Πώς θα εξαλείψει, όμως, το ανθρακικό αποτύπωμά της η Ευρώπη σε 29 χρόνια από σήμερα, όταν σημαντικές χώρες της ηπείρου θα εξακολουθουν να εκπέμπουν ρύπους; Ή μήπως ο άνθρακας και ο λιγνίτης χωρών που δεν ανήκουν στην Ε.Ε., όπως η Τουρκία, θα απαγορεύεται να χρησιμοποιεί το...F.I.R της Ευρώπης και επομένως δεν θα μολύνει τον πεντακάθαρο ουρανό των χωρών-μελών της.
Μετά τον ΒΠΠ η Ελλάδα στράφηκε στον λιγνίτη για να εξηλεκτρίσει και να αναπτύξει την οικονομία της. Πριν από δύο χρόνια, οι συνολικά 8 λειτουργούντες λιγνιτικοί σταθμοί της ΔΕΗ αντιστοιχούσαν στο 42% της εγκατεστημένης ισχύος της Επιχείρησης και στο 56% της καθαρής ηλεκτρικής παραγωγής της. Αυτά είναι πλέον παρελθόν. Η χώρα έχει σπεύσει, πρώτη απ’ όλους τους εταίρους της να εξαλείψει τον λιγνίτη από την ηλεκτροπαραγωγή (2023) για να συμβάλει στη μείωση των ευρωπαϊκών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Για να αντισταθμίσουμε την ενέργεια που χάνεται, σχεδιάζουμε μια άνευ προηγουμένου διείσδυση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στο ενεργειακό μείγμα. Μόνο που στο σημείο αυτό, όλοι συμφωνούν πως ΑΠΕ δίχως αποθήκευση είναι δώρο-άδωρο, λόγω της στοχαστικότητας που τις συνοδεύει. Με απλά λόγια, η παραγωγή ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο, εξαρτάται από τις εκάστοτε καιρικές συνθήκες και επομένως, δεν μπορεί να διασφαλίσει την ευστάθεια του συστήματος.
Εάν αυτό αληθεύει, τότε γιατί τρέξαμε μόνοι μας ένα τόσο απαιτητικό και ριψοκίνδυνο σχέδιο και το έχουμε σχεδόν τερματίσει; Κάποιοι θα πουν πως είναι ήδη περασμένες έντεκα για τον πλανήτη και κοντεύουν μεσάνυχτα και πως για να σώσουμε τη Γη, τους εαυτούς μας και τις επερχόμενες γενιές από την περιβαλλοντική καταστροφή θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε θεραπείες-σοκ!
Το ερώτημα παραμένει, όμως. Γιατί να είμαστε εμείς, η Ελλάδα των μυρίων προβλημάτων, με μια οικονομία που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της ύστερα από την υπερδεκαετή κρίση και που εξακολουθεί να κινείται σε στενωπό, εξαιτίας της Covid-19, η οποία να «πρωτοπορεί» στη διάσωση του κλίματος; Γιατί, οι μεγάλοι της Ευρώπης που έχουν θεραπεύσει, υποτίθεται, όλες τις παιδικές ασθένειες των οικονομιών και των κοινωνιών τους, σε αντίθεση με εμάς που μοχθούμε ακόμη για τα προφανή, μας παρακινούν και μας δελεάζουν να απολιγνιτοποιήσουμε και να γεμίσουμε τις –λιγοστές- πεδιάδες μας με φωτοβολταϊκά και τις βουνοκορφές μας με ανεμογεννήτριες, όταν εκείνοι, θα συνεχίσουν να βρωμίζουν τους αιθέρες με το κάρβουνό τους;
Το αφήγημα πάσχει και χρειάστηκε να ακριβύνει το αέριο και στη συνέχεια το ρεύμα, για να πανικοβληθούν ορισμένα επιτελεία στις Βρυξέλλες και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η «γέφυρα» του φ. αερίου που επιλέχθηκε να οδηγήσει την κούρσα προς την πανάκριβη Ενεργειακή Μετάβαση έχει αποκτήσει πολλές ρωγμές. Μια σειρά τυχαία (;) ή μή, γεγονότα, αφηνίασαν την τιμή του σε σημείο που κανείς δεν μπορεί σήμερα να την ελέγξει.
Η οργή των καταναλωτών, η απόγνωση των βιομηχανιών και η αμηχανία των πολιτικών μπροστά στον εφιάλτη μιας μακράς περιόδου υψηλών τιμών στην ενέργεια, φέρνει δειλά στο προσκήνιο την ιδέα της –προσωρινής;- επιστροφής στον λιγνίτη. Η προοπτική ενός βαρύ χειμώνα με μισογεμάτες τις αποθήκες φ. αερίου στην Ευρώπη, δεν είναι καλοδεχούμενη εξέλιξη και ήδη ακούγονται - εν είδη φημών - πως η Ε.Ε. είναι πιθανό να θέσει παρά πόδα τις πράσινες φιλοδοξίες της και να καταφύγει, εκούσα-άκουσα, στη βρώμικη αγκαλιά του άνθρακα και του λιγνίτη. Να αποφασίσει δηλαδή, να καεί παραπάνω άνθρακας από τις μονάδες που λειτουργούν ακόμη, ή να βγούν απο τη ναφθαλίνη εκείνες που έκλεισαν, ώστε να υπάρξει επάρκειας ισχύος και να μην αφεθούν οι Ευρωπαίοι να παγώσουν. Αυτή η προοπτική φαίνεται ότι θα αποκτά ολοένα και πιο απτές διαστάσεις, όσο θα αυξάνουν οι τιμές του αερίου.
Σε περίπτωση που επαληθευτεί ένα παρόμοιο σενάριο, θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε ποιες σκέψεις θα πέρναγαν από το νου εκείνων που σχεδίασαν την ενεργειακή πολιτική της Ε.Ε. και προωθούν υπερφιλόφοξα πράσινα προγράμματα… Επειδή, το στρατηγικό σφάλμα που έκαναν εξαρχής, υπό την έννοια ότι πιθανώς να μην έλαβαν υπόψη τις συνέπειες αυτής της πολιτικής, θα είναι δύσκολο να το παραδεχτούν κατόπιν εορτής.
Έτσι, ένα ακόμη λάθος θα μείνει, κατά πάσα πιθανότητα, ορφανό, αφού κανείς δεν θα αναλάβει την ευθύνη γι' αυτό!