Θα μπορούσε, ελλείψει κοινά παραδεκτού Διεθνούς Δικαίου της θάλασσας, ο Ελληνας υπουργός να μιλάει τη γλώσσα της Ιστορίας, που είναι αναγκαστή κατά πάντων. Το αποφεύγει τόσο επιμελημένα, ώστε δίνει την εντύπωση ότι, για να του δοθεί το χαρτοφυλάκιο των Εξωτερικών, βεβαίωσε (μάλλον μεθ’ όρκου) την απόλυτη αποφυγή επίκλησης της Ιστορίας.
Μια δικαιολογία θα μπορούσε ίσως να υπάρξει: Οτι κάθε επίκληση ιστορικών δεδομένων θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου: Στο εσωτερικό του Ελλαδιστάν, αποκαλύπτοντας επιφανείς Εφιάλτες να έχουν στερεωθεί στις συνειδήσεις σαν ινδάλματα, στο δε ευρωπαϊκό επίπεδο την ατιμία και τη δολιότητα να ταυτίζονται με την «πεφωτισμένη» πολιτική που γέννησε ο Διαφωτισμός. Είναι πάντως θανατηφόρο να παρακάμπτεται η Ιστορία προκλητικά για χάρη επικαιρικών σκοπιμοτήτων, «δίχως αιδώ ή λύπην».
Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με οδυνηρότατο τίμημα εμφύλιου σπαραγμού, η Ελλάδα τάχθηκε με τους Αγγλογάλλους, που τελικά ήταν οι νικητές, οι Τούρκοι με τους Γερμανούς που ήταν οι νικημένοι. Η Ελλάδα έχασε τη Μικρασία, τον Πόντο, την Ανατολική Ρωμυλία, πανάρχαιες κοιτίδες του πολιτισμού της, λάφυρα της οθωμανικής βαρβαρικής απληστίας. Ακόμα πιο προκλητικός ο αμοραλισμός της Δύσης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: Χαμένη για την Ελλάδα η Κύπρος, Ιμβρος, Τένεδος, Βόρεια Ηπειρος, καλομαθημένο παιδί της Δύσης η Τουρκία, κατάφωρη προτίμηση των Δυτικών.
Ισως να ενεργεί με ρεαλισμό σήμερα ο υπουργός των Εξωτερικών παρακάμπτοντας την Ιστορία. Διακόσια χρόνια «αυτοδιοίκητου» κρατικού βίου μάλλον συνηγορούν με τη σολωμική απαισιοδοξία: «σαν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά». Πάντως, όσο ξεπεσμένοι (αμελητέοι) κι αν είμαστε («στις πανελλήνιες, με γνώσεις τρίτης γυμνασίου παίρνεις τη φοιτητική ιδιότητα!» – «Κ» 28.8.2020) η κατάτμηση του «εθνικού» μας κράτους των Ελληνωνύμων, για να δοθούν μπουναμάδες σε γειτόνους μας, είναι μόνιμη απειλή, δηλαδή αδιάκοπη αγωνία πολέμου.
Την απειλή τη ζουν ως αγωνία οι λίγοι Καστελλοριζιοί, όσοι κάτοικοι απομένουν στη Λήμνα, η ελληνική μειονότητα στο θρασύτατο τουρκικό βιλαέτι της Δυτικής Θράκης. Οι υπόλοιποι Ελληνώνυμοι συνεχίζουμε να ηδονιζόμαστε με το «σασπένς» του εθνικού μας τζόγου: Πώς «την έφερε» στον Μητσοτάκη ο Τσίπρας, με ποιο τέχνασμα εξουδετέρωσε την πονηριά του Τσίπρα ο Μητσοτάκης!
Αν θέλαμε να επιβιώσουμε ιστορικά ως συλλογικότητα, θα ήταν, και πάλι σήμερα, διαφορετικά τα αντανακλαστικά μας: Θα είχε άλλη στελέχωση το υπουργείο Εξωτερικών. Θα είχαν κληθεί τουλάχιστον δύο «κλάσεις» εφέδρων σε επιστράτευση. Θα είχαν κοπεί στο μισό, για δύο μήνες, οι αμοιβές κρατικών λειτουργών που υπερβαίνουν τα 1.000 ευρώ, για να αγοραστούν πολεμικά αεροσκάφη. Απλοϊκά «σημεία».
Οσο την άμυνα της πάτριας γης και θάλασσας την εκλιπαρούμε από διεθνείς προσχηματικούς οργανισμούς και αποδεδειγμένης αναξιοπιστίας κυβερνήσεις, σε κάποια ελληνικά νησιά, λογικότατα, οι κάτοικοι βουβοί θα ετοιμάζουν μπογαλάκια. Ο εφιάλτης της Αμμοχώστου, της Κερύνειας, της Μόρφου, της μισής Λευκωσίας, είναι εμπειρία νωπή. Και τα κανάλια, όλα, καθρέφτης της δικής μας κρατικής ολιγόνοιας και μωροφιλόδοξης ευπιστίας.
Βλασταίνει από νωπές εμπειρίες ο πανικός. Ολοι έχουμε ακόμα στα μάτια μας την εικόνα του στρουμπουλής καλοκαγαθίας παραχωρητή του ονόματος «Μακεδονία» σε φυλετικά ρετάλια εισβολέων – πώς θρηνολογούσε τότε η αντιπολίτευση για την ιστορική βλασφημία, και πώς την αποσιώπησε όταν έγινε κυβέρνηση!
«Επεισόδιο» στις θάλασσές μας θα σημαίνει: να επαναληφθεί «εν σμικρώ» ό,τι προηγήθηκε στη Μικρασία, στον Πόντο, στην Ανατολική Θράκη, στην Ιμβρο, στην Τένεδο, στη Βόρεια Κύπρο. Σε κάθε μια από τις περιπτώσεις αυτές, κάποιοι ελληνώνυμοι, απολύτως σίγουροι για την κατοχυρωμένη αμνήστευσή τους, αντάλλαξαν την ολιγοήμερη διεθνή υπουργική προβολή τους με το ανεξίτηλο στίγμα της ατιμίας. Ανταλλαγή άνετη, χωρίς ενδοιασμούς και τύψεις, όπως παντού σήμερα στις «προοδευτικές» (συνεπούς μηδενισμού και αμοραλισμού) κοινωνίες.
Εξάλλου, τα σύνορα σήμερα τα προσδιορίζουν οι Αγορές, όχι η κοινωνική Ιστορία. Τα εδάφη «παραχωρούνται» όπως ξεπουλιούνται και οι κοινωνικές δομές του κράτους στο ρουσφέτι ή τα δημόσια αξιώματα σε πλειοδότες «ενίσχυσης» των κομμάτων. Μην ξεχνάμε: ο πρωθυπουργός κομματάρχης διορίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρόεδρο της Βουλής, του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου, τις ηγεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων.
«Για Καστελλόριζα να μιλούμε τώρα!..».
*(Από την Καθημερινή)