Και τώρα θα πείτε ξεμπερδέψαμε με τους «λάτρεις» των ελληνικών προϊόντων και όλα βαίνουν καλώς; Πού τέτοια τύχη!
Η Ελλάδα είναι ως γνωστό μια χώρα όπου η πατροπαράδοτη φιλοξενία λαού και κυβερνήσεων, εμπλουτίζεται και από βαθιά εσωτερική ανάγκη να χαρίζει στους ξένους το περίσσεμα του πλούτου της, κατά το πως επιτάσσει η χριστιανική πίστη, «ο έχων δύο …ιχθύες μεταδότω τω μη έχοντι!»
Κάποτε λέγαμε ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Αμ δε! Το Αιγαίο και το Ιόνιο και εν γένει οι ελληνικές θάλασσες ανήκουν στους Ιταλούς, τους Τούρκους και Κύριος οίδε σε ποιόν ακόμα. Πρέπει να είμαστε το μόνο κράτος στον πλανήτη όπου ο θαλάσσιος εθνικός πλούτος μας έχει καταντήσει ελεύθερη ζώνη εμπορίου. Αλλά εδώ, είμαστε και οι μόνοι- ανάδελφοι- επί Γης, που δεν τολμάμε να επεκτείνουμε την αιγιαλίτιδα ζώνη μας στα 12 ναυτικά μίλλια, επειδή από τη μια μας απειλεί ο Τούρκος και από την άλλη δεν μας αφήνουν (;) οι σύμμαχοι.
Στη Συμφωνία περί καθορισμού των θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας-Ιταλίας, τον Ιούνιο του 2020, αλλά και στο Νόμο που ψήφισε πρόσφατα η Βουλή, κατοχυρώθηκε η δυνατότητα αλιευτικών σκαφών χωρών-μελών της Ε.Ε, να σουλατσάρουν στη θαλάσσια ζώνη των χωρικών υδάτων μας που εκτείνεται από 6 -12 ναυτικά μίλια από τις ακτογραμμές μας. Που σημαίνει πως μπάτε αλιευτικά αλίευτε και αλιευτικά μη δώσετε, σε θαλάσσιο χώρο στον οποίο ασκούμε, υποτίθεται, απόλυτη εθνική κυριαρχία!
Ανατρέχουμε στα επίσημα έγγραφα και κανόνες και παρατηρούμε ότι η διεθνής σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS) που εγκρίθηκε το 1982 και έχει υπογράψει και επικυρώσει η Ελλάδα, απαγορεύει την πλεύση ξένων πλοίων εντός των χωρικών υδάτων άλλου κράτους για σκοπούς αλιείας, καθώς δεν τη θεωρεί «αβλαβή» διέλευση…
Εμείς όμως, οι κήνσορες του Διεθνούς Δικαίου που το επικαλούμαστε μονότονα από το βράδυ ως το πρωΐ, έχουμε καταντήσει ο περίγελως της Μεσογείου.
Δεν θα έπρεπε, ωστόσο, κάποιος κυβερνητικός, από εκείνους που πρόταξαν ηρωϊκά τα στήθη τους για να επεκταθεί η αιγιαλίτιδα ζώνη μέχρι το Ταίναρο - καθότι για όλες τις υπόλοιπες περιοχές διατηρούμε, ως γνωστό, το γνωστό και μη εξαιρετέο «αναφαίρετο δικαίωμα», λες και ζούμε στο 1832 όταν τα σύνορά μας φθάνανε μέχρι την Λαμία και αν θέλαμε ας κάναμε αλλιώς– να εξηγήσει στους ελεύθερους πολιορκημένους -λόγω πανδημίας, μη πάει αλλού ο νους σας- γιατί ανέχεται η Ελλάς να γίνεται σουρωτήρι των ξένων ψαράδων το Ιόνιο και κατά πόσο αυτή η πρακτική περιορίζει την εθνική κυριαρχία μας, σε έναν ακόμη τομέα;