Η μείζων διαφορά είναι ότι η Ελλάς ενεργεί ως εθνικό κράτος, που προασπίζεται την κυριαρχία της, ενώ η Τουρκία έχει αρχίσει να προωθεί μια «αυτοκρατορική πολιτική» περιφερειακής διαστάσεως. Κάτι ανάλογο θα πρέπει να εννοούσε ο κ. Δένδιας, όταν είχε επισημάνει ότι «η Τουρκία του 2016 –οπότε διεκόπησαν οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες– δεν είναι η σημερινή Τουρκία».
Κάποιοι αποδίδουν τη στροφή της τουρκικής πολιτικής στη «μεγαλομανία» του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και εκ παραλλήλου ευελπιστούν πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει ανεκτό από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Απλώς δεν εννοούν ότι οι τυχοδιωκτικές επεμβάσεις της Δύσεως στο υπογάστριο της Τουρκίας για τη «μετάγγιση της δημοκρατίας» στην περιοχή και οι περιστασιακές συμμαχίες με τους Κούρδους δημιούργησαν τις προϋποθέσεις παρεμβάσεως και διευρύνσεως των επιδιώξεων της Αγκυρας και με στρατιωτικά μέσα. Η πολιτική της «Γαλάζιας Πατρίδας», που θίγει άμεσα τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας μας, ακολούθησε. Αλλά και αυτός ο διακτινισμός της τουρκικής πολιτικής, που επεκτείνεται στην Ανατολική Μεσόγειο και φθάνει έως τη Λιβύη, διαμορφώθηκε από έναν κεμαλιστή και όχι από τον πρόεδρο Ερντογάν.
Αυτά όχι βεβαίως προς «δικαιολόγηση» της πολιτικής του κ. Ερντογάν. Ούτε προς «ενημέρωση» των αρμοδίων παραγόντων, που άριστα τα γνωρίζουν και ακόμη περισσότερα. Αλλά προς κατανόηση ευρύτερη των δυσχερειών ενώπιον των οποίων ευρισκόμεθα. Ιδιαίτερα αφού η υπό εκκόλαψη «αυτοκρατορία» εις την οποία ανήκουμε, η Ε.Ε., συνδιαλέγεται επί ίσοις όροις με την εκ νέου αναδυόμενη «αυτοκρατορία» της Τουρκίας. Ανέβηκε ο τζόγος επικίνδυνα.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")