότι πολύ σύντομα θα χρειασθούν την γνώση που απεκόμμισαν αντιμετωπίζοντας την προηγουμένη φάση της ελληνο-τουρκικής κρίσεως.
Δυστυχώς ο ναύαρχος Λυμπέρης έχει αρμοδιότητα να απευθυνθεί μόνον στον Στόλο. Ούτε στην πολιτική ηγεσία, ούτε στην Κυβέρνηση. Έτσι δεν μπορεί να επισημάνει κανείς στους υπουργούς μας, ότι κάποιος «τους τα είχε πει». Έτσι αποφεύγουν την κακοτοπιά προσποιούμενοι ότι «δεν εγνώριζαν». Κατά τα λοιπά όμως «τα ξέρουν όλα».
Μετά λοιπόν την αρχική έκπληξη επανήλθαμε στα ίδια. Οι Τούρκοι κινούνται και εμείς αντιδρούμε. Συρόμεθα δηλαδή από αυτούς. Και μάλιστα κατά τρόπο τυποποιημένο και απολύτως προβλέψιμο. Είναι η συνταγή της αποτυχίας.
Και όμως αυτοί που είναι απολύτως προβλέψιμοι είναι οι Τούρκοι. Θα μπορούσαμε ως εκ τούτου να περιμένουμε τις κινήσεις τους έχοντας εκ των προτέρων σχεδιάσει και προετοιμάσει απαντήσεις που θα προκαλέσουν σε αυτούς κατάπληξη και αποδιοργάνωση.
Και δεν εννοούμε να βυθίσουμε το «Ορούτς Ρεΐς» ή κάποιο άλλο πλοίο. Σε όσους απερισκέπτως προτείνουν τέτοιες ενέργειες θα θέσουμε το απλό ερώτημα «και μετά;». Έχουμε προβλέψει όλες τις πιθανές αντιδράσεις των Τούρκων; Έχουμε προετοιμάσει τις κατάλληλες απαντήσεις; Έχουμε (και εννοούμε η Κυβέρνησις) την αποφασιστικότητα να κινηθούμε αμέσως; Ή θα ευρεθούμε σε χειρότερη θέση χάνοντας κατ’ εξακολούθησιν την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Δυνατότητες
Να μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία έχει απλωθεί από τον Καύκασο μέχρι το Ιράκ και την Λιβύη. Και οι δικές της αντοχές είναι συγκεκριμένες. Αλλά απέναντι στην Ελλάδα βαδίζει «εκ του ασφαλούς». Γνωρίζουν τι θα πράξουμε και είναι προετοιμασμένοι για αυτό. Είναι όμως πάρα πολύ εύκολο να ξεφύγουμε από αυτήν την πεπατημένη.
Αρχής γενομένης με χαμηλές πτήσεις των μαχητικών και «σπάσιμο» του φράγματος του ήχου πάνω από τα καράβια τους. Θα μπορούσε ακόμη να γίνει μια άσκησις τύπου «Πυρπολητής» (καταλήψεως μικρονήσου) στην συναισθηματικά φορτισμένη περιοχή των Ιμίων. Ακόμη και στον Έβρο θα μπορούσαμε να τους δημιουργήσουμε ανασφάλειες. Ας κάνουμε μιαν άσκηση, ή μιαν απλή πορεία περνώντας στρατιωτική δύναμη μέσα από το δάσος των Καστανιών. Το τουρκικό έδαφος στην δυτική όχθη του Έβρου δίπλα στον περιφραγμένο θύλακο του Κάραγατς.
Αυτές οι ιδέες βεβαίως απαιτούν σχεδιασμό και προετοιμασία. Μπορεί να υπάρχει πληθώρα άλλων, πολύ πιο ενδεδειγμένων. Αν υπήρχε Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και μηχανισμός διαχειρίσεως κρίσεων, θα μπορούσε να τις είχε εισηγηθεί και να τις είχε προετοιμάσει.
Το μόνο που δεν θα συνιστούσαμε, είναι μια ενέργεια που απαιτεί πολιτικοστρατιωτικό συντονισμό, που μοιραίως περιλαμβάνει και έλεγχο των όσων λέγονται και γράφονται δημοσίως. Για μυστικότητα δε, ούτε λόγος να γίνεται…
*(Από την ΕΣΤΙΑ)