Οι δραστηριότητες του διαχωρισμού και της αξιοποιήσεως των ουσιών αυτών μπορεί να είναι καταστροφικές για το περιβάλλον αν δεν ληφθούν ιδιαίτερα δαπανηρά μέτρα. Ειδικότερα, αυτός ο διαχωρισμός προϋποθέτει τη χρήση χημικών ουσιών που δημιουργούν μέχρι και ραδιενεργά απόβλητα.
Με σχεδόν μονοπωλιακό παραγωγό σπάνιων γαιών την Κίνα –τον μεγαλύτερο ρυπαντή της υφηλίου–, που αγνοώντας τις επιπτώσεις κυριαρχεί στη σχετική αγορά, έχουμε την παράδοξη αντίφαση ανάμεσα στη χρήση των σπάνιων γαιών στις ΑΠΕ και στις ρυπογόνους μεθόδους παραγωγής τους. Επιπλέον, η ηλεκτρική ενέργεια για τη φόρτιση αυτών των μπαταριών παράγεται, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της, από την καύση ορυκτών καυσίμων για να κινήσει αυτοκίνητα πολύ ακριβότερα από τα συμβατικά και με μια αυτονομία 300 χλμ., μετά τα οποία χρειάζονται 8 ώρες φόρτιση και βάλε.
Εν όψει των ως άνω περιορισμών και απειλών (για την προμήθεια πρώτων υλών) εντύπωση προκαλεί λοιπόν η σπουδή της Ε. Επιτροπής και πολλών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής, να προωθήσουν πάση θυσία, και μάλιστα με πλούσιες επιδοτήσεις, κάθε είδους ηλεκτρικά αυτοκίνητα - χωρίς να υπάρχει ουδεμία βεβαιότητα για βιώσιμη ανάπτυξη της αυτοκινητοβιομηχανίας, ενώ ήδη σε πολλές περιπτώσεις παρατηρείται έλλειψη πρώτων υλών με στοκάρισμα αποθεμάτων και ανατιμήσεις σε ημερήσια βάση.
Μάλλον «χωρίς τον ξενοδόχο» κινείται η ηλεκτροκίνηση υπό το έωλο επιχείρημα ότι με αυτόν τον τρόπο προστατεύεται το περιβάλλον και συμβάλλει δήθεν στη μείωση των ρύπων. Αλλά για ποιο περιβάλλον μιλάμε; Το ακριβό της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής ή το φθηνό (και άρα αμελητέο) της Αφρικής, της Νότιας Αμερικής και της Ασίας;