με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να στέκεται σαν αμήχανο μαθητούδι που το έβαλε τιμωρία ο δάσκαλος; Ή τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που έκανε πως δεν έβλεπε τί συνέβαινε και είχε στρογγυλοκαθήσει εκ δεξιών του "πατρός" -ποιος ξέρει τί ενδότερα παιχνιδάκια εξουσίας παίζονταν εκείνη την ώρα στο «προεδρικό» του Ταγίπ.
Με την κα φον ντερ Λάιεν, την ευνοούμενη της σιδηράς γερμανίδας καγκελαρίου, να φέρεται να μην αποκάλεσε ποτέ με το όνομά του τον άλλοτε πρωθυπουργό του Βελγίου στη διάρκεια της συνάντησης, σε μια σαφή ένδειξη του σχίσματος που σοβεί ανάμεσα στα δύο κορυφαία θεσμικά όργανα της ενωμένης Ευρώπης.
Αυτή την Ευρώπη λοιπόν εννοούμε, που δεν μπορεί ούτε καν συμμαζέψει τις φιλοδοξίες των κορυφαίων στελεχών της ότι θα της εμπιστευτούμε να συνομιλήσει με τους Τούρκους για τα δικά μας συμφέροντα; Ή μήπως την Ευρώπη όπου η προτεστάντικη ατμομηχανή της, η Γερμανία, από τη μια, αψηφά όσους αντιτίθενται στην κατασκευή του ρωσικού αγωγού Nord Stream2, αφού πρέπει να εξυπηρετήσει τα καλά και συμφέροντα του έθνους και από την άλλη κάνει τάχα πως δεν ανέχεται τα ρώσικα παιχνίδια πολέμου στο Ντονμπάς, στην ανατολική Ουκρανία.
Εν τω μέσω αυτού του τοξικού περιβάλλοντος και καθώς η αντίπερα όχθη εξακολουθεί να μας φανερώνει το πόσο αφιλόξενες είναι οι «ακτές» της, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας υποχρεώνεται, κύριος οίδε ποίων ...ρήμασι πειθόμενος, να συναντήσει τον Ταγίπ Ερντογάν και αμέσως μετά τον ομόλογό Μεβλούτ Τσαβούσογλου.
Με ποια ατζέντα άραγε; Κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να μας ενημερώσει τί, τέλος πάντων, θα συζητηθεί στην Άγκυρα. Στην Αθήνα, όλοι μυρηκάζουν το προφανές: «Να μην τρέφουμε μεγάλες ελπίδες από τη συνάντηση». Αλλά, εάν είναι όντως έτσι, τότε γιατί μπαίνουμε στον κόπο να συναντηθούμε με τους γείτονες οι οποίοι λίγες ώρες πριν υποδεχτούν τον επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, που οι ίδιοι προσεκάλεσαν, μας έλουσαν με ένα ακόμη κύμα απειλών και απαξιωτικών χαρακτηρισμών αλα τούρκα. Με τον Ταγίπ να ναρκοθετεί άλλη μια φορά τις σχέσεις μας, λέγοντας με ιταμό τρόπο, ότι η κυβέρνησή του θα συνεχίσει να πραγματοποιεί σεισμικές έρευνες και γεωτρήσεις στις περιοχές του τουρκολιβυκού μνημονίου, ήγουν εντός (μη διακηρυγμένης και οριοθετημένης, για να μην ξεχνιόμαστε) ελληνικής ΑΟΖ. Και για να το «χοντρύνει» ακόμη περισσότερο, είπε κι απο πάνω, ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα ανοιχτά της Λιβύης, ούτε δυνατότητες για έρευνες και γεωτρήσεις και ότι γι’ αυτό μας ενοχλεί το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο!
Η μπάλα πήρε αυτή τη φορά και την Κύπρο που κατά πως φαίνεται μόλις που την έχει γλυτώσει από μια τρίτη εισβολή, σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι ο στόλος του είναι ήδη υπ΄ατμόν με προορισμό το Νησί! Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά θα χαθεί η Κύπρος, πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προτού κάποιος καρεκλοκένταυρος στις Βρυξέλες δεήσει να πείσει την Τουρκία να την αναγνωρίσει -επιτέλους!
Αν είναι να περιμένουμε από αυτή την Ευρώπη να υιοθετήσει τις ελληνοτουρκικές «διαφορές» στρουθοκαμηλίζουμε. Αφήστε που μοιάζουμε ολοένα και περισσότερο σαν εκείνους που έχουν χαθεί στην έρημο και θεωρούν ότι οι αντικατοπτρισμοί του ουρανού στην επιφάνειά της είναι γάργαρα νερά λιμνών... Μόνο που αυτό το απατηλό φαινόμενο απομακρύνεται διαρκώς όσο -φαινομενικά -το πλησιάζεις.
Κάπως έτσι πηγαίνουμε σε ένα ακόμη ραντεβού στα τυφλά, παίζοντας ένα ματς κυριολεκτικά εκτός έδρας, με «στημένη» διαιτησία. Το περίεργο είναι πως από την αρχή, η ελληνική κυβέρνηση εμφανιζόταν άκρως επιφυλακτική για την επίσκεψη Δένδια, εξαιτίας της περιρρέουσας ατμόσφαιρας στις διμερείς σχέσεις αλλά και στην διαρκώς οξυνόμενη ρητορική των γειτόνων.
Δεν αντιλέγουμε. Είναι σωστό και δέον να «κρατάς ανοικτούς τους διαύλους επικοινωνίας» και να συννενοείσαι ακόμη και με τους εχθρούς σου. Τουλάχιστον όμως αυτό να γίνεται με σαφείς όρους και, ακόμη καλύτερα, στο σωστό χρόνο. Και δεν είμαστε πεισμένοι ότι αυτά τα δύο εξυπηρετούνται με την επίσκεψη Δένδια.