ότι μπορεί έτσι απλά με τον διορισμό ενός ικανού επιστήμονα να λύσει ένα τόσο ακανθώδες θέμα που είναι η υπερθέρμανση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου γενικότερα. Ένα πρόβλημα που είναι το αποτέλεσμα σειράς λαθεμένων αποφάσεων και των οικοπεδοφαγικών αντιλήψεων ολόκληρων γενεών, ενδεικτικό του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου των κατοίκων και ιδιαίτερα της αστικής τάξης των γαιοκτημόνων αλλά και του πολιτικού προσωπικού των μεταπολεμικών δεκαετιών που άφησε την δόμηση στο Λεκανοπέδιο να γιγαντωθεί αλλά και δεν αποθάρρυνε (για να μην πούμε ότι ενθάρρυνε ενεργά) την ανεξέλεγκτη αστυφιλία.
Το σουρεαλιστικό της όλης υπόθεσης είναι ότι η ανθρώπινη παρέμβαση για την αντιμετώπιση του φαινομένου των υψηλών θερμοκρασιών μόνο ως ένα απόλυτα ουτοπικό εγχείρημα μπορεί να εκληφθεί ιδίως αν λάβουμε υπ’ όψη τα φυσικά και τεχνικά αίτια που το προκαλούν. Ως προς τα φυσικά αιτία των υψηλών θερμοκρασιών που αντιμετωπίζει η χώρα, και ιδίως η πρωτεύουσα, κάθε καλοκαίρι αυτά ως γνωστό οφείλονται στην εναλλαγή των εποχών, στο γεωγραφικό πλάτος, στην ιδιαίτερη γεωμορφολογία της Αττικής, στο μικροκλίμα της ευρύτερης περιοχής το οποίο επηρεάζεται από τους πέριξ ορεινούς όγκους και την εγγύτητα τους στην θάλασσα, πράγμα που επηρεάζει την διαμόρφωση και κατεύθυνση των αερίων μαζών που σχηματίζονται πάνω από την πόλη.
Ως προς τα τεχνικά αίτια, που αποτελούν και τον βασικό ένοχο για τις ασυνήθιστα υψηλές θερμοκρασίας που απαντώνται ορισμένες φορές στο Λεκανοπέδιο, (σύμφωνα δε με εμπεριστατωμένη ανάλυση της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας εδώ, οι φετινές θερμοκρασίας στην Αθήνα δεν ήσαν από τις υψηλότερες) αυτά πρέπει να αναζητηθούν στην υπερβολικά πυκνή δόμηση και τους ελάχιστους ανοικτούς και πράσινους χώρους που διαθέτει η πρωτεύουσα η οποία ως γνωστό έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι η χειρότερη πόλη στην Ευρώπη από πλευράς αναλογίας ανοικτών χώρων πρασίνου ανά κάτοικο (6,45 τετρ. μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο στην Αθήνα σε σύγκριση με 21 τετρ. μέτρα μέσο όρο στη υπόλοιπη Ευρώπη)
Αλλά και σε διεθνές επίπεδο η κατάταξη της Αθήνα ως προς την αναλογία πράσινων χώρων σε σχέση με το δομημένο περιβάλλον είναι από τις χειρότερες καταδεικνύοντας τα ολέθρια αποτελέσματα μιας ανερμάτιστης οικιστικής πολιτικής που ακολούθησαν την μεταπολεμική περίοδο όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις μηδέ της παρούσας εξαιρουμένης (που εμφανίζεται να επαίρεται για την τσιμεντοποίηση του Ελληνικού - βλέπε Smart Ellinikon- που θεωρεί τεράστιας σημασίας επένδυση!). Μιας πολιτικής που οδήγησε σε κάκιστη πολεοδομία και χείριστη αρχιτεκτονική με αποτέλεσμα τους ελάχιστους ανοικτούς χώρους της πρωτεύουσας που, σε συνδυασμό με τα ακατάλληλα οικοδομικά υλικά, όχι μόνο δεν εμποδίζουν το φαινόμενο των θερμικών νησίδων που χαρακτηρίζουν την Αθήνα, αλλά συντείνουν στην δημιουργία και συντήρηση τους. Ως γνωστόν, οι θερμικές νησίδες που παρατηρούνται στην Αθήνα, χαρακτηρίζονται από θερμοκρασίες 4 με 5 βαθμούς Κελσίου υψηλότερες από τα προάστια. Ιδού το «θερμικό» πρόβλημα της Αθήνας!
Και ασφαλώς δεν είναι η περιβόητη «Κλιματική Αλλαγή» η αιτία της θερμικής κακοδαιμονίας της Αθήνας, όσο και εάν προσπαθούν τελευταία και με ιδιαίτερη επιμονή τόσο ο Δήμαρχος και ο πρωθυπουργός αλλά και πλείστοι άλλοι ειδικοί και μη να μας κάνουν να πιστέψουμε. Με το έωλο αφήγημα της Κλιματικής Αλλαγής να εμφανίζεται ως από μηχανής θεός για να δικαιολογήσει κυριολεκτικά κάθε τι που πάει στραβά σε αυτό τον τόπο, από καταστροφικές πλημμύρες, πυρκαγιές και κατολισθήσεις. Με τα περισσότερα από αυτά τα δεινά να μπορούν να αποφευχθούν αν υπάρχει έγκαιρη πρόληψη, σωστή προετοιμασία και καλά μελετημένα έργα υποδομής.
Για να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο της υπερθέρμανσης της Αθήνας και των καυσώνων που ακολουθούν δεν υπάρχει εύκολη λύση. Απαιτεί πολυετές σχέδιο για την δημιουργία ανοικτών πράσινων χώρων εντός του αστικού ιστού πράγμα που προϋποθέτει την κατεδάφιση ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων και την αποζημίωση και μετοίκηση των πολύπαθων κατοίκων τους. Επιπλέον, επιβάλλεται η αναδάσωση όλων των πληγεισών περιοχών πέριξ της πρωτεύουσας από παλαιές και πρόσφατες πυρκαγιές. Όπως ενδεχομένως να έχει ήδη ανακαλύψει ο Δήμαρχος Αθηναίων κος Κ. Μπακογιάννης, το πρόβλημα της Αθήνας δεν είναι οι ποδηλατόδρομοι αλλά η δημιουργία ενός οικιστικά αποσυμφορημένου περιβάλλοντος, με ανοικτούς χώρους, πράσινο και νερό. Ως προς το τελευταίο- και μάλλον εύκολο να υλοποιηθεί- η πρωτεύουσα πρέπει και μπορεί να εμπλουτισθεί με περισσότερα συντριβάνια και την συντήρηση αυτών που υπάρχουν (που συνήθως δεν λειτουργούν), καθώς και την δημιουργία υδάτινων μονοπατιών.
Μόνο αν ανασάνει πολεοδομικά η πρωτεύουσα θα μπορέσουν να ανασάνουν οι κάτοικοι της και η πόλη να αποκτήσει εκ νέου την προ πολλού απολεσθείσα αίγλη της. Το θέμα δεν αντιμετωπίζεται με την προβεβλημένη τοποθέτηση επιστημονικά υπευθύνου για θέματα θερμότητας αλλά με ένα λεπτομερές, εμπεριστατωμένο και μακρόπνοο πρόγραμμα οικιστικής αναγέννησης. Χωρίς αμφιβολία ένα εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό, αλλά όχι ακατόρθωτο, εγχείρημα. Πολύ φοβούμεθα ότι ο σημερινός Δήμαρχος όχι μόνο δεν είναι το κατάλληλο πρόσωπο να το αναλάβει, αφού αδυνατεί να αντιληφθεί τις σύνθετες συνιστώσες του προβλήματος, αλλά επιπλέον ασχημονεί εις βάρος των κατοίκων της πρωτεύουσας προσπαθώντας να εκμεταλλευθεί πολιτικά το όλο θέμα.