Κάθε Καλοκαίρι

Οταν επί δεκαετίες, κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, η χώρα παραδίδεται στις φλόγες, σημαίνει ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι μία μοναδική, λαμπρή ιδέα –ή όπως αποφασίσει να την προσδιορίσει κάποιος– αλλά δεν είναι ακόμη κράτος. Τόσο απλά. Διότι κράτος είναι μηχανισμός που εκπονεί με βάση την προτέρα εμπειρία σχέδια αντιμετωπίσεως κρίσεων, που επαναλαμβάνονται με εφιαλτική συχνότητα. Υποστηρίζουν κάποιοι ότι δεν είναι τώρα η ώρα ασκήσεως κριτικής εις την κυβέρνηση. Και έχουν απολύτως δίκαιο. Αλλά εκ συστήματος αυτό ακριβώς συμβαίνει από την εκάστοτε αντιπολίτευση, η οποία αναδεικνύει το χάος που προκύπτει από ένα ανεξέλεγκτο φαινόμενο, προσδοκώντας κομματικά οφέλη. Ουδείς αναμάρτητος σε αυτόν τον τόπο.

Του Κώστα Ιορδανίδη*
Δευ, 9 Αυγούστου 2021 - 10:58

Ωστόσο, οι προσδοκούντες πως η κυβέρνηση έχει αγγίξει τα όρια της καταρρεύσεως ας έχουν υπόψη ότι το 2007, και διαρκούσης της προεκλογικής περιόδου, η Ελλάς φλεγόταν στην κυριολεξία από άκρη σε άκρη, αλλά εντέλει η κάλπη ανέδειξε πρωθυπουργό εκ νέου τον κ. Κώστα Καραμανλή.

Το θέμα δεν είναι συνεπώς ποιο κόμμα ασκεί την εξουσία, αλλά το γεγονός ότι οι νέοι ηγέτες μας, εδώ και χρόνια, τυρβάζουν περί τα υψηλά και μεγαλειώδη, παραμερίζοντας τα απλά και τετριμμένα, που είναι και τα ουσιώδη αλλά προϋποθέτουν σκληρή και συστηματική εργασία.

Επί δεκαετίες διατυπώνεται ευθέως ή υπό μορφήν υπαινιγμών πως πράκτορες ξένων δυνάμεων, αδίστακτοι εμπρηστές αποφασίζουν κάθε καλοκαίρι να πυρπολήσουν την Ελλάδα με στόχο την αποσταθεροποίηση της χώρας ή προσδοκώντας οικονομικά οφέλη διά της «αναπτύξεως» σε περιοχές αποτεφρωμένων δασών. Αλλά οι εμπρηστές παρέμειναν ασύλληπτοι. Τα ίδια ακούγονται και σήμερα. 

Ας μην ελεεινολογούμε όμως τη σημερινή πολιτική τάξη πραγμάτων. Μεγαλορρήμονες υπήρξαν πάντα οι πολιτικοί ηγέτες μας. «Το πρότυπο Βασίλειο της Δύσεως στην Ανατολή» φιλοδοξούσαν να οικοδομήσουν από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας μας, αλλά ακόμη αγωνιζόμεθα να αντιγράψουμε –άτεχνα και αδέξια– τα πρότυπα της Δύσεως.

Ο εκσυγχρονισμός ήταν το μέγα ζητούμενον όχι μόνον των πολιτικών ανδρών που κυβέρνησαν αυτή τη χώρα, αλλά και σε όλον τον κόσμο.

Ολως τυχαίως η διαδικασία του εκσυγχρονισμού άρχισε με διαφορά λίγων ετών στην Ιαπωνία και στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε ο αυτοκράτορας Μέιτζι από το 1868 ανέδειξαν την Ιαπωνία σε Μεγάλη Δύναμη μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίθετα, η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Χαριλάου Τρικούπη στην Ελλάδα οδήγησε στη χρεοκοπία το 1893. Ακολούθησε ο ολέθριος πόλεμος του 1897, το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε τη χώρα μας στη δίνη του φρικτού Διχασμού.

Κάποιοι εθεώρησαν ότι εντασσόμενη στο σύστημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως η Ελλάς θα επιτύγχανε τον ανεκπλήρωτο στόχο της. Επειτα από τριάντα πέντε χρόνια οικτράς διαχειρίσεως κοινοτικών πόρων δισεκατομμυρίων, η Ελλάς χρεοκόπησε το 2010 και εξακολουθεί να βιώνει τις συνέπειες έως σήμερα. Αλλά έτσι προχωρά η χώρα μας και είναι αλήθεια πως κάτι καταφέραμε σε αυτά τα χρόνια.

*(Από την Καθημερινή)

Διαβάστε ακόμα