και άριστα έπραξε ο κ. Δένδιας που έθεσε το θέμα στο Politico, με ένταση. Μόνον που από τη στιγμή της προσχωρήσεώς τους στην Ε.Ε., η Ελλάς και η Κύπρος έπαυσαν να είναι κράτη ανεξάρτητα, με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως, και σταδιακώς αποσυντίθενται στο πλαίσιο μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης. Αγνωστο πόσο συνειδητή ήταν αυτή η επιλογή.
Ελέγχεται η κ. Μέρκελ ότι προτάσσει τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας της αλλά και άλλων κρατών, αντί να προωθήσει μία πολιτική «δικαίου» και «αρχών», από την παραβίαση των οποίων πλήττονται η Κύπρος και η Ελλάς. Ισχύει και αυτό, αλλά εν μέρει. Η μείζων διαφορά, ωστόσο, αφορά την ευρωπαϊκή και την ελληνική στρατηγική αντίληψη περί του ρόλου της Τουρκίας.
Δεν θέλει επ’ ουδενί η Γερμανία την αποξένωση της Αγκυρας. Οχι μόνον λόγω του προσφυγικού –ανάχωμα του οποίου είναι εκ των πραγμάτων η Τουρκία– αλλά διότι μία αναδυόμενη αυτοκρατορία νέου τύπου, που είναι η Ε.Ε., δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει ως μεσαιωνικός πύργος περίκλειστος, υπό διαρκή πολιορκία. Ενα ελεγχόμενο άνοιγμα παρέχει η Τουρκία στην Ε.Ε. και αυτό είναι το συζητούμενο αυτές τις μέρες.
Εις τη μακράν ευρωπαϊκή πορεία της, έχει βεβαίως εκχωρήσει η Ελλάς κυριαρχικά της δικαιώματα στην Ενωση. Το έπραξε ασμένως. Τώρα καλείται να ενεργήσει ανάλογα –εν μέρει– έναντι της Τουρκίας. Δίλημμα δυσεπίλυτο για την κυβέρνηση των Αθηνών.
*(Από την Καθημερινή)